Żerocin (gmina)
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Żerocin – dawna gmina wiejska istniejąca w latach 1809–1954[2] na Lubelszczyźnie. Siedzibą gminy był Żerocin.
gmina wiejska | |||
1919–1954[1] | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo |
1919–39: lubelskie (II RP) | ||
Powiat | |||
Siedziba | |||
Szczegółowy podział administracyjny (1952) | |||
| |||
brak współrzędnych |
Gmina Żerocin jako jednostka jednowioskowa powstała w 1809 roku w Księstwie Warszawskim[3]. Po podziale Królestwa Polskiego na powiaty i gminy z początkiem 1867 roku gmina weszła w skład w powiatu radzyńskiego w guberni siedleckiej (od 1912 gubernia lubelska)[4]. W 1919 roku gmina weszła w skład woj. lubelskiego i składała się z następujących wsi: Żerocin, Danówka, Dołha, Leszczanka, Pereszczówka, Puhacze, Rogozneczka, Sokole, Surmacze, Szachy, Sitno, Strzyżówka, Utrówka i Witoroż. W 1933 roku z gminy Żerocin wyłączono wieś Smolne Piece i włączono ją do gminy Sidorki w powiecie bialskim[5]. Podczas okupacji gmina należała do dystryktu lubelskiego (w Generalnym Gubernatorstwie)[6].
Według stanu z dnia 1 lipca 1952 roku gmina Żerocin składała się z 14 gromad[7]. Jednostka została zniesiona 29 września 1954 roku wraz z reformą wprowadzającą gromady w miejsce gmin[8]. Z obszaru gminy utworzono Gromadzkie Rady Narodowe w Dołdze, Witorożu i Żerocinie[9]. Po reaktywowaniu gmin z dniem 1 stycznia 1973 roku gminy Żerocin nie przywrócono a jej obszar wszedł w skład gminy Drelów[10].