panowanie

panowanie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpãnɔˈvãɲɛ], AS: [pãnovãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	panowanie
dopełniacz	panowania
celownik	panowaniu
biernik	panowanie
narzędnik	panowaniem
miejscownik	panowaniu
wołacz	panowanie

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	panowanie	panowania
dopełniacz	panowania	panowań
celownik	panowaniu	panowaniom
biernik	panowanie	panowania
narzędnik	panowaniem	panowaniami
miejscownik	panowaniu	panowaniach
wołacz	panowanie	panowania

(1.1) rzecz. odczas. od panować

(1.2) władza

(1.3) okres władzy danego monarchy

odmiana:

(1.1)

 

(1.2-3)

 

przykłady:

(1.3) Było to w dwunastym roku panowania Nabuchodonozora, który królował nad Asyrią w wielkim mieście Niniwie.^[1]

składnia:

(1.2) dostać się pod panowanie + D.

(1.3) za panowania + D. • pod panowaniem + D.

kolokacje:

(1.2) umocnić panowanie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. panować, opanować

rzecz. panicz m, pan m, pani ż, państwo n

przym. Pański, opanowany

związki frazeologiczne:

tracić panowanie nad sobą / stracić panowanie nad sobą • panowanie towarzystwa nie lubi

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) dominion; (1.3) reign
• arabski: (1.2) ملك, سيطرة
• esperanto: (1.1) regado
• francuski: (1.2) souveraineté ż
• hiszpański: (1.2) poder m; (1.3) mandato m, gobierno m
• rosyjski: (1.3) правление n, царствование n
• szwedzki: (1.1) regering w; (1.2) herravälde n, välde n, makt w; (1.3) regeringstid w
• ukraiński: (1.3) царювання n

źródła:

1. Księga Judyty 1,1, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Stanisław Grzybek).