"19 kwietnia 1943 roku wybuchło powstanie w getcie. Cała Warszawa mimo strasznego terroru, jaki nad nią wisi, i mimo że każdego dnia giną setki Polaków, zelektryzowana, wstrząśnięta, bezsilna i – dumna. Po całym mieście krąży wiadomość: nad murami walczącego getta powiewa sztandar polski i żydowski.

"A ja… kiedy noc zapada… by wszystko wyrównać i zatrzeć, dopadam do okna w ciemności i patrzę… żarłocznie patrzę… i kradnę zgaszoną Warszawę, szumy i gwizdy dalekie, zarysy domów i ulic, kikuty wieżyc kalekie… Kradnę sylwetkę Ratusza, u stóp mam plac Teatralny, pozwala księżyc Wachmeister na szmugiel sentymentalny… Wbijają się oczy żarłocznie, jak ostrza w pierś nocy utkwione, w warszawski wieczór milczący, w miasto me zaciemnione… A kiedy mam dość zapasu na jutro, a może i więcej… żegnam milczące miasto, magicznie podnoszę ręce… zamykam oczy i szepce: – Warszawo… odezwij się… czekam.

"Anno ab urbe destructa Quinquagesimo sexto Wspomni Cię w gronie młodych Starzec, dzisiejsze dziecko, Wspomni cię łachmaniarko, I – niepojęty – zapłacze: Że nie będzie świetniejszej Od tej strasznej, żebraczej, Od pogryzionej, garbatej, Od przyklękłej nad sobą Przystrojonej jak w kwiaty Ołtarzykową żałobą… Na pięknie odbudowaną Popatrzy obojętnie Położy palec na ustach I – niepojęty – klęknie.