From Wikipedia, the free encyclopedia
Hans Kristian Andersen (2 Prill 1805-4 Gusht 1875), i quajtur H.C. Andersen në Danimarkë, ishte një autor danez.Edhe pse ishte shkrimtar i disa dramave,kujtimeve udhëtimesh, romaneve dhe poezive, ai mbahet mend më së shumti për përrallat e tij.
Hans Kristian Andersen | |
|---|---|
 Andersen në vitin 1869 | |
| Occupation | Shkrimtar |
| Nënshtetësia | nënshtetësia e Danimarkës |
Përrallat e Andersenit, të përbëra nga 156 tregime të ndara në nëntë vëllime [1] dhe të përkthyera në më shumë se 125 gjuhë në mbarë botën,[2] janë ngulitur kulturalisht në ndërgjegjen kolektive të perëndimit, lehtësisht të kuptueshme nga fëmijët, por duke prezantuar mësime të virtyteve dhe qëndrueshmërisë përballë fatkeqësisë edhe për lexuesit e pjekur.[3] Ndër përrallat e tij më të famshme: "Rrobat e reja të Perandorit", "Sirena e Vogël", "Bilbili", "Ushtari i Tinit të Qëndrueshëm", "Këpucët e Kuqe", "Princesha dhe Bizelet", "Mbretëresha e Borës","Rosaku i Shëmtuar ","Shitësja e Vogël e Shkrepsëve" dhe "Gishtëza". Historitë e tij kanë frymëzuar balete, drama dhe filma të animuar dhe filma aksion drejt për së drejti. [4] Një nga bulevardet më të gjërë dhe më të populluar të Kopenhagës,rreth skajit në sheshin e bashkisë së qytetit ku ndodhet statuja prej bronzi (me përmasa më të mëdha se përmasat reale), e Andersenit, bulevard i cili quhet "Bulevardi H. C. Andersens".[5]
Në shqip për përkthimin e librit Përrallat e Andersenit kanë kontribuar disa përkthyes të njohur, si Pirro Misha,Bedri Dedja, Vandush Vinçani,Dritan Thomollari dhe Stathi Kostari.
Hans u rrit si një djalë jo tërheqës dhe qëndroi në këtë mënyrë në moshë madhore. Ai pranoi se kjo frymëzoi historinë e tij për "Rosakun e Vogët të Shëmtuar", pasi që nga shikimi i parë rosa ishte 'e shëmtuar' dhe e dëbuar, megjithatë, ndërsa koha kalonte bukuria e brendshme e mendjes së tij dhe shkrimet e tij frymëzuan shumë të rritur dhe fëmijë në audiencën e tij .
Hamilton Christian Andersen lindi në Odense, Danimarkë me 2 prill të vitit 1805. Ai ishte një fëmijë i vetëm. Babai i tij, i quajtur gjithashtu Hans, e konsideronte veten të lidhur me fisnikërinë (gjyshja e tij atërore i kishte thënë babait të tij se familja e tyre i përkiste një klase më të lartë shoqërore, por hetimet i kanë hedhur poshtë këto teori).[6] [7] Një spekulim i vazhdueshëm sugjeron që Andersen ishte një bir i paligjshëm i mbretit Christian VIII, por ky nocion është vënë në dyshim.[6]
Hans Christian Andersen u pagëzua me datën 15 prill të vitit 1805 në Kishën Saint Hans (Kisha e Shën Gjonit) në Odense, Danimarkë. Certifikata e tij e lindjes nuk u hartua deri në nëntor të vitit 1823, sipas së cilës gjashtë kumbarë ishin të pranishëm në ceremoninë e pagëzimit: Madam Sille Marie Breineberg, zonjushë Friederiche Pommer, këpucar Peder Waltersdorff, marangozi udhëtar Anders Jørgensen, portieri i spitalit Nicolas Gomard dhe kapelabërësi mbretëror Jens Henrichsen Dorch.
Babai i Andersenit, i cili kishte marrë një shkollim fillor, e prezantoi djalin e tij me letërsinë, duke i lexuar atij Netët Arabe.[8] Nëna e Andersenit, Anne Marie Andersdatter, ishte një rrobalarëse analfabete. Pas vdekjes së burrit të saj në vitin 1816, ajo u martua përsëri në vitin 1818.[8] Andersen u dërgua në një shkollë lokale për fëmijë të varfër, ku ai u arsimua në bazë dhe duhej të mbante veten duke punuar si shegert i një endësi dhe, më vonë, te një rrobaqepës. Në moshën katërmbëdhjetë-vjeçare , ai u transferua në Kopenhagë për të kërkuar punë si aktor. Duke pasur një zë të shkëlqyeshëm soprano, ai u pranua në teatrin mbretëror danez, por zëri i tij ndryshoi shumë shpejt. Një koleg në teatër i tha se e konsideronte Andersenin një poet. Duke e marrë seriozisht sugjerimin, Andersen filloi të përqendrohej në të shkruar.
Xhonas Kolin, drejtor i Teatrit Mbretëror Danez, kishte shumë dashuri për Andersen dhe e dërgoi atë në një shkollë të ciklit të lartë në Slagelse, duke bindur Mbretin Frederick VI të paguante një pjesë të arsimit të të rinjve.[9] Andersen kishte botuar në atë kohë tregimin e tij të parë, "The Ghost at Palnatoke's Grave" (1822). Megjithëse nuk ishte një nxënës i shkëlqyer, ai gjithashtu ndoqi shkollën në Elsinore deri në vitin 1827.[10]
"Nuk ka rëndësi nëse lind në një oborr rosash, për sa kohë që ke çelur nga veza e një mjellme"
Rosaku i Shëmtuar
Ai tregon më vonë, se vitet e tij në këtë shkollë ishin vitet më të errëta dhe të hidhura të jetës së tij. Në një shkollë në veçanti, ai jetonte në shtëpinë e drejtorit të shkollës. Atje, ai u abuzua dhe atij iu tha, se kjo ishte bërë në mënyrë që "të përmirësonte karakterin e tij". Ai më vonë tha se fakulteti e kishte dekurajuar atë për të shkruar, gjë që më pas rezultoi në depresion.[11]
Hans Christian Andersen ose Anderseni në shqip, njihet si shkrimtari për fëmijë dhe prrallëtari më i famshëm danez . (Danish: [han ˀ s kʁæsdjan ɑnɐsn̩], shpesh i referuar në Skandinavia si HC Andersen, lindi më 2 prill 1805 - ndërroi jetë më 4 gusht 1875) edhe pse një shkrimtar pjellor shkroi kujtime udhëtimesh, novela dhe poezi, dhe kujtohet për mirë për tregimet e tij nga bota e zanave dhe shtojzavalleve. Popullariteti Andersenit nuk është i kufizuar tek fëmijët; tregimi i tij, quajtur eventyr në danisht, ose "përralla" në gjuhën angleze, shpreh tema që e tejkalojnë moshën dhe kombësinë.
Përrallat e Andersenit, të cilat janë përkthyer në më shumë se 125 gjuhë dhe ngulitur në vetëdijen kolektive të Perëndimit, lehtësisht të arritshme për fëmijët, por duke paraqitur mësimet e virtytit dhe elasticitetit për lexuesit e pjekur.Në shqip në librin Përrallat e Andersenit kontribuan disa përkthyes të njohur ndër ta dhe Pirro Misha,Bedri Dedja, Vandush Vinçani,Dritan Thomollari,Stathi Kostari. Disa tregime të tij më popullore përfshijnë përrallat magjike si "Sirena e Vogël", "Rosaku i vogël e i shëmtuar", "Bilbili", "Rrobat e reja të mbretit" dhe shumë të tjera. Tregimet e tij kanë frymëzuar drama, shfaqje të baletit, si dhe filma të animuar Disney. Ai mbahet si nje nga tregimtaret me te medhenj ne bote.
