Antički Rim

Antički Rim (često nazivan i kao stari ili drevni Rim) je bila civilizacija koja je nastala od grada-države osnovanog na Apeninskom poluostrvu po tradiciji koju nam prenosi Tit Livije 753. pne. do ogromnog carstva koje je okruživalo Sredozemno more. Tokom svog postojanja, rimska civilizacija je prešla put od monarhije, republike sa kombinacijom oligarhije i demokratije, do autokratskog carstva. Rimska civilizacija je dominirala zapadnom Evropom i područjima oko Sredozemnog mora putem osvajanja i asimilacije.

Zapadni deo carstva, uključujući Hispaniju, Galiju i Italiju, se u 5. veku raspalo posle seobe naroda u nezavisne kraljevine. Istočno rimsko carstvo, čiji je centar bio Konstantinopolj, se obično naziva Vizantijsko carstvo nakon 476, tradicionalnog datuma pada Rima i potonjeg početka ranog srednjeg veka, takođe znanog kao mračni vek.

Rimska civilizacija se često svrstava u „klasičnu antiku“, sa antičkom Grčkom, civilizacijom koja je inspirisala veliki deo kulture antičkog Rima. Antički Rim je značajno doprineo razvoju prava, ratne veštine, umetnosti, književnosti, arhitekture, tehnologije i jezika u zapadnom svetu, a njegova istorija još uvek ima uticaj na današnji svet.

Rimsko kraljevstvo

Legende i kraljevi

Na osnovu starorimskih izvora osnivanje Rima se vezuje za 753. pne. Već od 10. veka pne. postojala su na bregu Kapitolu prva naselja. Kasnije su se raširila na brežuljke kod reke Tibar i njihovim spajanjem je nastao grad čiji je verski i politički centar bio Kapitol. Osnivanje grada u sredini 8. veka pne. se poklapa sa kolonizacijom Italije.

Prema legendi nastanak Rima nadovezao se na istorija Troje. Potomci Eneje, sina Anhisa i boginje Venere, braća blizanci – Romul i Rem bili su po naređenju kralja grada Alba Longe odmah po rođenju bačeni u Tibar. Kako je blizance rodila vestalka Rea Silvija, sa bogom rata Marsa, bogovi su uredili da sanduk sa blizancima reka izbaci na obalu gde ih je u prvo vreme usvojila vučica. Braća su kasnije ubila kralja Alba Longe i osnovali su vlastiti grad na mestu gde ih je nekada voda izbacila. Pošto se Rem narugao brazdama kojima je njegov brat blizanac označio buduće zidine grada, Romul ga je ubio. Usled toga, grad je dobio ime po Romulu Roma tj. Rim, a Romul je postao prvi od sedam legendarnih kraljeva Rima.

Krajem 7. veka pne. napali su Rim Etrurci kojima je Rim u to vreme bio lokalni rival. Za vreme vladavine etrurskih kraljeva Rim je brzo narastao u najveći grad na Apeninskom poluostrvu jer je kontrolisao značajne trgovačke puteve. Kralj Servije Tulije je sagradio rimske zidine i sproveo je reformu vojske. Poslednji etrurski kralj Tarkvinije Oholi bio je iz grada isteran od strane aristokratije pod vođstvom Lucija Junija Bruta. U svakom slučaju, posle oslobođenja Rima od etrurske vladavine značaj grada je porastao. Godina 509. pne. koja je tradicionalno vezana za ove događaje je dodata kasnije i nije smatrana za sigurno datiranje. Kulturno su Rimljani bili pod jakom uticajem Etruraca. Njihovim posredstvom Rim je došao u kontakt sa starogrčkom kulturom čiji se uticaji mogu videti u upotrebi etrurskih brojeva, pisma iz kojeg se razvija latinsko pismo, ptičje perspektive u plastičnim umetnostima, pogrebni rituali itd.

Rimska republika

Nastanak Republike i osvajanje Apeninskog poluostrva

Polibije, grčki istoričar, rimsku republiku je posmatrao kao kombinaciju monarhije i demokratije. Vladu u državi su izvršavala dva konzula koja su imala najvišu izvršnu moć, bili vojskovođe i stajali na vrhu magistratskih ureda. Njih su svake godine birala narodna skupština. Rimski senat, aristokratsko veće, igrao je značajnu ulogu a sve do doba principata nije imao nadležnost nad zakonodavnim pravom. Moć senata je proizlazila iz njegovog autoriteta. Pored njega je postojala i narodna skupština koja je bila isto tako važna jer je odlučivala o ratu i miru, potvrđivala je zakone i predstavljala je najvišu sudsku instancu. Centralno mesto političkog života u Rimu predstavljao je gradski forum tj. trg (Forum Romanum) koji je služio kao mesto za sednice političke, društvene i verske prilike.

U vremene kraja kraljevstva i početka republike stvoreno je uređenje rimskog društva koje je uz manje promene trajalo vekovima. Na vrhu su bili stari rimski rodovi i vlasnici zemlje patriciji koji su bili najuticajniji. Najveći deo stanovništva je bio sastavljen od plebejaca i verovatno se radilo o porobljenom stanovništvu koje je moglo da se bavi samo ograničenim političkim problemima i istupali su sa patricijama kao klijenti koji su se zavetovali patricijama na vernost tražili su od njih zaštitu. Najniži na lestvici bili su robovi koji nisu imali nikakva prava, iako su mogli da dobiju slobodu.

Plebejci su vremenom dobili određena prava, kao naprimer legalizaciju brakova sa patricijama i pristup magistraturama. Ipak je samo malom broju plebejaca omogućeno da se probiju do rimskog vladajućeg sloja i time je došlo do stvaranja novog tipa aristokratije – nobiliteta.

U 5. veku pne. Rim je vodio brojne ratove sa svojim susedima koji su 493. godine pne. priznali njegovu vladavinu i tražili su zaštitu od njega od spoljnih neprijatelja. Posle uništenja etrurskog grada Veja 396. godine p. n. e, moćnog rimskog rivala, Rim je počeo da širi svoju hegemoniju nad celim Apeninskim poluostrvom, mada su ga jednom prilikom opljačkali Gali, što je oslabilo uticaj Rima na ostala plemena u Italiji. Sledećih pola veka obeležile su borbe sa Galima i borbom sa latinskim saveznicima a posle ratova većina Latina je dobila rimsko državljanstvo. Na prelazu 4. i 3. veka pne. u ratovima su Rimljani porobili Samnite čime su ova plemena pala pod vlast Rima.

Tajna relativno brzog rimskog napredka počiva u sklapanju savezništva sa u tom vremenu moćnim i na kraju porobljenim neprijateljem koji je postao lojalni rimski saveznik. Porobljenu Italiju je Rim pokrio sa velikim brojem puteva na čijim strateškim mestima su bili osnivane kolonije što je omogućavalo kontrolu nad zemljištem koje je bilo osvojeno. Iz toga doba je Rim izašao kao čvrsta državna tvorevina sa moćnom armijom i daljim uslovima za napredak i dalji rast i time su položeni temelji za njegovu budućnost i prosperitet.

Pir, Punski ratovi i Hanibalova invanzija na Italiju

U trećem samnitskom ratu 298–290. pne. Rimljani su savladali koaliciju Samnita i to im je omogućilo da preuzmu kontrolu nad celom današnjom Italijom. Rim se 282. pne. umešao u sukob grčkih polisa i grada Tarenta koji je pozvao u pomoć epirskog kralja Pirom. Pir se 280. pne. iskrcao u Italiji sa velikom vojskom i slonovima. Iako je Pir pobeđivao više puta rimski saveznički sistem je bio dovoljno imun i Rimljani su umesto da prihvate Pirove mirovne ponude, bili su uporni i nastavljali su sa borbama i onemogućili su da iskoristi svoje „Pirove pobede“ tako da je njegov položaj u Italiji doveden do neizdrživosti. Nakon poraza 275. pne. Pir je otplovio natrag u Grčku čime su Rimljani stekli kontrolu nad svim grčkim gradovima računajući i Tarent.

Rat sa Pirom bio je prethodnica za mnogo veće ratove. Rast rimske moći doveo je neizbežno do konflikta sa Kartaginom koja je štitila svoje interese u politici i trgovini. Predmet spora je bila Sicilija gde se prožimao uticaj Feničana i Grka. Zahvaljujući kolonizaciji Feničana zapadna i severozapadni deo ostrva bio je pod uticajem Kartagine, dok su na istoku i jugu od 8. veka pne. bili Grci i grčki najmoćniji grad Sirakuza bio je u sukobu sa Kartaginom.

Posle incidenta u Mesini ravnoteža na Siciliji je bila u korist Rimljana i to je izazvalo punsku flotilu na napade italijanske obale i lokalni konflikt je prerastao u rat između velikih sila. To je bio Prvi punski rat 264–241. pne. Na kopnu su pobeđivali rimske legije, ali su Rimljani na moru bili bespomoćni u odnosu na pomorsku dominaciju Kartagine. Posle nekoliko poraza Rimljani su se trajno naselili na Siciliji. Posle ove pobede Kartaginjani su morali da plate velike odštete po mirovnom ugovoru između Rima i njih. Rim je porobio i Sardiniju. Ubrzo zatim ipak Kartagina staje na noge na čemu je u mnogome doprineo Hamilkar Barka.

Kada je Hamilkarev sin Hanibal napao grad Saguntum, koji je bio rimski saveznik u današnjoj Španiji, i kada su Kartaginjani odbili njegovu ekstradiciju došlo je ponovo do Drugog punskog rata 218–201. pne. kada je Hanibal preduzao naporan put preko Hispanije i južne Galije i posle prelaska Alpi upao na teritoriju Italije sa svojom vojskom. Posle serije od nekoliko pobeda Hanibal je Rimljane doveo do ruba poraza. No Hanibal je tu ipak ostao odsečen i nije mogao da Rimljanima nanese konačan poraz i morao je da se povuče. Posle 202. godine rimski vojskovođa Scipion Afrikanac je pobedio Hanibala u odlučujućoj bici kod Zame.

Kartagina je morala da se odrekne svih svojih vanafričkih teritorija, da raspusti svoju pomorsku flotu i bila je prinuđena da isplati velike ratne odštete čime je bila slomljena njena moć. U spoljašnjoj politici je postala u potpunosti zavisna od volje Rima. Ipak je zadržala značajne trgovačke pozicije, a Rim je posle Drugog punskog rata postao glavna sila u Sredozemnom moru a Hispanija je postala rimska provincija.

Ekspanzija u istočnom Sredozemlju

Glavni članci: Makedonski ratovi, Mitridatski ratovi, Sirski rat i Ilirski ratovi

Posle pobede nad Kartaginom, Rim se usmerio ka istoku. Helenističke države Pergam i Rodos, ugrožene koalicijom seleukidskog kralja Antioha III Velikog i makedonskog kralja Filipa V, obratile su se za pomoć Rimu i rimski Senat je iskoristio to što je već u toku Punskih ratova zaratio sa Filipom čime je prekinuo makedonsku hegemoniju u staroj Grčkoj. Tit Flaminije proglasio je na Istamskim igrama u Korintu slobodu helenskih gradova. Dalje angažovanje na istoku pridonela je ekspanzija seleukidskog kralja Antioha III u Maloj Aziji i u Grčkoj sa kojim je vođen rat 192–188. pne. Rat se završio pobedom Rima i predajom svih teritorija u Maloj Aziji, čime je Rim postao najjača sila na istočnoj obali Sredozemnog mora.

Makedonija je posle protivrimske pobune pretvorena u rimsku provinciju 148. god. pne. Konflikt sa numidskim kraljem koji je bio saveznik Rima i koji je svojevoljno napao Kartaginu doveo je do Trećeg punskog rata posle čega je Kartagina bila potpuno uništena i razorena. Osvojena teritorija je bila ustrojena u provinciju Afriku. Slično se dogodilo i sa nezavisnošću Helena, a Korint, centar grčkog otpora Rimljanima, takođe je snašla slična sudbina. Grad je bio razoren i opljačkan, a građani prodati u roblje i deportovani u Rim. Posle zaveštanja poslednjeg pergamskog kralja Atala III 133. pne. teritorija Pergamske kraljevine (zapadni deo Male Azije) je postao rimski posed i pretvoren je u provinciju Aziju.

U novim provincijama su a pre svega u bogatim istočnim zemljama određeni su veliki porezi koji su skupljani od strane patricija koji su davali državi fiksni deo. Ovo je dovodilo do učestalih ustanaka. Rimske pobede su bile veličanstvene ali unutar rimske države je dolazilo do postepenog propadanja republikanskih vrednosti i uređenja.

Kriza republike i braća Grah

Unutarpolitički život Rima pratio je konstantanat uspon nobilita. Najmoćniji aristokratski rodovi čiji su se članovi vodili i bili učesnici u ratovima dobili su monopol u pristupu magistraturama a time i u senat koji je stalno više i više postajao vladajući organ. Iako su narodne skupštine potvrđivale zakone, one su sve više gubile na značaju.

Republika je tako, pored napredka države i povećanja teritorije, došla do unutrašnjepolitičke krize koje je dovedila do građanskih ratova i na kraju do kraja dotadašnjih državnih formi. Razlog je bila duboka socijalna polarizacija rimskog društva i poziv ka reformama pre svega u agrarnoj oblasti. Jedan od posledica rimskih vojno-političkih uspeha je priliv velikog bogatstva i robova. Sitni poljoprivrednici i zanatlije plebejskog porekla bili su odsutni u ratovima na velikim udaljenostima od svojeg prebivališta što je otežavalo njihovu upravu poseda i privrede. Nasuprot tome veliki posednici su povećevali svoje imovine često proteravši stare vlasnike što je dovodilo do stvarenja velikih poseda - latifundija i iskorištavanja robovskog rada. Opadanjem broja zemljoradnika narastao je broj ljudi bez imovine i do oslabljivanja borbene sposobnosti rimskih legija. Rast Rima doveo je do propasti rimskih širokih slojeva koji su imali najveće zasluge za njegov razvoj. Osiromašavanje ovog sloja dovodilo je do migracija stanovništva u gradove, propadanje sela i do narstvajućeg nespokojstva ljudstva.

Narastajući socijalni nemiri kulminirali su kada je 133. godine pne. narodni tribun Tiberije Grah pokušao da predloži zemljišni zakon kojim bi trebala da se podeli i ograniči posede velikoposednika. Razlog za ovakove reforme bio je nedostatak regruta za legije. Predlog Graha nije prošao jer je drugi tribun uložio veto. Ovim je došlo do krize u donošenju odluka, koji je rezultirao Grahovim ubistvom, a dalje reforme su zaustavljene. Njegov brat Gaj Grah je posle deset godina sledio bratovljevo zalaganje za reforme. Ništa bolje nije prošao ni Gaj Graj koje je ubijen 121. pne.

Pobeda senatske većine optimata nad narodnom stranom populara u republici nije doneo smirenje. Kriza države se stalno produbljivala. Rim je potresao ustanak robova pod vođstvom Spartaka u godinama 73–71. pne. kao i dalji konflikti na granicama imperije. U ovoj krizi je prosperirao sa svojim reformama Gaja Marija čije reforme su se razlikovale od reformi braće Grah. U legijama su mogli da služe i bezemljaši koji su bili nagrađivani dodeljivanjem zemlje kao veterani i od tih vremena vojnici nisu osećeli lojalnost prema drževi već prema tome ko im je omogućavao da steknu posed i tako se stvaraju uslovi za početak građanskih ratova.

Građanski ratovi

Osim sukoba unutar rimskog društva dolazilo je i na prelazu 2. i 1. veka pne. do konflikata između italijanskih saveznika koji su tražili prava kao i Rimljani. Posle savezničkih ratova u kojim su saveznici bili poraženi ipak je većina od njih dobila rimsko građansko pravo. Kada se završio saveznički rat, velika opasnost se pojavila na istoku. Pontski kralj Mitridat VI je osvojio Malu Aziju i isplovio za Grčku a na njegovu stranu prešla je i Atina.

Kada je Lucije Kornelije Sula određen da vodi vojsku posle pobede nad popularima, i kada je posle pobedonosnog pohoda protiv Mitriadesa vratio u Rim svoje protivnike je masakrirao i izdao je spisak građana koje je trebalo ubijiti. Sula se brzo povukao sa svoje funkcije i omogućio je nastupanje dvojici ambicioznih pojedinaca Krasu i Pompeju. Ovaj drugi je definitivno doveo u red neprilike Rima na istoku u Maloj Aziji. Pompej je sklopio savez sa Krasom i ambicioznim Julijem Cezarom.

Lucije Sergije Katilina je 63. pne. pokušao nasilno da sruši Rimsku republiku, ali njegov plan nije uspeo. Pompej, Kras i Cezar su 60. godine pne. stvorili neformalni savez u cilju vlastitih interesa nazvan prvi trijumvirat. Cezar je uz pomoć ostalih triumvira 59. godine pne. postao konzul i obezbedio vođstvo u Galiji. On je osvojio Galiju, čime je stekao veliku popularnost. Kada je Kras poginuo u bici kod Kare protiv Parćana, neprijateljstvo između Cezara i Pompeja je došlo do izražaja i Cezar, kojem je u slučaju povratka pretio sudski proces, prešao je 49. pne. reku Rubikon čime je započeo građanski rat. On je pobedio Pompeja sledeće godine koji je pobegao u Egipat gde je posle bio ubijen a Cezar je dobio vlast nad celim Rimom. Cezarov pošaj za institualizajiju svoje vladavine nije uspeo i pao je kao žrtva republikanaca u senatu pod vodstvom Marka Junija Bruta i Gaja Kasija Longina.

Građanski rat se ponovo rasplamsao. Marko Antonije i Cezarov usvojeni sin Gaj Oktavijan su napravili savez sa Emilijem Lepidom i stvorili drugi trijumvirat koji je bio organizovan protiv sledbenika republike i Cezarovih ubica. Posle pobede su podelili imperiju. Oktavijan je dobio zapadne provincije, Marko Antonije je bio na istoku sa Kleopatrom VII, egipatskom kraljicom i Cezarovom ljubavnicom. Oba trijumvira su došli u sukob i posle Oktavijanove pobede u građanskom ratu Antonije i Kleopatra su izvršili samoubistvo. Time je završeno doba građanskih ratova i bila je završena rimska republika a Oktavijan se odrekao svih svojih prava proglasivši republiku, ali je bio jedini koji je vladao rimskim carstvom.

Carstvo

Principat

Oktavijan je slično kao i Cezar stigao do vlasti, ali za razliku od Cezara nije pokušao da svoj položaj samovladara potvrdi u državom uredu diktatora nego je svoj položaj prikrio pod velom republikanskih institucija. Formalno je ostavio stari ustav a svoju poziciju je osnažio preuzevši izvršenja nekih republikanskih ureda i dobijanjem posebnih punomoći i pre svega kontrolom nad ključnim provincijama sa brojnim rimskim legijama. On je imenovao sebe principom („prvim građaninom“) i demonstrirao je time da sebe smatrao za ravnopravnog sa ostalim senatorima koji su kao administratori, sudci, upravnici provincija i vojskovođe trebali zajednički da vladaju i on je ovim osnovao novi poredak koji je bio nazvan principat. Senat mu je pored mnogih titula dodelio i titulu časnog imena „Avgustus“.

Avgustova vladavina je donela državi mir i blagostanje. Pod principatom je došlo do epohe spoljne i unutrašnje konsolidacije: car je izgradio mreže novih puteva i ulica a privreda i kultura su doživele novi polet posle godina ratovanja. Bila je podupirana urbanizacija provincija uređivanjem kolonija veterana i nesebičnim poklanjanjem rimskog državljanstva. Bio je beleženo opadanje glavnog grada i provincijalizacija rimske imperije u odnosu na ponekad nedavno porobljene zemlje.

Posle smrti 14. godine nove ere, nastupio je na tronu njegov pastorak Tiberije koji je bio komplikovana ličnost i osećao se kao republikanac. Tokom svoje vlade on se staro za obezbeđenje granica i punjanje blagajne. Značajan događaj za vreme Tiberije bilo je razapinjanje na krst Isusa u provinciji Judeja. Već treći principat Kaligula se pokazao kao tiranin. Njegova se vlada završila posle tri godine njegovim ubistvom od strane pretorijanaca. Za vreme cara Klaudija carstvu je prisajedinjena provincija Britanija a posle i Trakija. Posle Klaudija, koga je otrovala njegova supruga Agripina, vlast je nasledio Neron. Njegova u početku poletna vladavina se promenila u teror u toku kojeg je ubijao članove svoje porodice a spekuliše se da je zapalio Rim 64. godine. Za vreme njegove vladavine došlo je i do prvih progona hrišćana. Kada su se protiv njega pobunile legije on je izvršio samoubistvo 68. godine. Od ovog doba rimski carevi više nisu bili iz redova stare rimske aristokratije.

Vrhunac carstva

Posle Neronovog samoubistva došlo je borbe za vlast i kao pobednik je izašao vojskovođa Vespazijan koji je osnovao dinastiju Flavijevaca. Kada je posle uspešne vladavine Vespazijan umro 70. godine, car je postao njegov stariji sin Tit. Njegova period vladavine je poznat po tome što su se desile snažne erupcije Vezuva i epidemija tifusa, a završena je i izgradnja Koloseuma. Posle njega i njegovog prevremenog kraja vladavine nastupio je njegov mlađi brat Domicijan koji je u izvorima, najpre kod istoričara Tacita, prikazan kao autokrata. Domicijan je, suprotno rimskim tradicijama, tražio da mu se ukazuju božanske počasti i koristio je titulu dominoma tj. gospodara. Senatori su u više navrata kovali zavere protiv Domicijana i car je 96. godine pao kao žrtva atentata.

Naredni period od 96. do 193. godine poznat je kao period dinastije Antonina ili adoptivnih careva, koje se smatra za doba vrhunca imperija u pogledu kulturnog i privrednog uspona. Carevi su vladali u saglasnosti i slozi sa senatom, a senatori su zauzvrat postavaljali principata. Senat je 96. za vladara izabrao Nervu, a ovaj je adoptirao je vojskovođu Trajana i proglasio ga time svojim naslednikom. Trajan je ujedno postao prvi car koji nije bio rođen u Italiji, već u provinciji Hispaniji. Zahvaljujući Trajanovim uspešnim ratovima protiv Dačana na srednjem Dunavu i protiv Parćana u Mesopotamiji, Rimsko carstvo je dostiglo svoj teritorijalni vrhunac.

Trajanov naslednik je bio Hadrijan i njegova vladavina je donela konsolidaciju i civilizacioni, kulturni i tehnički procvat države koji je pomogao nastupanje tada mladog hrišćanstva. U njegovo vreme su počele da se javljaju prve teškoće koje u to vreme još nisu zahtevale posebne mere.

U prvoj polovini 2. veka za cara Antonina Pija carstvo je dostiglo vrhunac. Ali već za vreme „filozofa na tronu“ Marka Aurelija (161–180) se pojavljuju prvi važni problemi. Na rubu rimskog sveta počela je seoba brojnih germanskih i sarmatskih plemena koja su napala dunavsku granicu (limes) i ugrozila samu Italiju. Zahvaljujući Markomanima, jednom od ovih ratobornih plemena, ovi ratovi su nazvani Markomanski ratovi. U isto vreme su Parćani napali istočne rimske provincije, a pobedničke rimske legije su sa istoka donele tifus nazvan „antonijanska epidemija“. Osim ovih teškoća sa spoljne strane javljaju se i unutrašnje teškoće u državnim finansijama. Posle Marka Aurelija nastupio je njegov sin Komod koji je ostao zapamćen kao drugi Neron i koji je ubijen 192. godine kada senatori i dvorani više nisu mogli da podnose njegovu tiraniju.

Dinastija Severa i vojnički carevi (193-284)

Posle građanskog rata 193. godine došao je na vlast Septimije Sever koji je prvi car koji je bio poreklom iz Afrike. Na početku 3. veka je povratio stabilnost imperije za izvesno vreme. U njegovo vreme je počeo rast političke moći rimske vojske.

Njegov sin Karakala koji je, uprkos svom krutom vladanju prema senatu i svojoj porodici, imao podršku među ljudima i vojnicima, pao je kao žrtva atentata za vreme pohoda na Parćane. Sledila je kratka vladavina Elagabala koji je pokušao da uvede kult istoimenog orijentalnog božanstva iz Emese u Siriji. Već 222. godine je ovaj ekscentrični vladar ubijen i car je postao njegov mladi rođak Aleksandar Sever koji je pokušao da se suprostavi novom istočnom protivniku, Sasanidskom ili Novopersijskom carstvu i germanskim plemenima, ali je ubijen od strane nezadovoljnih vojnika.

Ubistvom Aleksandra Severa i uklanjanjem dinastije Severa 235. godine, počelo je doba vojničkih careva poznato kao kriza III veka. Neprekidna serija građanskih ratova, uzurpacija i ubijanje careva oslabila je imperiju koja je sada bila bespomoćna pred napadima njenih neprijatelja. Tokom pedeset godina između ubistva Aleksandera Severa i dolaska Dioklecijana na vlast na tronu su se smenila dvadeset i jedan legitimni car i bezbroj uzurpatora. Ovi carevi morali su da odbijaju napade Germana na Rajni i Dunavu. Goti, koji su nastanjivali severne obale Crnog mora, vršili su razorne napade na Balkan i Grčku a napadali su i Malu Aziju. Na zapadu su napadali Alemani tokom sedme decenije 3. veka Galiju i Italiju. Međutim, najteži ratovi su se odigravali na istočnoj granici gde je najveću opasnost predstavljalo Sasanidsko carstvo. Veliki kralj Šapur I upadao je nekoliko puta u Siriju i pobeđivao rimske legije. Šapur je 259. godine čak zarobio rimskog cara Valerijana i odveo ga u ropstvo gde je rimski vladar umro.

Za razliku od ostalih religija i paganskih kultova hrišćani nisu pridavali odgovarajuće poštovanje instituciji cara. Decije Trajan koji je pokušao da uspostavi poštovanje starih božanstava progonio je hrišćane, a posle njega su to činili i Valerijan i Dioklecijan.

Pozna antika (284-395)

Dolazak Dioklecijana na tron 284. godine danas se smatra za početak doba Pozne antike koje je karakterisala centralizacija i birokratizacija imperije i kasnija pobeda hrišćanstva. Dioklecijanu je krenuo sa reforama u dosadašnjim formama principata sa ciljem da odgodi propadanje rimske imperije. Car je sproveo reformu državne uprave u okviru koje je povećao broj provincija. U svakoj od njih je bila odeljena vojnička i civilna uprava što je trebalo da sprečava pobunu protiv centralne vlade. Ka obezbeđenju granica sproveo je reforme armije koje je pored ostalog povećala već i tada visoke poreze.

Dioklecijan je stvorio novi sistem vladavine poznat kao tetrarhija (četvorovlašće). Za svoga kolegu i drugog avgusta je pozvao Maksimijana, svog starog prijatelja po oružju. Oba cara su imanovali po jednog savladara nižeg ranga koji je nosio titulu cezara, Dioklecijan Galerija, Maksimijan Konstancija I Hlora. Neposredni povod za ovu reorganizaciju bio je da se spreče uzurpacije. Podela carske vlasti nije bila novina, ali je za vreme Dioklecijana bila realizovana dosledno. Rim je i dalje bio glavni grad, ali su carevi pomerili svoje rezidencije bliže granicama gde su mogli lakše sa se suprotstave neprijateljima.

Dioklecijan je težio da ojača autoritet države i ličnosti cara i primio je ime „Jovius“ po bogu Jupiteru. Hrišićane koji su odbijali da mu pruže božanske počasti je progonio. Slično vladarima 3. veka, Dioklecijan nije mario za senat i vladao je kao apsolutni vladar tj. gospodar (lat. dominus). Zbog toga se danas smatra da od Dioklecijanove vladavine stari sistem carske uprave, principat, smenjuje dominat.

Sistem tetrahije se urušio nakon Dioklecijanovog povlačenja sa prestola 305. godine. Bez njegovog autoriteta brzo su izbila na površinu neslaganja unutar carskog kolegijuma. Tokom nerednih nemira i građanskih ratova vladar čitavog carstva postaje postepeno Konstantin I Veliki, sin Konstancija Hlora. Konstantin je u početku vladao severozapadnim delom Rimskog carstva, ali je 312. u bici kod Milvijskog mosta, nedaleko od Rima, Konstantin pobedio i uklonio Maksencija, Maksimijanovog sina. Za razliku od Dioklecijana i Galerija, Konstantin je već od dolaska na vlast 306. godine bio tolerantan prema hrišćanima, a u bici kod Milvijskog mosta njegovi vojnici su pobedili noseći Isusovim monogramom (hiron) na štitovima i vojnim stegovima. Pobeda iz 312. je inspirisala Konstantina da prigrli hrišćanstvo, a naredne, 313. godine, izdao je Milanski edikt zajedno sa zetom i savladarom Licinijem. Hrišćanstvo postaje jedna od zvaničnih religija Rimskog carstva, a posle 324. godine, kada je Konstantin ujedino carstvo pod svojom vlašću, prestaju svi progoni hrišćanskog klera.

Crkva je sa svojom složenom hijerarhijom u početku oponašala rimsku provincijsku upravu. Pored toga, Konstantin i članovi njegove porodice su započeli tradiciju ktitorstva zidajući crkve širom carstva. Takođe, Konstantin je episkopima dao i svetovna ovlašćenja da sude u sporovima među samim hrišćanima, a kler je oslobodio poreza. Osim priznavanja hrišćanstva car Konstantin Veliki je poznat po još jednom događaju a to je bilo osnivanje Novog Rima - Konstantinopolja. Težište imperije se time preselilo u bogatiji i stabilniji deo istočne polovine. Konstantin je nastavio sa reformama Dioklecijana i imperija je bila podeljena na četiri prefekture koje su se dalje delili na trinaest dijeceza. Dioklecijanove i Konstantinove reforme doprineli su stabilnosti imperije, dodale su nova finansijska sredstva koje su dozvolila da se poveća armija i da se učvrsti odbrana imperije.

Ubrzo posle smrti Konstantina I Velikog između njegovih tri sina se razvila borba za vlast. Konstancije II je nadživeo svoju braću i do 353. godine uklonio uzurpatore Vetraniona i Magnencija. Konstancije je sa uspehom branio carstvo od Persijanaca, a preduzeo je i pohod protiv Sarmata na srednjem Dunavu. Kako bi sprečio nove uzurpacije na Zapadu, Konstancije je proizveo svog brata od strica Julijana u savladara-cezara. Novi građanski rat je izbegnut Konstancijevom iznenadnom smrću 361, a Julijan Apostata (Otpadnik) je pokušao da osnaži tradicionalno paganstva. Carev pokušaj nije bilo dugog veka i posle pohoda na Persiju i smri ovog vladara 363. ugasila se Konstantinova dinastija. Novu carsku dinastiju utemeljio je Valentinijan I koji je za svog istočnog savladara imenovao brata Valensa.

