rodzajnik

rodzajnik (język polski)

wymowa:

IPA: [rɔˈd͡zajɲik], AS: [roʒai ̯ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rodzajnik	rodzajniki
dopełniacz	rodzajnika	rodzajników
celownik	rodzajnikowi	rodzajnikom
biernik	rodzajnik	rodzajniki
narzędnik	rodzajnikiem	rodzajnikami
miejscownik	rodzajniku	rodzajnikach
wołacz	rodzajniku	rodzajniki

(1.1) gram. wyraz precyzujący znaczenie rzeczownika lub wyrażenia występującego w roli rzeczownika; zob. też rodzajnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) W języku niemieckim używa się rodzajników.

składnia:

kolokacje:

(1.1) rodzajnik określony • rodzajnik nieokreślony

synonimy:

(1.1) przedimek, artykuł

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rodzaj m

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. rodzaj + -nik

uwagi:

1. rodzajniki występują tylko w niektórych językach, np. w języku francuskim, niemieckim, włoskim; w języku polskim nie występują; 2. porównaj przedimek

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) article
• asturyjski: (1.1) artículu m
• baskijski: (1.1) artikulu
• bułgarski: (1.1) член m
• duński: (1.1) artikel w, kendeord n
• francuski: (1.1) article m
• hiszpański: (1.1) artículo m
• islandzki: (1.1) greinir m
• japoński: (1.1) 冠詞(かんし)
• jidysz: (1.1) אַרטיקל m (artikl)
• kataloński: (1.1) article m
• niemiecki: (1.1) Artikel m
• nowogrecki: (1.1) άρθρο n
• rosyjski: (1.1) артикль m
• szwedzki: (1.1) artikel w
• węgierski: (1.1) névelő
• włoski: (1.1) articolo m

źródła: