tubylec

tubylec (język polski)

wymowa:

IPA: [tuˈbɨlɛt͡s], AS: [tubylec] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	tubylec	tubylcy
dopełniacz	tubylca	tubylców
celownik	tubylcowi	tubylcom
biernik	tubylca	tubylców
narzędnik	tubylcem	tubylcami
miejscownik	tubylcu	tubylcach
wołacz	tubylcze / tubylcu	tubylcy

(1.1) osoba pochodząca z lokalnej populacji, rdzennej ludności jakiegoś kraju

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Tubylcy na wyspie żyją jak przed wiekami, zajmując się rybołówstwem i zbieractwem.

składnia:

kolokacje:

(1.1) egzotyczni tubylcy • język / gwara / narzecze tubylców • obyczaje tubylców • uprzejmi / wrodzy tubylcy • badacz tubylców • wioska / osada tubylców • plemię / wódz / szaman tubylców

synonimy:

(1.1) autochton, aborygen, krajowiec, miejscowy, tutejszy, tuziemiec, rdzenny mieszkaniec

antonimy:

(1.1) przybysz, imigrant, osiedleniec, zagranicznik

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) mieszkaniec

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

forma żeńska tubylczyni^[1] ż

przym. tubylczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. tu + być

uwagi:

(1.1) słowo używane głównie wobec egzotycznych ludów pierwotnych w czasach kolonialnych; w innym użyciu jako słowo żartobliwe lub lekceważące

tłumaczenia:

• albański: (1.1) vendës m
• angielski: (1.1) native
• arabski: (1.1) مواطن
• białoruski: (1.1) тубылец m, туземец m
• bułgarski: (1.1) туземец m
• czeski: (1.1) domorodec m
• francuski: (1.1) autochtone m
• gudźarati: (1.1) આદિવાસી m (ādivāsī)
• hiszpański: (1.1) indígena m, nativo m
• kaszubski: (1.1) tubëtnik m
• nowogrecki: (1.1) ιθαγενής m, ντόπιος m
• rosyjski: (1.1) туземец m
• słowacki: (1.1) domorodec m
• ukraiński: (1.1) тубілець m

źródła:

1.  Porada „Forma żeńska rzeczownika tubylec” w: Poradnia językowa PWN.