tarło

tarło (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈtarwɔ], AS: [taru̯o]

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) icht. okres godowy u ryb; zob. też tarło w Wikipedii

(1.2) icht. akt płciowy u ryb: składanie ikry przez samice i zapładnianie ich mleczem przez samce

(1.3) daw. gw. (Kraków) tarka^[1]

czasownik, forma fleksyjna

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	tarło	tarła
dopełniacz	tarła	tareł
celownik	tarłu	tarłom
biernik	tarło	tarła
narzędnik	tarłem	tarłami
miejscownik	tarle	tarłach
wołacz	tarło	tarła

(2.1) 3. os. n przesz. od: trzeć

odmiana:

(1.1-2)

 

(2.1) zob. trzeć

przykłady:

(1.1) Łososie płyną na tarło w górę rzek do miejsc, w których się wylęgły.

składnia:

kolokacje:

(1.1) odbywać tarło • płynąć na tarło

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. tarlisko n, tarlak m

czas. trzeć ndk., wytrzeć dk., zetrzeć dk.

przym. tarłowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: tarka

• angielski: (1.1) spawning
• fiński: (1.1) kutu
• niemiecki: (1.1) Laiche ż, Laichzeit ż
• rosyjski: (1.1) нерест m
• ukraiński: (1.1) нерест m
• węgierski: (1.1) ívás; (1.2) ívás

źródła:

1. Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 248.