szubienica

szubienica (język polski)

szubienica (1.1)

szubienica (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌʃubʲjɛ̇̃ˈɲiʦ̑a], AS: [šubʹi ̯ė̃ńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• akc. pob.• i → j 

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szubienica	szubienice
dopełniacz	szubienicy	szubienic
celownik	szubienicy	szubienicom
biernik	szubienicę	szubienice
narzędnik	szubienicą	szubienicami
miejscownik	szubienicy	szubienicach
wołacz	szubienico	szubienice

(1.1) konstrukcja służąca do wykonywania kary śmierci przez powieszenie; zob. też szubienica w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Na historycznej szubienicy stojącej na rynku naszego miasteczka nigdy nikogo nie powieszono.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) daw. drajhulec, galga

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. szubienicznik m, szubienicznica ż

zdrobn. szubieniczka ż

przym. szubieniczny, szubieniczy

związki frazeologiczne:

bogatego i na szubienicy diabli nie wezmą, a biednemu człowiekowi lada sznurek robi amen^[1]

etymologia:

uwagi:

zob. też szubienica w Wikicytatach

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) gallows
• arabski: (1.1) مشنقة ż
• baskijski: (1.1) urkamendi
• białoruski: (1.1) шыбеніца ż
• czeski: (1.1) šibenice ż
• duński: (1.1) galge w
• esperanto: (1.1) pendumilo
• fiński: (1.1) hirsipuu
• francuski: (1.1) gibet m, potence ż
• hebrajski: (1.1) גרדום
• hiszpański: (1.1) horca ż
• kazachski: (1.1) дар
• łaciński: (1.1) arbor ż, gabalus m, patibulum n
• niemiecki: (1.1) Galgen m
• norweski (bokmål): (1.1) galge m
• norweski (nynorsk): (1.1) galge m
• nowogrecki: (1.1) κρεμάλα ż, αγχόνη ż
• rosyjski: (1.1) виселица ż
• słowacki: (1.1) šibenica ż
• szwedzki: (1.1) galge w
• ukraiński: (1.1) шибениця ż
• węgierski: (1.1) akasztófa
• wilamowski: (1.1) guølgja m, guolgia m

źródła:

1. Jan Tokarski, A ileż to kłopotu… ze spójnikiem „a”, „Poradnik Językowy” nr 4/1951, s. 6.