stopień najwyższy

stopień najwyższy (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈstɔpʲjɛ̇̃ɲ najˈvɨʃːɨ], AS: [stopʹi ̯ė̃ń nai ̯vy•šy], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• podw. art.• nazal.• gemin.• i → j 

​^?/i ​^?/i

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. forma przymiotnika lub przysłówka, oznaczająca największe nasilenie opisywanej przez niego cechy

odmiana:

zob. stopień, najwyższy (związek zgody)

przykłady:

(1.1) „Dobry” w stopniu najwyższym to „najlepszy”.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) superlatyw, superlatiwus, superlativus

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

kalka z łac. gradus superlativus^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) superlative
• bułgarski: (1.1) превъзходна степен ż
• chorwacki: (1.1) superlativ
• czeczeński: (1.1) тӀехдаларан дарж
• duński: (1.1) superlativ w
• esperanto: (1.1) superlativo
• francuski: (1.1) superlatif m
• hiszpański: (1.1) grado superlativo m, superlativo m
• litewski: (1.1) aukščiausiasis laipsnis
• łaciński: (1.1) superlativus
• niemiecki: (1.1) Superlativ m
• norweski (bokmål): (1.1) superlativ m
• norweski (nynorsk): (1.1) superlativ m
• nowogrecki: (1.1) υπερθετικός βαθμός m, υπερθετικός m
• rosyjski: (1.1) превосходная степень
• szwedzki: (1.1) superlativ w

źródła:

1. Krystyna Długosz-Kurczabowa, Stanisław Dubisz, Gramatyka historyczna języka polskiego, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2001, s. 370.