From Wikipedia, the free encyclopedia
Joga je jedan od 6 ortodoksnih sistema indijske filozofije. Za razliku od mnogih filozofskih sistema, koji se bave uglavnom misaonim istraživanjem čoveka, života i sveta, sistem joge stavlja naglasak na praktične telesne i psihičke vežbe, u cilju razvoja svih potencijala pojedinca.
Iako se u Patanđalijevim joga sutrama, koje čine temelje klasične joge, joga definiše jednom rečenicom - „joga predstavlja stanje obustavljenosti [zamućujućih partikularnih] obrta u svesti“, zbog svoje kompleksnosti i velikog broja različitih joga škola i pristupa, postoji veoma mnogo različitih, često suprostavljenih, pogleda na samu jogu i njenu svrhu. Svaka škola joge sadrži sve dimenzije (aštange-stepenice) koje preporučuje Patanjđali (jama, nijama, asane, pranajama, pratjahara, dharana, dhjana i samadhi), iako neke joga škole stavljaju naglasak na fizičke položaje (asane) i na njihov zdravstveni učinak, neke joga škole na efekat koji se ostvaruje u vrhunskom sportu i umetnosti, neke joga škole na meditaciji i spiritualnosti. Ne treba zaboraviti da izvorno joga vodi ka dostizanju viših stanja svesnosti, pa su svi navedeni efekti samo dobrobit na putu samorazvoja ali ne i cilj. Sve ozbiljne škole joge oslobođene su svake primese religioznog.
Izvan Indije, joga je najpoznatija u obliku hatha joge - fizičkih položaja tela(asana), često kombinovanih sa vežbama disanja(pranayama), i tehnikama joga meditacije (dhyana).
Danas se joga izučava i naučno. Međunarodno društvo za naučna interdisciplinarna istraživanja u oblasti joge okuplja najveće naučne autoritete koji istražuju efekte praktikovanja joge a rezultate njenog istraživanja publikuju u međunarodno priznatim naučnim časopisima. Međunarodni naučni časopis o jogi: Smisao u naučnom i redakcijskom odboru okuplja profesore i naučnike iz svih zemalja sveta s ciljem da se jogi pristupi iz različitih naučnih disciplina i rasvetli fenomen blagotvornog dejstva praktikovanja joge na razvoj svesnosti i inteligencije, stoga i na zdravlje, uspeh i kreativnost.
Sve je više akademskih ustanova koji u svoj nastavni program uvršćuju znanja i praksu joge. Međunarodna joga akademija promoviše jogu kao svojevrsni vid inteligencije animirajući akademsku javnost na značaj uvođenja joge u nastavne programe srednjoškolskih i visokoškolskih ustanova. Školujući sertifikovane instruktore, joga učitelje, joga terapeute i joga psihoterapeute Međunaordna joga akademija javnosti približava mogućnost da se na pravi način upoznaju sa mogućnostima koje praktikovanje joge pruža. Joga se afirmiše kao životna filozofija iz koje proizilazi životni stil, kao kulturološki fenomen, metod samorazvoja, pomoćna zdravstvena metoda, kao praksa koja pojedincu pomaže da dovode u sklad svoje želje i mogućnosti.
Sam koren reči yoga - yuj (sjedinjenje, sprezanje, sastavljanje, povezivanje) ukazuje na njen krajnji cilj, jedinstvo individualnosti (atmana) sa univerzalnom dimenzijom postojanja (brahmanom). Jogu kao sistem samorazvoja tj. kao koncept koji obuhvata stepenike (aštange): yamu, niyamu, asane, pranayame, pratyaharu, dharanu, dhyanu i samadhi a sa ciljem dostizanja prosvetljenja (stanja samadhi) sistematizuje Patanjđali u spisu Joga sutre.
