Długość ciała 80–200 cm, długość ogona 15–40 cm, wysokość w kłębie 30–110 cm; masa ciała 20–320 kg[24][26].
Rodzaj zdefiniował w 1758 roku szwedzki przyrodnikKarol Linneusz w 10 wydaniu poblikacji swojego autorstwa dotyczącej systematyki zwierząt[1]. Linneusz wymienił cztery gatunki – Sus babyrussaLinnaeus, 1758, Sus porcusLinnaeus, 1758, Sus scrofaLinnaeus, 1758 i Sus tajacuLinnaeus, 1758 – z których gatunkiem typowym jest (Linneuszowska tautonimia) Sus scrofaLinnaeus, 1758.
Etymologia
Sus: łac.sus, suis ‘świnia’, od gr.συςsus ‘świnia, wieprz’[27].
Porcus: łac. porcus ‘wieprz’[28]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Porcus vulgarisS.D.W., 1836 (= Sus domesticusLinnaeus, 1758).
Capriscus: gr. καπρίσκος kapriskos ‘mały dzik’, od κάπρος kapros ‘dzik’; przyrostek zdrabniający -ισκος -iskos[29]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus papuensisLesson & Garnot, 1826 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758).
Centuriosus: zbitka wyrazowa nazw rodzajów: CenturioJ.E. Gray, 1842 (starzec) oraz rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia)[30]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus plicicepsJ.E. Gray, 1842 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758).
Gyrosus: gr. γυρoς gyros ‘okrągły’; rodzaj SusLinnaeus, 1758[31]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus (Gyrosus) plicicepsJ.E. Gray, 1842 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758).
Ptychochoerus: gr. πτυξ ptux, πτυχος ptukhos ‘fałda’; χοιρος choiros ‘wieprz’[32].
Eusus: gr.ευeu ‘dobry, typowy’; συς sus ‘świnia, wieprz’[33]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus barbatusS. Müller, 1838.
Scrofa: epitet gatunkowy Sus scrofaLinnaeus, 1758; łac. scrofa ‘locha, maciora’[34]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus domesticusErxleben, 1777.
Euhys: gr. ευ eu ‘dobry, typowy’; ύς us ‘świnia’[35]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus barbatusS. Müller, 1838.
Aulacochoerus: gr. αυλαξ aulax, αυλακος aulakos ‘bruzda, wyżłobienie’; χοιρος choiros ‘wieprz’[36]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus vittatusS. Müller, 1842 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758).
Dasychoerus: gr. δασυς dasus ‘włochaty, kudłaty’; χοιρος choiros ‘wieprz’[37]. Gatunek typowy: Gray wymienił dwa gatunki – Sus celebensisS. Müller & Schlegel, 1843 i Sus verrucosusBoie, 1832 – z których typem nomenklatorycznym jest Sus verrucosusS. Müller, 1840.
Nesosus: gr. νησος nēsos ‘wyspa’; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia)[38]. Gatunek typowy: Heude wymienił kilka gatunków – Sus calamianensisHeude, 1892 (= Sus ahoenobarbusHuet, 1888), Sus barbatusS. Müller, 1838, †Sus bucculentusHeude, 1892 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758), Sus celebensisS. Müller & Schlegel, 1843, Sus vittatus[uwaga 5]Boie, 1828 i Sus verrucosusBoie, 1832 – nie wyznaczając typu nomenklatorycznego.
Sinisus: nowołac. Sina ‘Chiny’; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia)[39]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus leucorhinusHeude, 1892 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758).
Annamisus: Annam (obecnie Wietnam); rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia)[40]. Gatunek typowy: Heude w oryginalnym opisie nie wymienił żadnego gatunku.
Rhinosus: gr. ῥις rhis, ῥινος rhinos ‘nos’; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia)[41]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus calamianensisHeude, 1892 (= Sus barbatus ahoenobarbusHuet, 1888).
Verrusus: fr.verrue ‘brodawka’; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia)[42]. Gatunek typowy: Heude w oryginalnym opisie nie wymienił żadnego gatunku.