Novi car Teodosije je bio prinuđen da uspostavi mir sa Gotima kojim je bilo dozvoljeno da nasele ove zemlje kao „federate“ od kada potiče kao trajna pojava prisustvo barbara na rimskoj teritoriji. Teodosije I je bio poslednji rimski car nakon što je savladao poslednju uzurpaciju i vladao je celom imperijom. Za vreme njegove vladavine hrišćanstvo je bilo ustanovljeno kao jedina državna religija posle njegove smrti vladali su carstvom njegovi sinovi Honorije i Arkadije na zapadu i istoku. Iako je ova podela kasnije postala kao definitivna misao o jedinstvu trajala je i dalje i tako su zakoni koji su proglašeni od jednog cara bili važeći i na drugoj strani.

Kraj antičkog carstva

Istočno rimsko carstvo je bilo ekonomski konsolidovanije i gustije nastanjeni deo imperija koji je bez većih posledica preživelo seobe naroda. Nasuprot Istočnom, Zapadno rimsko carstvo u toku 5. veka polako tone. Upad Huna u Evropu pokrenuo je domino efekat i pokreti plemena koji su u potpunosti promenili lik celog kontinenta. Da bi zabranili upade Germana u Italiju, Zapadno rimsko carstvo je povuklo svoje legije sa granica Rajne koju su posle toga 406. godine prešla varvarska plemena koja su srušila upravu Rima u Galiji i Hispaniji, dok je Britanija ostavljena svojoj sudbini. Vizigoti su 410. godine pod vođstvom Alarika I opljačkali Rim što je imalo veliki odjek. Oni su posle nekog vremena otišli u Galiju ali su i dalje bili velika opasnost za Rim. Zatim su Vandali prešli u Afriku u ovu važnu provinciju za rimsku imperiju posle pada Kartagine 438. godine, a 455. im je uspelo da ponovo opljačkaju Rim i iz tih razloga se njihovo ime upotrebljava kao pogrdno.

Iako je 451. godine u jedinstvu sa Vizigotima Rim savladao Hune pod vođstvom Atile u bici na Kataluanskim poljima rimska imperija se nazadrživo kretala ka svome kraju jer su carevi bili slabi i lutke u rukama vojskovođa. Odoakar je 476. godine smenio cara Romula Avgustula što se smatra krajem Zapadnog carstva iako se Odokar smatrao za „Germana u rimskoj službi“ i svoju vladavinu je tumačio kao upravljanje Italijom u ime cara u Konstantinopolju. Čisto formalno je Italija stalno deo imparije i tako je i nastupnik Odoakara ostrogotski kralja Teodorih Veliki težio da dobije priznanje istočnoga cara.

Za razliku od Zapadnog, Istočno rimsko carstvo nije bilo tako razarajuće pogođeno germanskim najezdama, a pored toga ona je imala mnogo veća finansijska sredstva i sposobnu diplomatiju. Imalo je i bolji geografski položaj i prirodne granice koji su stvorile prirodne prepreke nadiranju neprijatelja.

Za vlade Justinijana I poslednjeg cara čiji je jezik kao materinji bio latinski, njegov vojskovođa Velizar je povratio velike delove zapadnog carstva (severnu Afriku, Italiju i južnu Španiju). Justinijan koji je ratovao i sa Persijancima koji su posle pada Zapadnog carstva osećali svoju šansu ipak je postao najjači vladar u Sredozemlju i pri tome je kontrolisao sve zemlje koje su od davnine bili rimska imperija (sa izuzetkom Britanije, Galije i Hispanije). Posle Justinijanove smrti se zapadne zamlje pokazuju kao dugotrajno neodržive.

Istočno carstvo je tokom 7. veka postepeno izgubilo svoj rimski karakter. Istočna rimska imperija sa svojim glavnim gradom Konstantinopolem trajala je sve do 15. veka i njeno se stanovništvo smatralo za Rimljane a u unutrašnjim strukturama imperije došlo je posle godine 640. do velike transformacije tako da se od toga datuma govori o istočnom rimskom carstvu kao o Vizantijskom carstvu.

Povezano

Kratke činjenice

Zatvori