Usled nedostatka materijalnih dokaza u vidu sačuvanih tekstova, veoma je teško utvrditi tačnan nastanaki rani razvoj joge, posebno što indijska tradicija nije pridavala značaja hronološkom aspektu nastanka njenih učenja. Treba imati u vidu da su se znanja prenosila usmeno. Ipak, mogu se razlikovati četiri glavna istorijska perioda razvoja joge:
1. Arhaični (cc 3000 - 1500. pne.)
Pretpostavlja se, na osnovu arheoloških istraživanja ranih civilizacija doline Inda (Harappa i Mohenđo-Daro) i pronađenih figura, koje prikazuju lik proto-Šive, da počeci joge sežu u 3. milenijum pne. U pisanom obliku, neki elementi joge, se nalaze opisani već u najstarijim vedama, datiranim u isti period.
2. Pred-klasični (cc 1500. pne.- 200 n.e.)
U ovom periodu, učenje joge se, u sve razvijenijem obliku, nalazi u ezoteričnim učenjima ranih Upanišada, Mahabharati i Ramajani, indijskim nacionalnim epovima, kao i učenjima budizma i đainizma.
3. Klasični (cc 200. pne. – 200 n.e.)
Učenja zasnovana na Patanđalijevim Jogasutrama i brojnim komentarima na njih, nastalih u kasnijem periodu.
4. Post-klasični (nakon 200 n.e.)
Jogijska učenja inspirisana starijim učenjima, čija je zajednička karakteristika nedualni pogled na stvarnost, a koja su razrađena nakon Patanđalijevih jogasutri
U modernoj jogi, posebno na Zapadu, težište se stavlja na praksu, koja može biti više telesno, ili meditativno usmerena, a manje na samu filozofiju. Guruima i doktrinama, za razliku od tradicionalne joge, se pridaje manji značaj. Upućujući na pozitivni uticaj vežbanja, joga se posmatra kao doprinos ličnom razvoju, u velikoj meri nezavisno od religioznih, ili ideoloških pogleda praktikanta. Zahteva u pogledu ponašanja ima manje i shvaćeni su više kao preporuke, nego kao obavezujući uslovi. Metode pročišćavanja se procenjuju po njihovom delovanju na psihosomatsko zdravlje.
Klasični indijski spisi navode četiri glavne vrste joge:
Karma joga, čija je osnovna karakteristika nesebično delovanje.
Bhakti joga, koja se definiše kao predanost Bogu, ili uzvišenom idealu.
Jnana jogu, karakteriše nastojanje za intelektualnom spoznajom istine.
Raja joga, je meditativni pristup klasične, Patanđalijeve osmostruke (ashtanga) joge.
Ovi joga putevi, ili aspekti joge, su bazirani na hiljadugodišnjem eksperimentalnom istraživanju temeljnih osnova čovekovog bića – fizičkom, emotivnom, misaonom i duševnom / duhovnom i to je ujedno i razlog zbog čega joga polaže pravo na univerzalnost delovanja njenih tehnika. U praksi je praktično nemoguće naći jedan od ovih oblika joge, potpuno izdvojenog od ostalih.
Kao veći, zasebni sistemi, mogu se još smatrati:
Kundalini joga
Osim ovih postoje mnoge druge vrste joga, koje se često koncentrišu na samo jedan aspekt stvarnosti i kao takve se koriste u okviru ostalih joga:
Kriya joga, Laya joga, Nada joga, Mantra joga.
Postoji čitav niz joga škola, koje jogu koja se u njima praktikuje, nazivaju imenom svog učitelja (ili tehnike), no to su najčešće kombinacije gorepomenutih vrsta joge, sa naglaskom na jednu specificnu tehniku, ili grupu tehnika: Integralna joga od Shri Aurobinda, Iyengar yoga, Šivananda joga, Asthanga Vinyasa joga, Sahaja, ili Surat Shabd joga, Vini joga, Bikram joga, Yantra joga, Nidra joga, Anusara joga, Aroma joga, Hormon joga, Joga smeha...
Ne postoji jedinstvena joga filozofija, već se u zavisnosti od istorijskog perioda, vrste joge i pristupa neke joga škole, mora govoriti o joga filozofijama. Ipak, postoje neka zajednička obeležja svih joga filozofija:
1. Analiza čovekove životne situacije i njegovih uslovljenosti – najčešće izražene pojmom karmana, zakonom opšte uzročnosti, koji čini da je čovek deo kosmosa i primorava ga da, pod raznim uslovima, nastavlja svoju egzistenciju.
2. Postuliranje postojanja kosmičke iluzije (jedan od pojmova za nju je maya), podržavane od strane čovekove svesti, tako dugo dok je čovek zaslepljen neznanjem (avidya).
3. Postuliranje postojanja apsolutne stvarnosti „smeštene“ negde izvan kosmičke iluzije i izvan ljudskog iskustva odredjenog karmanom – označene terminima: purusa, čisto Biće, Apsolut, Sopstvo (atman), Brahman, nirvana, transcendentalno, neuslovljeno, neuništivo...
4. I na kraju, sredstva da se dostigne to Biće, odgovarajuće tehnike kojima se postiže oslobođenje (moksa, mukti, nirvikalpa samadhi...) od uslovljenosti.
Joga je istovremeno i cilj (samadhi- krajnja usresređenost, prosvetljenje) i put do tog cilja. Poznati indijski jogi Shri Aurobindo je rekao „Čitav život je joga“.
Iako koreni joge leže u hinduizmu, nju praktikuju danas ljudi različitih religioznih pripadnosti i pogleda na svet. Procenjuje se da, samo u Nemačkoj, oko 3 miliona ljudi praktikuje neki oblik joge. Iako izvorna motivacija za nastanak joge potiče od težnje ka prosvetljenju i dostizanju duhovnih ciljeva, danas se to može tvrditi samo za manji broj praktikanata. Joga se u svom teorijskom delu u velikoj meri oslanja na filozofiju Samkhye, najstarije indijske filozofije, koja postulira postojanje dva primarna činitelja stvarnosti – materiju (prakriti) i duh (purusha). Iako se u starijim Samkhya tekstovima spominje bog Isvara, njegova uloga se ne može porediti sa ulogom Boga kod jevreja, hrišćana, muslimana, a u nekim tekstovima se čak zauzima anti-teistički stav. Religioznost klasične joge se ogleda u samo dve sutre/stiha (od 195). U jednoj od njih se više suvo tehnički, navodi mogućnost dostizanja prosvetljenja, kroz predanost Isvari („U predanosti „Uzvišenom“ [nalazi se] takođe [jedan od načina da se dostigne samadhi“), dok se u drugoj opisuje njegova priroda („[Taj] „Uzvišeni“ [ideal] (Isvara) predstavlja onu izuzetnu „sve-transcendirajuću – individualnost (purusha), koja je iznad [svega što se javlja kao] zaprečenost [realizaciji istine], iznad činova i njihovih [neposrednih i posrednih] plodova, iznad [svih] „determinirajućih ostataka ranijih iskustava““). Etička pravila joge, yama i niyama pokazuju izvesne paralele sa zapovestima judaizma, hrišćanstva i islama.
