wędrowny

wędrowny (język polski)

wymowa:

IPA: [vɛ̃nˈdrɔvnɨ], AS: [vẽndrovny], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę 

​^?/i

znaczenia:

przymiotnik

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	wędrowny		wędrowna	wędrowne	wędrowni	wędrowne
dopełniacz	wędrownego		wędrownej	wędrownego	wędrownych
celownik	wędrownemu		wędrownej	wędrownemu	wędrownym
biernik	wędrownego	wędrowny	wędrowną	wędrowne	wędrownych	wędrowne
narzędnik	wędrownym		wędrowną	wędrownym	wędrownymi
miejscownik	wędrownym		wędrownej	wędrownym	wędrownych
wołacz	wędrowny		wędrowna	wędrowne	wędrowni	wędrowne

(1.1) odbywający wędrówkę; zmieniający miejsce pobytu; przenoszący się z miejsca na miejsce

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) W lipcu harcerze wyruszyli na obóz wędrowny.

składnia:

kolokacje:

(1.1) cyrk/obóz/teatr wędrowny • trupa wędrowna • wędrowny grajek • ptaki/ryby wędrowne

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wędrówka ż, wędrowanie n, wędrowiec m, wędrownik m, wędrowniczek m, wędrowniczka ż

czas. wędrować

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) o zwierzęciu: migratory, o plemieniu: nomadic, o sprzedawcy, agencie: itinerant, o wykładowcy: peripatetic; o cyrku, przedstawieniu: bryt. travelling, amer. traveling
• białoruski: (1.1) вандроўны
• duński: (1.1) vandrende
• esperanto: (1.1) vaga, vagema
• hiszpański: (1.1) ambulante, errante, errante
• nowogrecki: (1.1) πλανόδιος, περιπλανώμενος
• rosyjski: (1.1) стра́нствующий, кочево́й
• szwedzki: (1.1) kringresande
• włoski: (1.1) itinerante, vagabondo, viandante

źródła: