Doświadczony pisarz polega na instynkcie i ufa, że nie sprowadzi go on na manowce. Lecz początkujący często ponoszą klęskę, bo instynktu tego nie mają i piszą opowieść, która zmierza do bezsensownego zakończenia.
Autorzy: Robin U. Russin, William Missouri Downis, Jak napisać scenariusz filmowy, Wydawnictwo Wojciech Marzec, Warszawa 2008, tłum. Ewa Spirydowicz, s. 38.
Gdy pisarz musi ukazywać całą prawdę, polityk nigdy nie może jej ujawnić.
Autor: Gore Vidal, Gore Vidal. United States of Amnesia. A film by Nicholas Whathall (2013)
Jeśli chcecie zostać pisarzami, przede wszystkim powinniście pamiętać o dwóch rzeczach: dużo czytać i dużo pisać.
Autor: Stephen King, Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika, wyd. Prószyński i S-ka, 2014, s. 122.
Kobieta nadzwyczajna zależy bowiem od kobiety zwyczajnej. Tylko wówczas, gdy znamy warunki życia przeciętnej kobiety – ile miała dzieci, czy miała własne pieniądze, czy miała własny pokój, czy ktoś jej pomagał w prowadzeniu domu, czy miała służbę, jaka część obowiązków domowych spadała na nią – tylko wówczas, kiedy możemy oszacować sposób życia i doświadczenia życiowe dostępne zwyczajnej kobiecie, uda nam się ocenić sukcesy i porażki kobiety nadzwyczajnej jako pisarki.
Źródło: Nieprzyjemne prawdy. Aforyzmy naszych czasów, wyb. i przekład Henryk Zdanowski, Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 106.
Pisarz jest wampirem. Umiem słuchać, inspiruję się opowieściami ludzi, których spotkałem, historiami zasłyszanymi, które zakonotowałem w pamięci jako warte wykorzystania, i wysysam z tych historyjek krew, czyli samo życie. Picie krwi przez wampiry jest tym, czym picie alkoholu przez ludzi. Tym samym jest dla pisarza umiejętność obserwacji i słuchania ludzi.
Pisarz przefiltrowuje życie przez siebie, przepuszcza rzeczywistość przez swoją wyobraźnię. Na przykład Bukowski twierdził, że poezja jest jak hot beer shit – tu prawie dosłownie jest o przepuszczaniu.
Sądzę, że jestem typowym wytworem naszego Trzeciego Świata, w którym zawód pisarza prawie zawsze spotyka się z niechętnym spojrzeniem i krzywym uśmiechem. Przypuszczam, że byłem dzieckiem moich czasów, pisanie stanowiło bowiem wówczas swoisty surplus, luksus synka tatusia albo wprost nieszkodliwego wariata.
Wiesz, czym pisarz różni się od innych ludzi? Zamiast serca pisarze mają maszyny do pisania. Takie malutkie. A zamiast palców u nóg mamy czcionki drukarskie, trudno to zauważyć, bo przeważnie chodzimy w butach. Na pierwszy rzut oka jesteśmy zwykłymi ludźmi.