Neki kršćani jogu i druge aspekte istočne duhovnosti integriraju s molitvom i meditacijom. To se pripisuje želji da se Bog doživi na cjelovitiji način.[1] 2013. godine monsinjor Raffaello Martinelli, opslužujući Kongregaciju za nauk vjere, radeći više od 23 godine s kardinalom Josephom Ratzingerom (papa Benedikt XVI.),[2] rekao je da za svoju Meditaciju kršćanin može učiti iz drugih vjerskih tradicija (zen, joga, kontrolirano disanje, Mantra), citirajući Aspekte kršćanske meditacije: "Baš kao što" Katolička crkva ne odbacuje ništa od istinitog i svetog u tim religijama", ni ovi načini ne smiju biti odbačeni iz ruku jednostavno zato što nisu Kršćanski. Naprotiv, od njih se može uzeti ono što je korisno sve dok kršćanska koncepcija molitve, njezina logika i zahtjevi nikada ne budu zaklonjeni. U kontekstu svega ovoga, te komade i dijelove treba iznova uzeti i izraziti."[3] Prije su Rimokatolička crkva i neke druge kršćanske organizacije izrazile zabrinutost i neodobravanje u vezi s nekim istočnjačkim i new age praksama koje uključuju jogu i meditaciju.[4][5][6]
Drugi stav drži da kršćanska meditacija može dovesti do religijskog pluralizma. To održava međukonfesionalno udruženje kršćana koji to prakticiraju. "Ritual istodobno djeluje kao sidro koje održava, poboljšava i promovira denominacijske aktivnosti i jedro koje omogućuje prelazak institucionalnih granica."[7]
Povijesno su stavovi bili konzervativniji. Tako je 1989. i 2003. godine Vatikan je objavio dva dokumenta: Aspekti kršćanske meditacije i "Kršćanska promišljanja o novom dobu", koji su uglavnom bili kritični prema istočnoj i novovjekovnoj praksi. Dokument iz 2003. objavljen je kao priručnik od 90 stranica koji detaljno opisuje položaj Vatikana.[8] Vatikan je upozorio da koncentracija na fizičke aspekte meditacije "može prerasti u kult tijela" i da izjednačavanje tjelesnih stanja s mistikom "također može dovesti do psihičkih poremećaja, a ponekad i do moralnih odstupanja". To se uspoređuje s prvim danima kršćanstva, kada se crkva usprotivila vjerovanju gnostika da spasenje nije došlo kroz vjeru već kroz mistično unutarnje znanje.[1] U pismu se također kaže, "može se vidjeti može li se i kako [molitva] obogatiti metodama meditacije razvijenim u drugim religijama i kulturama"[9] ali zadržava ideju da "između prirode [drugih pristupa] molitva i kršćanska vjerovanja o konačnoj stvarnosti ".[1]
Neke fundamentalističke kršćanske organizacije jogu smatraju nespojivom s vjerskim porijeklom, smatrajući je dijelom New Age pokreta koji nije u skladu s kršćanstvom.[10]
Bavljenje jogom (posebno najrasprostranjenijim vidom – hatha jogom) može da deluje preventivno u cilju održavanja fizičkog i psihičkog zdravlja. U mnogim naučnim studijama je utvrđeno blagotvorno dejstvo, redovnog vežbanja, na smanjenje količine stresa i pomoć pri održavanju unutrašnjeg mira i ravnoteže, što je veoma značajno u današnjem užurbanom vremenu. Isto tako, utvrđeno je i pozitivno dejstvo, pri lečenju izvesnih bolesti, pre svega kao prateća terapija. Ipak, za sve one koji boluju od neke bolesti (fizičke, ili psihičke prirode), pre početka vežbanja, neophodno je konsultovati lekara/psihologa, u najboljem slučaju nekog, ko već ima iskustva sa jogom. Jedan od bitnih faktora za uspešno bavljenje jogom je pronalaženje, odgovarajuće školovanog instruktora joge, koji praksu može prilagoditi individualnim potrebama i mogućnostima početnika, iako se u izvesnoj meri, uz pomoć dobrih knjiga, može i samostalno vežbati. Definitivno, može biti opasno samostalno vežbanje vežbi disanja, posebno sa zadržavanjem daha, kao i vežbi meditacije za ljude sa već postojećim psihičkim problemima. Za početnika je naravno prilično teško, orjentisati se, u sve većoj ponudi različitih sistema i učitelja, međutim uz malo vežbe i slušanja svog unutrašnjeg glasa, svako moze naci odgovarajući pristup. Pri svemu naravno, treba pratiti princip umerenosti i ostaviti po strani “takmičarski modus”, koji je rasprostranjen u sportu i na poslu.
Joga, besmrtnost i sloboda – Mirca Elijade[mrtav link]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