Një përrallë zanash shumë e hershme nga Andersen, "The Tallow Candle" (në danisht: Tællelyset), u zbulua në një arkivë daneze në tetor të vitit 2012. Historia, e shkruar në vitet 1820, ka të bëjë me një qiri që nuk ndihej i vlerësuar. Kjo përrallë është shkruar kur Andersen ishte ende në shkollë dhe i ishte kushtuar një prej dashamirësve të tij. Historia mbeti në zotërim të asaj familje derisa u shfaq në letrat e tjera familjare në një arkiv lokal.[12]
Në vitin 1829, Andersen gëzoi një sukses të konsiderueshëm me tregimin e shkurtër të titulluar "A Journey on Foot from Holmen's Canal to the East Point of Amager".Protagonisti i saj takon personazhe duke filluar nga Shën Pjetri te një mace që flet. Andersen e ndoqi këtë sukses me një pjesë teatrale, Love on St. Nicholas Church Tower dhe një vëllim të shkurtër poezish. Ai bëri pak përparim në shkrimin dhe botimin menjëherë pas botimit të këtyre poezive, por ai mori një grant të vogël udhëtimi nga mbreti në 1833. Kjo i mundësoi atij që të nisej në udhëtimin e parë në të gjithë Evropën. Në Jura, afër Le Locle, Zvicër, Andersen shkroi historinë "Agnete and the Merman". Të njëjtin vit ai kaloi një mbrëmje në fshatin bregdetar italian të Sestri Levante, vendi që frymëzoi titullin "The Bay of Fables" (në shqip:Gjiri i Fabulave). [13] Ai arriti në Romë në tetor të vitit 1834. Udhëtimet e Andersenit në Itali u pasqyruan në romanin e tij të parë, një autobiografi të trilluar të titulluar "The Improvisatore" (Improvisatoren), botuar në 1835 me sukses menjëhershëm.[14][15]
Përralla të Treguara për Fëmijë. Koleksioni i parë. (Danisht: Eventyr, fortalt për Børn. Første Samling.) është një përmbledhje prej nëntë përrallash nga Hans Christian Andersen. Përrallat u botuan në një seri prej tre pjesësh nga C. A. Reitzel në Kopenhagë, në Danimarkë midis majit të vitit 1835 dhe prillit të vitit 1837 dhe përfaqësojnë sipërmarrjen e parë të Andersenit në zhanrin e përrallës.
Pjesa e parë e gjashtëdhjetë e një faqeve të palidhura u botua më 8 maj 1835 dhe përmbante "Çakmaku", "Klaus i Vogël dhe Klausi i Madh", "Princesha dhe Bizelet" dhe "Lulet e Idës së vogël". Tri përrallat e para u bazuan në tregimet folklorike që Andersen kishte dëgjuar në fëmijërinë e tij, ndërsa tregimi i fundit ishte plotësisht krijimi i Andersen dhe krijuar për Ida Thiele-n, vajzën e dashamirësit të hershëm të Andersen, folkloristit Just Mathias Thiele. Reitzel i pagoi Andersenit tridhjetë për dorëshkrimin, dhe broshura ishte me çmim njëzet e katër shilinga.[16][17]
Broshura e dytë u botua më 16 dhjetor të vitit 1835 dhe përmbante këto përralla: "Gishtëza", "Djali i Keq" dhe "Shoku Udhëtues". "Gishtëza" ishte plotësisht krijim i Andersen edhe pse i frymëzuar nga "Tom Thumbi" dhe histori të tjera të njerëzve të vegjël. "Djali i Keq" ishte bazuar në një poezi të Anakreonit për Kupidin, dhe "Shoqëruesi Udhëtues" ishte një histori fantazmë me të cilën Andersen kishte eksperimentuar në vitin 1830.[16]
Broshura e tretë përmbante 2 përralla të titulluara: "Sirena e Vogël" dhe "Rrobat e reja të Mbretit" dhe u botua më 7 prill të vitit 1837. "Sirena e Vogël" ishte krijim i plotë i Andersenit megjithëse u ndikua nga "Undine" i De la Motte Fouqué (1811) dhe njohuritë për sirenat. Kjo përrallë krijoi reputacionin ndërkombëtar të Andersen. [18] E vetmja përrallë tjetër në broshurën e tretë ishte "Rrobat e reja të Mbretit", e cila bazohej në një histori mesjetare spanjolle me burime arabe dhe hebraike. Në prag të botimit të pjesës së tretë, Andersen rishikoi përfundimin e historisë së tij, (Perandori thjesht ecën në procesion) në finalen e tij tashmë të njohur të një fëmije që thërriste: "Perandori nuk ka veshur ndonjë rrobë!"[19]
Vlerësimet daneze të dy broshurave të para u shfaqën në vitin 1836 dhe ato nuk ishin entuziastë. Kritikët nuk e pëlqyen stilin bisedor, informal dhe imoralitetin që fluturonte përballë pritjeve të tyre. Letërsia për fëmijë kishte për qëllim të edukonte më tepër sesa të argëtonte. Kritikët e dekurajuan Andersen të ndiqte këtë lloj stili. Andersen besoi, se ai ishte duke punuar kundër nocioneve të paramenduara të kritikëve rreth përrallave dhe ai u kthye përkohësisht në shkrimet e romaneve. Reagimi i kritikut ishte aq i ashpër sa që Andersen priti një vit të plotë para se të publikonte botimin e tij të tretë.[20]
Nëntë përrallat e tre broshurave u kombinuan dhe më pas u botuan në një vëllim dhe u shitën me shtatëdhjetë e dy shilinga. Një faqe titulli, një tabelë e përmbajtjes dhe një parathënie nga Andersen u botuan po ashtu në këtë vëllim.[21]
Andersen zakonisht nuk llogaritet si një shkrimtar i trillim-shkencës - ende nuk njihet si zhanër në kohën e tij - por në fakt disa nga veprat e tij mund të kategorizohen si të tilla. Për shembull, në "Princi i Ligë" i Andersenit (1840) , pushtuesi botëror i historisë, me ambicie dhe mizori të pakufishme, urdhëron "që të ndërtohet një anije madhështore, me të cilën ai mund të lundrojë nëpër ajër". Princit, i ulur në qendër të kësaj anije fluturuese, "iu desh vetëm të prekte një burim në mënyrë që të bënte mijëra plumba të fluturonin në të gjitha drejtimet nga tytat e armëve të anijes, ndërsa armët u ngarkuan menjëherë përsëri - një parashikim të mitralozit. Më vonë, Princi zhvillon një model të përmirësuar, i aftë për të shkrepur "Rrufe çeliku" dhe urdhëron shumë mijëra prej tyre të ndërtohen për të formuar një flotilë masive ajrore të drejtuar nga trupat e tij - një parashikim i Forcave Ajrore që do të bëhej realitet në shekulli i ardhshëm.
Në vitin 1851, ai botoi librin "Në Suedi", një vëllim skicash udhëtimi. Publikimi mori vlerësime të gjera. Një udhëtar i etur, Andersen publikoi disa udhëtime të tjera të gjata: "Piktura hije të një Udhëtimi" në Harz, Saksoninë Zvicerane, etj. Etj. Në verën e vitit 1831, "Një Pazar Poeti", "Në Spanjë" dhe "Një Vizitë në Portugali në vitin 1866". (E fundit përshkruan vizitën e tij me miqtë e tij portugezë Jorge dhe Jose O'Neill, të cilët ishin miqtë e tij në mes të viteve 1820 ndërsa ai jetonte në Kopenhagë.) Në udhëtimet e tij, Andersen u mor me kujdes nga disa prej konventave bashkëkohore në lidhje me shkrimet e udhëtimit, por ai gjithmonë e zhvilloi stilin për t'iu përshtatur qëllimit të tij. Secili prej udhëtimeve të tij kombinon rrëfime dokumentare dhe përshkruese të përvojave të tij, duke shtuar pjesë shtesë filozofike mbi tema të tilla si ajo që është të jesh autor, pavdekësia e përgjithshme dhe natyra e trillimeve në raportet e udhëtimeve letrare. Disa nga udhëtimet e udhëtimit, të tilla si "Në Suedi", përmbajnë edhe përralla.
Në vitet 1840, vëmendja e Andersen u kthye përsëri në skenën e teatrit, por me pak sukses. Ai pati fat më të mirë me botimin e titulluar "Libri me figura pa fotografi" (1840). Një seri e dytë e përrallave filloi në 1838 dhe një seri e tretë në vitin 1845. Andersen tani festohej në të gjithë Evropën edhe pse Danimarka e tij e lindjes ende tregonte disa rezistencë ndaj pretendimeve të tij.
Midis viteve 1845 dhe 1864, H. C. Andersen jetoi në Nyhavn 67, Kopenhagë, ku tashmë një pllakë përkujtimore është e vendosur në një ndërtesë.[22]
Punimet e Hans Andersen u bënë të njohura në të gjithë botën. Duke u ngritur nga një klasë e dobët shoqërore, veprat e bënë atë një autor të vlerësuar. Familjet mbretërore të botës ishin mbrojtëse të shkrimeve, përfshirë monarkinë e Danimarkës, Shtëpia e Shlesvig-Holshtajn-Sonderburg-Glücksburg. Një ftesë e papritur nga mbreti Kristian IX në pallatin mbretëror jo vetëm që do të nguliste folklorin Andersen në mbretërinë daneze por do të transmetohej në mënyrë të pashpjegueshme në dinastinë Romanovëve në Rusi.[23]
Në 'Andersen si një novelist', Kierkegaard vëren se Andersen karakterizohet si, "... një mundësi e një personaliteti, të mbështjellë me një rrjet të tillë të gjendjeve arbitrare dhe duke lëvizur nëpër një shkallë eleogiake duo-dhjetore [pra, një shkallë kromatike . Proceduar nga semitone, dhe për këtë arsye duke përfshirë mprehta si dhe banesa, një shkallë e tillë shoqërohet më shumë me vajtim ose elegji sesa është një shkallë diatonike e zakonshme] me tone pothuajse jehonë, vdes po aq lehtësisht të zgjohen sa të zbutura, të cilët, në mënyrë që të bëhen një personalitet, ka nevojë për një zhvillim të fortë të jetës. "
Në qershor të vitit 1847, Andersen bëri vizitën e tij të parë në Angli dhe ai gëzoi një sukses shoqëror triumfues gjatë kësaj vere. Kontesha e Blessington e ftoi atë në ahengjet e saj ku do të takoheshin njerëz intelektualë, dhe ishte në një nga partitë e tilla ku ai takoi Charles Dickens për herë të parë. Ata shtrënguan duart dhe ecën drejt verandës, për të cilën Andersen shkruajti në ditarin e tij: "Ne ishim në verandë dhe unë isha aq i lumtur kur pashë dhe fola me shkrimtarin tani të gjallë të Anglisë, të cilin unë e dua më shumë".[24]
Të dy autorët respektuan punën e njëri-tjetrit dhe si shkrimtarë, ata ndanë diçka të përbashkët të rëndësishme: përshkrimet e të varfërve dhe të nënklasave të cilët shpesh kishin jetë të vështira të prekura nga Revolucioni Industrial dhe nga varfëria e rëndë. Në epokën viktoriane kishte një simpati në rritje për fëmijët dhe një idealizim të pafajësisë së fëmijërisë.
Dhjetë vite më vonë, Andersen vizitoi përsëri Anglinë, kryesisht për të takuar Dikensin. Ai vazhdoi vizitën e planifikuar të shkurtër në shtëpinë e Dickens në Gads Hill Place në një qëndrim pesë-javor, shumë për shqetësimin e familjes së Dickens. Pasi Andersen u tha që të largohej, Dickens gradualisht ndaloi të gjitha korrespodencat midis tyre, kjo për zhgënjim dhe konfuzion të madh të Andersen, i cili e kishte shijuar mjaft vizitën dhe kurrë nuk mund ta kuptonte pse letrat e tij mbetën pa përgjigje."[24]
Në jetën e hershme të Andersen, revista e tij private regjistron refuzimin e tij për të pasur marrëdhënie seksuale.[25][26]
Andersen shpesh binte në dashuri me gra të paarritshme, dhe shumë nga historitë e tij interpretohen si referenca. [27] Në një moment, ai shkruajti në ditarin e tij: "Zoti i Plotfuqishëm, vetëm ty kam; ti ste stere fatin tim, unë duhet të dorëzohem para teje! Më jep një jetesë! Më jep një nuse! Gjaku im do dashuri, si zemra ime bën! ".[28] Një vajzë me emrin Riborg Voigt ishte dashuria e pashlyer e rinisë së Andersenit. Një qese e vogël që përmbante një letër të gjatë nga Voigt u gjet në gjoksin e Andersenit kur ai vdiq disa dekada pasi ai u dashurua për herë të parë me të, dhe më pas, me sa duket, ai ra në dashuri me të tjerët. Zhgënjimet e tjera në dashuri përfshinin Sophie Ørsted, vajza e fizikanit Hans Christian Ørsted dhe Louise Collin, vajza më e re e bamirësit të tij Jonas Collin. Një nga tregimet e tij, "Bilbili", u shkrua si një shprehje e pasionit të tij për Jenny Lind dhe u bë frymëzimi për pseudonimin e saj,"Bilbili suedez". [29] Andersen ishte shpesh i turpshëm përreth grave dhe kishte vështirësi ekstreme në propozimin e Lindit. Kur Lind po hipte në një tren për të shkuar në një koncert operash, Andersen i dha Lindit një letër propozimi. Ndjenjat e saj ndaj tij nuk ishin të njëjtat; ajo e pa atë si një vëlla, duke i shkruar në vitin 1844: "lamtumirë ... Zoti e bekoftë dhe e mbroftë vëllain tim është dëshira e sinqertë e motrës së tij të dashur, Xheni".[30]
Andersen me siguri ka përjetuar edhe tërheqjen e gjinisë së njëjtë: ai i shkruajti Edvard Kolin: [31] "Unë dëshiroj për ju si për një puthje të bukur kalabreze ... ndjenjat e mia për ju janë ato të një gruaje. Femërësia e natyrës sime dhe e jona miqësia duhet të mbetet një mister. " Kollin,[32] i cili preferonte gratë, shkroi në kujtimet e tij:" Unë e gjeta veten të paaftë për t'iu përgjigjur kësaj dashurie, dhe kjo i bëri autorit shumë vuajtje ". Po kështu, dashuritë e autorit për balerinin danez Harald Skarf dhe Karl Alexander,[33] duka i ri trashëgues i Sakse-Ueimar-Eisenak,[34] nuk rezultuan në ndonjë marrëdhënie.
Sipas Anne Klara Bom dhe Anya Aarenstrup nga qendra HC Andersen e Universitetit të Danimarkës Jugore, "Për të përfunduar, është e saktë të thuash elementët shumë ambivalente (dhe gjithashtu shumë traumatike) në jetën emocionale të Andersen në lidhje me sferën seksuale, por ajo është përfundimisht po aq i gabuar për ta përshkruar atë si homoseksual dhe për të pohuar se ai kishte marrëdhënie fizike me burra. Ai nuk e bëri. Në të vërtetë, kjo do të ishte krejtësisht në kundërshtim me idetë e tij morale dhe fetare, aspekte që janë mjaft jashtë fushës së vizionit të Wullschlager dhe asaj si. "[35]
Në fillim të vitit 1872, në moshën 67 vjeçare, Andersen ra nga shtrati i tij dhe u lëndua rëndë; ai kurrë nuk u shërua plotësisht nga lëndimet.Pas pak kohe, ai filloi të tregonte shenja të kancerit të mëlçisë.
Ai vdiq me 4 gusht të vitit 1875, në një shtëpi të quajtur Rolighed (fjalë për fjalë: qetësi), afër Kopenhagës, shtëpia e miqve të tij të ngushtë, bankierit Moritz Melchior dhe gruas së tij. Pak para vdekjes së tij, Andersen ishte këshilluar me një kompozitor në lidhje me muzikën për varrimin e tij, duke thënë: "Shumica e njerëzve që do të ecin pas meje do të jenë fëmijë, prandaj bëni që ritmet të mbajnë kohën me hapa të vegjël".
Trupi i tij u varros në Assistens Kirkegård në zonën Nørrebro të Kopenhagës, në tokën e familjes Collins. Sidoqoftë, në vitin 1914 guri u zhvendos në një varrezë tjetër (e njohur sot si "Frederiksbergs ældre kirkegaard"), ku u varrosën anëtarët më të rinj të familjes Collin. Për një periudhë, varret e tij, të Edvard Collin dhe Henriette Collin ishin të pashënuar. Një gur i dytë është ngritur, duke shënuar H.C. Varri i Andersenit, tani pa përmendur çiftin Collin, por të tre akoma ndajnë të njëjtën copë toke.
Në kohën e vdekjes së tij, Andersen ishte i nderuar ndërkombëtarisht dhe qeveria daneze i pagoi atij një pagë vjetore si një "thesar kombëtar".
Regjistrimet e rëndësishme në anglisht përfshijnë:
Përralla për fëmijë publikuan shtatë rekorde 33-xhirosh të dramatizimeve të tregimeve Andersen:
Tregimet e Andersen hodhën bazat për klasikët e tjerë të fëmijëve, të tilla si The Wind in the Willows (1908) nga Kenneth Grahame dhe Winnie-the-Pooh (1926) nga A. A. Milne. Teknika e bërjes së sendeve të pajetë, të tilla si lodrat, vijnë në jetë ("Lule e Idës së Vogël") do të përdoret më vonë gjithashtu nga Lewis Carroll dhe Beatrix Potter.
GivingTales - aplikacioni për tregime për fëmijë u krijua në ndihmë të UNICEF në 2015. Përrallat e Hans Christian Andersen lexohen nga Roger Moore, Stephen Fry, Ewan McGregor, Joan Collins dhe Joanna Lumley.
|
Prodhime skenike
Në operën e Gilbert dhe Sullivan, Lordi Kancelar tallet me Mbretëreshën e Zanave duke iu referuar Andersen, duke nënkuptuar kështu që pretendimet e saj janë trilluese:
It seems that she's a fairy
From Andersen's library,
And I took her for
The proprietor
Of a Ladies' Seminary!
Duket se ajo është një zanë
Nga biblioteka e Andersen,
Dhe e mora për të
Pronari
E një Seminari Zonjesh!
Në një muzikë pak të natës të Stephen Sondheim, Frederiku i moshës së mesme mendon t’i lexojë letërsi erotike nuses së tij të re, virgjëreshë, në mënyrë që ta josh atë, por përfundon: "Shija e saj është shumë e turpshme / Më vjen keq ta them / Por, a është Hans Christian Ander- / A keni rrezikuar ndonjëherë? "
Tituj si "Rosaku Vogël i Shëmtuar" dhe "Rrobat e reja të Mbretit" janë bërë idiomatike në disa gjuhë.
Përrallat e Andersen përfshijnë
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
