donosiciel

donosiciel (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdɔ̃nɔˈɕiʨ̑ɛl], AS: [dõnośićel], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​^?/i

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	donosiciel	donosiciele
dopełniacz	donosiciela	donosicieli
celownik	donosicielowi	donosicielom
biernik	donosiciela	donosicieli
narzędnik	donosicielem	donosicielami
miejscownik	donosicielu	donosicielach
wołacz	donosicielu	donosiciele

(1.1) ten, kto donosi

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) W organizacji było ponad dwudziestu donosicieli.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) delator; pot. kapuś, kabel, kret, gumowe ucho

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) informator, sygnalista

hiponimy:

(1.1) denuncjant, denuncjator, konfident, skarżypyta, szpieg

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. donos m, donosik m, donosicielstwo n, donoszenie n, donaszanie n, doniesienie n

forma żeńska donosicielka ż

czas. nosić, znosić, donosić ndk., donaszać ndk., donieść dk.

przym. donosicielski

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. donosić + -iciel^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) informer, informant, squealer
• baskijski: (1.1) salatari
• białoruski: (1.1) даносчык m
• bułgarski: (1.1) доносник m
• czeski: (1.1) donašeč m, udavač m, pot. bonzák m
• hiszpański: (1.1) delator m, soplón m
• niemiecki: (1.1) Denunziant m
• nowogrecki: (1.1) καταδότης m
• rosyjski: (1.1) доноситель m, доносчик m, стукач m, ябедник m
• słowacki: (1.1) donášač m, udavač m
• włoski: (1.1) informatore m

źródła:

1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 24.