panicz

panicz (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈpãɲit͡ʃ], AS: [pãńič], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	panicz	panicze
dopełniacz	panicza	paniczów
celownik	paniczowi	paniczom
biernik	panicza	paniczów
narzędnik	paniczem	paniczami
miejscownik	paniczu	paniczach
wołacz	paniczu	panicze

(1.1) daw. niepełnoletni syn w szlacheckiej, zamożnej rodzinie

(1.2) iron. mężczyzna młody, elegancki, żyjący wygodnie

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Nasz panicz zawsze jada śniadania o godzinie ósmej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pan m, pani ż, panna ż, panienka ż, paniusia ż, państwo mos, panisko n, panowanie n

zdrobn. paniczyk m

czas. panować, opanować

przym. paniczowski, pański, Pański

przysł. pańsko

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. pan + -icz, pierwotnie st.pol. panic < st.pol. pan + -ic^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) childe, younker
• ukraiński: (1.1) панич m
• węgierski: (1.1) fiatalúr

źródła:

1. Henryk Gaertner, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Część III, 1. Słowotwórstwo, Książnica – Atlas, Warszawa – Lwów 1934, s. 258.