ภาษาอุซเบก
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาอุซเบก (อุซเบก: Oʻzbekcha/Ўзбекча) เป็นภาษากลุ่มเตอร์กิกที่พูดโดยชาวอุซเบกในประเทศอุซเบกิสถานและพื้นที่อื่น ๆ ในเอเชียกลาง ภาษาที่ใกล้เคียงที่สุดในเชิงคำและไวยากรณ์คือภาษาอุยกูร์ ส่วนภาษาเปอร์เซียและภาษารัสเซียได้มีอิทธิพลสำคัญต่อภาษาอุซเบก
ภาษาอุซเบก | |
---|---|
Oʻzbekcha, Oʻzbek tili, Ўзбекча, Ўзбек тили, اۉزبېکچه, اۉزبېک تیلی | |
ประเทศที่มีการพูด | อุซเบกิสถาน, อัฟกานิสถาน, คาซัคสถาน, คีร์กีซสถาน, เติร์กเมนิสถาน, รัสเซีย, จีน |
ชาติพันธุ์ | ชาวอุซเบก |
จำนวนผู้พูด | 34 ล้านคน (2564)[1] |
ตระกูลภาษา | เตอร์กิก
|
รูปแบบก่อนหน้า | เตอร์กิกกลาง
|
ระบบการเขียน | อักษรละติน, อักษรซีริลลิก, อักษรอาหรับ, อักษรเบรลล์อุซเบก (อักษรอุซเบก) |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | อุซเบกิสถาน |
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน | อัฟกานิสถาน ทาจิกิสถาน คาซัคสถาน คีร์กีซสถาน เติร์กเมนิสถาน |
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | uz |
ISO 639-2 | uzb |
ISO 639-3 | uzb – รหัสรวม รหัสเอกเทศ: uzn – ภาษาอุซเบกเหนือuzs – ภาษาอุซเบกใต้ |
Linguasphere | 44-AAB-da, db |
สีน้ำเงิน = ใช้เป็นส่วนใหญ่; สีฟ้า = ใช้เป็นส่วนน้อย | |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
ภาษาอุซเบกเป็นภาษาราชการของประเทศอุซเบกิสถาน และมีคนพูดเป็นภาษาแม่ประมาณ 18.5 ล้านคน ภาษาอุซเบกก่อน พ.ศ. 2535 เขียนด้วยอักษรซีริลลิก แต่ในปัจจุบันมีการใช้อักษรละตินเขียนในประเทศอุซเบกิสถาน ส่วนชาวจีนที่พูดภาษาอุซเบกใช้อักษรอาหรับเขียน
อิทธิพลของศาสนาอิสลามรวมถึงภาษาอาหรับแสดงชัดเจนในภาษาอุซเบก รวมถึงอิทธิพลของภาษารัสเซียในช่วงที่ประเทศอุซเบกิสถานอยู่ภายใต้การยึดครองของจักรวรรดิรัสเซียและสหภาพโซเวียต คำภาษาอาหรับส่วนใหญ่ผ่านเข้ามายังภาษาอุซเบกผ่านทางภาษาเปอร์เซีย
ภาษาอุซเบกแบ่งเป็นภาษาย่อย ๆ จำนวนมาก ซึ่งมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างภูมิภาค อย่างไรก็ดี มีภาษาย่อยที่เข้าใจกันทั่วไป ซึ่งใช้ในสื่อมวลชนและในสิ่งตีพิมพ์ส่วนใหญ่ นักภาษาศาสตร์บางคนถือว่าภาษาที่พูดในประเทศอัฟกานิสถานตอนเหนือโดยชาวอุซเบกพื้นเมือง เป็นภาษาย่อยของภาษาอุซเบก
ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 รัฐบาลอุซเบกิสถานได้ประกาศว่าอุซเบกิสถานวางแผนที่จะเปลี่ยนระบบการเขียนภาษาอุซเบกจากอักษรซีริลลิกเป็นอักษรละตินโดยสมบูรณ์ภายในวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2566[3][4] กำหนดเวลาที่คล้ายกันได้รับการขยายหลายครั้ง[5]