podpalacz

podpalacz (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	podpalacz	podpalacze
dopełniacz	podpalacza	podpalaczy rzad. podpalaczów[1]
celownik	podpalaczowi	podpalaczom
biernik	podpalacza	podpalaczy rzad. podpalaczów
narzędnik	podpalaczem	podpalaczami
miejscownik	podpalaczu	podpalaczach
wołacz	podpalaczu	podpalacze

(1.1) człowiek umyślnie wzniecający pożar

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) piroman

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. podpalaczka ż, podpałka ż, podpalenie n, podpalanie n, palacz mos

czas. rozpalać, palić, podpalać ndk., podpalić dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. podpalać + -acz^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) arsonist
• białoruski: (1.1) падпальшчык m
• bułgarski: (1.1) подпалвач m
• duński: (1.1) brandstifter w
• norweski (bokmål): (1.1) brannstifter m
• rosyjski: (1.1) поджигатель m
• włoski: (1.1) incendiario m

źródła:

1. Hasło „podpalacz” w: Słownik języka polskiego, red. Mieczysław Szymczak, t. II, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978–1981, ISBN 83-01-00281-6, s. 742.
2. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.