zwłoki

zwłoki (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈzvwɔci], AS: [zvu̯oḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga

(1.1) ciało martwego człowieka^[1]; zob. też zwłoki w Wikipedii

(1.2) daw. zewnętrzna powłoka czegoś^[2]

rzeczownik, forma fleksyjna

przypadek	liczba mnoga
mianownik	zwłoki
dopełniacz	zwłok
celownik	zwłokom
biernik	zwłoki
narzędnik	zwłokami
miejscownik	zwłokach
wołacz	zwłoki

(2.1) D. lp od: zwłoka

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Powiedział, że po raz pierwszy w życiu zdarzyło mu się, że patrząc na mięso na swoim talerzu, ujrzał czyjeś zwłoki^[3].

składnia:

kolokacje:

(1.1) sekcja zwłok

synonimy:

(1.1) ciało, trup, nieboszczyk, pogard. ścierwo, zewłok

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

od przedrostkowego czasownika prasł. *sъ-vľ̥kti, prasł. *sъ-velkǫ (zob. zwlec), oznaczający pierwotnie 'to, co ściągnięto, zwleczono'^[4].

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) corpse, cadaver, body
• arabski: (1.1) جثة ż
• baskijski: (1.1) gorpu, hilotz
• czeski: (1.1) mrtvola ż
• duński: (1.1) lig n
• esperanto: (1.1) kadavro
• fiński: (1.1) ruumis
• francuski: (1.1) corps, charogne
• hiszpański: (1.1) cadáver m
• interlingua: (1.1) cadavere
• islandzki: (1.1) pogard. hræ n
• jidysz: (1.1) מת m/n (mes), טויטער m (tojter), ברמינן m (barmenen)
• kataloński: (1.1) cadàver m
• niderlandzki: (1.1) lijk n
• niemiecki: (1.1) Leiche ż
• norweski (bokmål): (1.1) lik n
• rosyjski: (1.1) труп m
• szwedzki: (1.1) lik n
• tybetański: (1.1) སྤུར
• włoski: (1.1) corpo m, salma ż

źródła:

1.  Hasło „zwłoki” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. Stanisław Skorupka, Przenośnie w języku potocznym (dokończenie), „Poradnik Językowy” nr 2/1949, s. 6.
3. Ingrid Newkirk: Wolność dla zwierząt.
4.  Hasło „zwłoki” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.