Microsus: gr. μικρος mikros ‘mały’[43]; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia). Gatunek typowy: Heude wymienił trzy gatunki – Microsus macassaricusHeude, 1898 (= Sus celebensisS. Müller & Schlegel, 1843), Microsus maritimusHeude, 1898 (= Sus celebensisS. Müller & Schlegel, 1843) i Microsus floresianusHeude, 1899 (= Sus celebensisS. Müller & Schlegel, 1843) – nie wyznaczając typu nomenklatorycznego.
Vittatus: łac. vittatus ‘pasmowy, wstęgowy’, od vitta ‘pasmo, wstęga’[44]. Gatunek typowy: nie jest do końca jasne, czy miała to być nazwa rodzajowa (dla Sus vittatus).
Taenisus: gr. ταινια tainia ‘wstęga, pasmo’[45]; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia). Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus calamianensisHeude, 1892 (= Sus ahoenobarbusHuet, 1888).
Indisus: łac. Indicus ‘indyjski’, od India ‘Indie’[46]; rodzaj SusLinnaeus, 1758 (świnia). Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Sus scrofoidesHeude, 1892 (= Sus scrofaLinnaeus, 1758).
Caprisculus: rodzaj CapriscusGloger, 1841; łac. przyrostek zdrabniający -iscus[47].
Podział systematyczny
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[48][26][49][23]:
udomowiony na całym świecie; wprowadzono dzikie populacje w różnych częściach świata, w tym w Australii, Nowej Zelandii, wschodnim Archipelagu Malajskim oraz Ameryce
Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz:Polskie nazewnictwo ssaków świata.Warszawa:Muzeum i Instytut Zoologii PAN,2015,s.167. ISBN978-83-88147-15-9.(pol.•ang.).
E. Meijaard, J.-P. d’Huart & W. Oliver:Family Suidae (Pigs). W:D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy):Handbook of the Mammals of the World.Cz.2:Hoofed Mammals.Barcelona:Lynx Edicions,2011,s.283–290. ISBN978-84-96553-77-4.(ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy):Genus Sus.[w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line].Johns Hopkins University Press,2005.[dostęp 2021-05-02].(ang.).
N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby:Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy.[w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line].American Society of Mammalogists.[dostęp 2023-12-07].(ang.).
Н.И. Бурчак-Абрамович & Р.Д. Джафаров.Sus apscheronicus sp. п. в составе бинагадинской фауны.„Известия Академии Наук Азербайджанской ССР”.Отд. геол.-хим. наук и нефти.2(6),s.26,1946.(ros.).
E. Dubois.Das geologische Alter der Kendeng- oder Trinil-Fauna.„Tijdschrift van het Koninklijk Nederlandsch Aardrijkskundig Genootschap”.2e Série.25,s.1264,1908.(niem.).
D.M.A. Bate.New Pleistocene mammals from Palestine.„The Annals and Magazine of Natural History”.Tenth series.20,s.400,1937. DOI: 10.1080/00222933708655355.(ang.).
G.H.R. von Koenigswald.Beitrag zur Kenntnis der fossilen Wirbeltiere Javas.„Dienst van den Mijnbouw Nederlandsch-Indië: Wetenschappelijke mededeelingen”.23,s.1–185,1933.(ang.).
Н.К. Верещагин.Остатки млекопитающих из нижнечетвертичных отложений Таманского полуострова.„Труды зоологического института Академии наук СССР”.22,s.47,1957.(ros.).
K.N. Prasad.The vertebrate fauna from the Siwalik Beds of Haritalyangar, Himachal Pradesh, India.„Memoirs of the Geological Survey of India, Palaeontologia Indica”.New series.39,s.34,1970.(ang.).
P.M.Heude.Étude sur les suillens. Chapitre II.„Mémoires Concernant l’Histoire Naturelle de l’Empire Chinois par des Péres de la Compagnie de Jesus”.2(2),s.85–111,1892.(fr.).
P.M.Heude.Étude sur les suillens. Chapitre IV.„Mémoires Concernant l’Histoire Naturelle de l’Empire Chinois par des Péres de la Compagnie de Jesus”.2(4),s.212–247,1894.(fr.).
P.M.Heude.Crânes de quelques herbivores.„Mémoires Concernant l’Histoire Naturelle de l’Empire Chinois par des Péres de la Compagnie de Jesus”.5(1),s.21–43,1899.(fr.).