Remove ads
From Wikipedia, the free encyclopedia
Nauka ili znanost, sistem sređenih i sistematiziranih znanja o nama i (materijalnom i nematerijalnom) svijetu koji nas okružuje. To je obimna i opsežna skupina informacija i o nekom subjektu, ali se ta riječ posebno koristila za informacije o fizičkom univerzumu. Pojam nauke odgovara grč. pojmu ἐπιστήμη, epistḗmē, lat. scientia, engl. science. Kako se znanje povećavalo, pojedine metode su se dokazale pouzdanije nego neke druge, i danas su naučne metode standard za nauku. To uključuje korištenje pažljivog posmatranja, eksperimente, mjerenja, matematiku, i ponavljanje.
Da bi se uzeo u razmatranje sa naučnog stanovišta, objekat posmatranja mora biti podvrgnut ponovljenim testiranjima od strane neovisnih posmatrača. Korištenje naučnih metoda za dostizanje novih otkrića se naziva naučno istraživanje, i ljudi koji rade ta istraživanja se zovu naučnici. U užem smislu, nauka se naziva eksperimentalnom, dok je svrha primijenjene nauke, odnosno inžinjerstva, praktično upotrebljavanje naučnog znanja. Naučne hipoteze su edukovani prijedlozi objašnjenja fenomena ili razumne pretpostavke o prirodi univerzuma.
Naučna teorija je hipoteza koja je potvrđena ponovljenim promatranjima i mjerenjima. Naučne teorije su obično date kao matematičke forme, i uvijek su podložne odbacivanju ako ih budući eksperimenti opovrgnu. U modernom svijetu, naučna istraživanja su najvažnije aktivnosti svih razvijenih država, i od naučnika se očekuje da objave svoja otkrića u referentnim časopisima, naučnim periodicima gdje suci provjeravaju fakte u članku, prije nego što se on objavi. Čak i poslije objavljivanja, nove naučne ideje nisu općenito prihvaćene dok se rad ne ponovi.
Naučna pismenost je sposobnost opće populacije da razumije osnovne koncepte koji se odnose na nauku.
Nauka u širem smislu je postojala pre moderne ere, i u mnogim istorijskim civilizacijama.[5] Moderna nauka se razlikuje u svom pristupu i uspešna je u pruivođenju rezultata: 'modernna nauka' definiše ono što je nauka u najstrožijem smislu reči.[6] Dalek pre moderne ere, još jedna prekretna tačka je bio razvoj klasične prirodne filozofije u drevnom grčkom svetu.
Nauka u svom originalnom smislu je reč za tip znanja (Latinski scientia, Starogrčki jezik epistemē), pre nego specijalizovana reč za potragu za takvim znanjem. Specifično ona je jedan od tipova znanja koji ljudi mogu da komuniciraju jedan drugom. Na primer, znanje o delovanju prirodnih stvari je bilo prikupljeno dugo pre zabeležene istorije i dovelo je do razvoja kompleksong apstraktnog razmišljanja. To je pokazano konstruisanjem kompleksnih kalendara, tehnika za preobražavanje otrovnih biljaka u jestive, i izgradnji objekata kao što su piramide. Međutim nisu pravljene konzistentne svesne distinkcije između poznavanja pojmova koji su istiniti u svakoj zajednici i drugih tipova komunalnog znanja, kao što su mitologije i pravni sistemi.
Pre izuma ili otkrića koncepta „prirode“ (Starogrčki jezik phusis), od strane presokratskih filozofa, postojala je tendencija korišćenja tih reči za opisivanje prirodnog „načina“ na koji biljke rastu,[7] i „načina“ na koji, na primer, jedno pleme bogoslužuje određenog boga. Iz tog razloga se tvrdi da su ti ljudi bili prvi filozofi u striktnom smislu, kao i prvi ljudi da prave jasnu razliku između „prirode“ i „konvencije“.[8] Nauka je dakle razlikovala kao znanje prirode, i stvari koje su istinite za svakoj zajednici, i ime specijalizovane potraga za takvim znanjem je bila filozofija — carstvo prvih filozofa-fizičara. Oni su bili uglavnom spekulatori ili teoretičari, s posebnim interesom za astronomiju. U kontrastu s tim, pokušavanje korišćenja poznavanja prirode da bi se imitirala priroda (veština ili tehnologija, Grčki technē) su klasični naučnici smatrali prikladnijim interesom za niže klase zanatlija.[9]
Važna prekretnica u istoriji rane filozofiske nauke je bio kontroverzan, mada uspešan pokušaj Sokrata da primeni filozofiju na izučavanje ljudskih stvari, uključujući ljudsku prirodu, prirodu političkih zajednica, i samo ljudsko znanje. On je kritikovao stariji tip izučavanja fizike kao suviše čisto spekulativanu aktivnost, sa nedostatkom samokriticizma. On je bio posebno zabrinut da su neki od ranih fizičara tretirali prirodu kao da se može pretpostaviti da ona ne sadrži inteligentni red, objašnjavajući stvari samo u smislu pokretanja i materije. Proučavanje ljudskih stvari je bila oblast mitologije i tradicije, te je Sokrat pogubljen.[11] Aristotel je kasnije kreirao manje kontroverzan sistematski program Sokratove filozofije, koji je bio teleološki, i ljudski centriran. Od je odbacio mnoge zaključke ranih naučnika. Na primer u njegovoj fizici Sunce se kreće oko Zemlje, i mnoge stvari imaju delom u svojoj prirodi da su one za ljude. Svaka stvar ima formalni uzrok i finalni uzrok i ulogu u racionalnom kosmičkom redu. Kretanje i promena su opisani kao aktualizacija potencijala koji je već u stvarima, u zavisnosti od tipa svari. Dok je Sokrat insistirao da filozofija treba da bude korišćena za razmatranje praktičnih pitanja najboljeg načina življenja ljudskih bića (studiju koju je Aristotel podelio u etiku i političku filozofiju), oni se nisu zalagali za druge tipove primenjene nauke.
Aristotel je prepoznavao jasnu razliku imeđu nauke i praktičnog znanja zanatlija, tretirajući teoretske spekulacije kao najviši tip ljudske aktivnosti, praktično razmišljanje o dobrom živlenju kao nešto manje uzvišeno, a znanje zanatlija kao nešto što je jedino podesno za niže klase. U kontrastu sa modernom naukom, Aristotelov uticajni naglasak je bio na teoretskim koracima dedukcije univerzalnih pravila iz izvornih podataka, i nije tretirao sakupljanje iskustva i izvornih podataka kao samu nauku.[12]
Tokom kasne antike i ranog sregnjeg veka, Aristotelski pristup ispitivanja prirodnih fenomena je korišten. Deo drevnog znanja je izgubljen, ili u nekim slučajevima držan u tami, tokom pada Rimskog carstva i periodičnih političkih borbi. Međutim, opšta polja nauke, ili prirodne filozofije kako je nazivana, i veći deo opšteg znanja antičkog sveta je ostao sačuvan putem rada ranih latinskih enciklopedista poput Izidora Seviljskog. Takođe, u Vizantijskom carstvu, mnogi Grčki naučni tekstovi su očuvani u obliku Sirijskih prevoda koje se uradile grupe poput Nestorijana i Monofizita.[14] Mnogi od njih su kasnije prevedeni u arapski u Kalifatu, pri čemu su mnogi tipovi klasičnog učenja sačuvani i nekim slučajevima unapređeni.[14][15] Dom mudrosti je ustpostavljen tokom Abasidske ere u Bagdadu, Irak.[16] Smatra se da je to bio glavni intelektualni centar, tokom Zlatnog doba islama, gde su muslimanski učenjaci poput al-Kindija i Ibn Sahla u Bagdadu, i Ibn al-Haitama u Kairu, cvetali od devetog do trinaestog veka, dok Mongoli nisu opljačkali Bagdad. Ibn al-Haytham, kasnije poznat na Zapadu kao Alhazen, unapredio je Aristotsku tačku gledišta,[17] naglašavajući značaj eksperimentalnih podataka i reproduktibilnost rezultata.[nb 1]
U poznom srednjevekovnom periodu, sa porastom potražnje za prevodima, na primer za radovima Toledske prevodilačke škole, zapadni evropljani su počeli da sakupljaju tekstove napisane ne samo na latinskom, nego i latinske prevode sa grčkog, arapskog, i hibru jezika. Tekstovi Aristotela, Ptolomeja,[18] i Euklida, očuvani u Domu Mudrosti, su bili traženi među katoličkim učenjacima. U Evropi, Alhazenova De Aspectibus je direktno uticala na Rodžera Bejkona (13. vek) u Engleskoj, koji se zalagao za eksperimentalne nauke, po uzoru na Alhazena. Do poznog Srednjeg veka, sinteza katolicizma i aristotelizma poznata kao skolastika je uzela zamaha u Zapadnoj Evropi, koja je postala novi geografski centar nauke, mada su svi aspekti skolastike kritikovani u 15. i 16. veku.
Svi metodi, sve pretpostavke našeg sadašnjeg naučnog duha, bili su tokom hiljada godina izloženi najdubljem preziru: ukoliko ste tragali, za njima bili ste isključeni iz svakog opticaja sa "poštenim" ljudima — važili za "neprijatelja Boga", za onoga koji prezire istinu, za "opsednutog".[19]
Naučna polja su uobičajeno podijeljena na dvije osnovne grupe: prirodne nauke, koje proučavaju prirodne pojave (uključujući i život u biološkom smislu) i društvene nauke, koje proučavaju ljudsko ponašanje i društva.
Matematika, koja je klasificirana kao formalna nauka, ima i sličnosti i razlike sa prirodnim i društvenim naukama. Formalna nauka je vitalna za empirijske nauke. Velika dostignuća u formalnim naukama obično dovode i do velkih dostignuća u empirijskim naukama. Formalne nauke su ključne u formiranju hipoteza, teorija i zakona, kako u otkrićima, tako i u opisivanju kako nešto radi (u prirodnim naukama), i u saznavanju kako ljudi misle i djeluju (u društvenim naukama).
Dok su empirijska istraživanja prirode opisana čak u antičko doba (npr. od strane Aristotela, Teofrasta i Plinija starijeg), naučne metode se koriste od Srednjeg vijeka (npr. od strane Al-Hejsema, El-Birunija i Roger Bacon-a), pojava moderne nauke se općenito veže za moderni period poznat kao Naučna revolucija 16. i 17. vijeka.
Podjela prema preporuci "Organizacije za ekonomsku kooperaciju i razvitak" (OECD)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.