spadkobierca

spadkobierca (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌspatkɔˈbʲjɛrt͡sa], AS: [spatkobʹi ̯erca], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• akc. pob.• i → j 

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	spadkobierca	spadkobiercy
dopełniacz	spadkobiercy	spadkobierców
celownik	spadkobiercy	spadkobiercom
biernik	spadkobiercę	spadkobierców
narzędnik	spadkobiercą	spadkobiercami
miejscownik	spadkobiercy	spadkobiercach
wołacz	spadkobierco	spadkobiercy

(1.1) praw. osoba fizyczna lub prawna, na którą przechodzi spadek po kimś

(1.2) przen. osoba, która kontynuuje jakieś dzieło, sprawę lub tradycję

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Spadkobierca nabywa spadek z chwilą śmierci spadkodawcy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) spadkobierca fortuny

(1.2) spadkobierca tradycji

synonimy:

(1.1) sukcesor, dziedzic

(1.2) sukcesor

antonimy:

(1.1) spadkodawca, testator

hiperonimy:

(1.2) kontynuator

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. spadkobranie n

forma żeńska spadkobierczyni ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• amharski: (1.1) ወራሽ
• angielski: (1.1) heir, inheritor, successor
• arabski: (1.1) وارث m
• baskijski: (1.1) jaraunsle, oinorde, oinordeko
• białoruski: (1.1) спадкаемец m, наследнік m; (1.2) спадкаемец m, наследнік m
• dolnołużycki: (1.1) derbnik m
• francuski: (1.1) héritier m, successeur m
• hiszpański: (1.1) heredero m
• kataloński: (1.1) hereu m
• kazachski: (1.1) мұрагер, мирасқор
• niemiecki: (1.1) Erbe m
• nowogrecki: (1.1) κληρονόμος m
• nowopruski: (1.1) weldūns m
• portugalski: (1.1) sucessor m
• rosyjski: (1.1) насле́дник m; (1.2) наследник m, последователь m
• szwedzki: (1.1) arvinge w
• ukraiński: (1.1) наслідник m; (1.2) наслідник m
• włoski: (1.1) erede m

źródła: