Turqishtja osmane (ose osmanishtja; لسان عثمانى Lisân-ı Osmânî; gjuha turke; تركجه Türkçe ose turqishtja; تركی Türkî), është një variant i turqishtes që përdorej në kohën e Perandorisë Osmane. Osmanishtja huazon në të gjitha aspektet nga arabishtja dhe persishtja, dhe shkruhet në alfabetin osman, të ngjajshëm me alfabetin arab. Gjatë kulmit të fuqisë osmane, fjalët nga persishtja dhe arabishtja përbënin deri në 88% të fjalorit të osmanishtes,[1] gjërsa fjalët me prejardhje arabe mbizotëronin ndaj fjalëve me prejadhje turke.[2]
Rrjedhimisht, osmanishtja ishte kryesisht e pakuptueshme për turqit e klasave të ulta dhe të fshatrave, të cilët ishin pak të arsimuar dhe vazhduan të përdornin turqishten kaba (turqisht: kaba Türkçe, "turqishte e papërpunuar, pa shije"), e cili përdorte shumë pak huazime dhe është baza e gjuha së sotme turke.[3] Deri në kohën e Tanzimatit është njohur thjeshtë si turqisht (تركچه Türkçe ose تركی Türkî), ndërsa pas tij filloi të quhet osmanisht (لسان عثمانى lisân-i Osmânî ose عثمانلیجه Osmanlıca).[4] Në gjuhën e sotme turke njihet si Osmanlıca ose Osmanlı Türkçesi.
Trajta e pashquar: Nuk merr prapashtesë. Për shembull: طاوشان گترمش ṭavşan getirmiş("ai solli një lepur").
Trajta e shquar: I përgjigjet pyetjeve كمى kimi ("kë?") dhe نه يى neyi ("çfarë?"), dhe merr prapashtesën ى (–ı, –i). Për shembull: طاوشانى گترمش ṭavşanı getirmiş ("ai solli lepurin"). Prapashtesat –u, –ü nuk gjenden në osmanishte, ndryshe nga turqishtja e sotme, për shkak të mungesës së harmonisë buzore të zanoreve. Kështu, كولى göli ("liqeni") në turqishten e sotme është gölü.
I përgjigjet pyetjes كمڭ kimiñ ("i/e kujt?"), dhe merr prapashtesën ڭ (–ıñ, –iñ, –uñ, –üñ). Për shembull: پاشانڭ paşanıñ ("i/e pashait") nga پاشا paşa ("pasha").
Rasa vendore:
I përgjigjet pyetjes نره ده nerede ("ku?"), dhe merr prapashtesën ده (–de, –da). Për shembull: مكتبده mektebde ("në shkollë"), قفصده ḳafeṣde ("në një kafaz"), باشده başda ("në fillim"), شهرده şehirde ("në qytet"). Prapashtesat –te, –ta nuk gjenden në osmanishte, ndryshe nga turqishtja e sotme.
I përgjigjet pyetjes نره يه nereye (për ku?) dhe kime (kujt?) dhe merr prapashtesën ﻪ (–e, –a). Për shembull: كوز göz ("syri"), كوزه göze ("syrit"). Nëse tingulli i fundit i fjalës është zanorë atëhrë shtohet bashkëtingllorja ى (–y–) në mes. Për shembull: خواجه ḫoca ("hoxha"), خواجه يه ḫocaya ("hoxhës").
I përgjigjet pyetjeVE نره دن nereden ("prej?") and ندن neden ("prej çfarë?", "përse?"), dhe merr prapashtesën دن (–den, –dan). Për shembull: اكمكدن ekmekden ("prej bukës"). Prapashtesat –ten, –tan nuk gjenden në osmanishte, ndryshe nga turqishtja e sotme.
Rasa instrumentale:
I përgjigjet pyetjes نه ايله ''ne ile'' ("me çfarë?", "me kë?"), dhe merr prapashtesën ايله (ile). Në shumicën e kohës zanorja i– bie dhe prapashtesa kthehet në له (–le, –la). Për shembull: خلق ايله halk ile → خلقله halkla ("me popullin"). Nëse tingulli i fundit i fjalës është zanorë atëhrë shtohet bashkëtingllorja ى (–y–) në mes. Për shembull: اميدى ايله ümidi ile → اميديله ümidiyle ("me shpresë").
Në një kuptim social dhe pragmatik, ka pasur (të paktën) tre variante të osmanishtes:
Fasih Türkçe (Turqishtja shprehëse): gjuha e letërsisë dhe e administratës, osmanishtja në kuptimin e saj të rreptë;
Orta Türkçe (Turqishtja e mesme): gjuha e klasave të larta dhe e tregëtisë;
Kaba Türkçe (Turqishtja e papërpunuar): gjuha e klasave të ulëta.
