dowódca

dowódca (język polski)

dowódca (1.1)

wymowa:

IPA: [dɔˈvutt͡sa], AS: [dovutca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dowódca	dowódcy
dopełniacz	dowódcy	dowódców
celownik	dowódcy	dowódcom
biernik	dowódcę	dowódców
narzędnik	dowódcą	dowódcami
miejscownik	dowódcy	dowódcach
wołacz	dowódco	dowódcy

(1.1) wojsk. osoba kierująca grupą wojskowych; zob. też dowódca w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Dowódca wydał rozkaz odwrotu.

(1.1) Podczas wojny mój dziadek był dowódcą klucza.

(1.1) Wojsko czeka tylko na rozkaz dowódcy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) dowódca sił zbrojnych

synonimy:

(1.1) komendant, wódz

antonimy:

(1.1) szeregowy

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dowództwo n, dowodzenie n

forma żeńska dowódczyni ż

czas. dowodzić ndk.

przym. dowódczy

związki frazeologiczne:

przysłowie: gdzie wielu dowódców, tam bitwa przegrana

etymologia:

pol. dowodzić + -ca < pol. do- + wodzić < st.pol. wodzić < prasł. *voditi → prowadzić, wieść

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) commander, commandant, commanding officer, officer, leader
• arabski: (1.1) آمر m
• białoruski: (1.1) камандзір m, палкаводзец m
• bułgarski: (1.1) командир m, военачалник m
• chiński standardowy: (1.1) 队长 (duìzhǎng)
• czeski: (1.1) velitel m
• esperanto: (1.1) estro
• francuski: (1.1) commandant m
• hiszpański: (1.1) comandante m, capitán m
• japoński: (1.1) 校
• litewski: (1.1) vadas m, vadeiva m
• łaciński: (1.1) ductor m, dux m
• rosyjski: (1.1) командир m
• slovio: (1.1) nacxalnik, vozxd
• szwedzki: (1.1) huvud, anförare w
• turecki: (1.1) kaptan
• ukraiński: (1.1) команди́р m, воєнача́льник m, кома́ндувач m, кома́ндуючий m
• włoski: (1.1) comandante m, capo m

źródła: