palnik

palnik (język polski)

palnik (1.1)

palnik (1.2) kuchenki gazowej

palnik (1.3) balonu

palniki (1.4) kuchenki elektrycznej

wymowa:

IPA: [ˈpalʲɲik], AS: [palʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	palnik	palniki
dopełniacz	palnika	palników
celownik	palnikowi	palnikom
biernik	palnik	palniki
narzędnik	palnikiem	palnikami
miejscownik	palniku	palnikach
wołacz	palniku	palniki

(1.1) urządzenie wytwarzające płomień, służące do spawania metali

(1.2) część kuchenki gazowej, w której wytwarza się płomień, na której stawia się naczynia do gotowania

(1.3) każda inna część urządzenia wytwarzająca płomień

(1.4) pot. element grzewczy kuchenki elektrycznej

(1.5) przen. pot. głowa

odmiana:

(1.1-4)

 

przykłady:

(1.2) Zapaliłam palnik i postawiłam czajnik na małym ogniu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. palenie n, palarnia ż, palacz m, palaczka ż, rozpalanie n, palenia n, spalenie n, spalanie n, popalenie n, popalanie n, podpalanie n, podpalenie n, upalanie n, upalenie n

czas. odpalić, rozpalać, palić ndk., spalić dk., spalać ndk., popalić dk., popalać ndk., podpalić dk., podpalać ndk., upalać ndk., upalić dk.

przym. palny, palnikowy

związki frazeologiczne:

dać w palnik

etymologia:

(1.1-4) pol. palić^[1]

(1.5) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) burner
• esperanto: (1.1) brulilo; (1.2) gasa fornelo
• hiszpański: (1.1) soplete m; (1.2) fuego m; (1.3) quemador m; (1.4) fuego m
• niemiecki: (1.1) Brenner m; (1.2) Flamme ż
• rosyjski: (1.1) сварочный аппарат m; (1.2) конфорка ż; (1.3) горелка ż

źródła:

1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 18.