cynamon

cynamon (język polski)

cynamon (1.1)

wymowa:

IPA: [t͡sɨ̃ˈnãmɔ̃n], AS: [cỹnãmõn], zjawiska fonetyczne: nazal. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) suszona kora cynamonowca, używana jako przyprawa; zob. też cynamon w Wikipedii

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	cynamon
dopełniacz	cynamonu
celownik	cynamonowi
biernik	cynamon
narzędnik	cynamonem
miejscownik	cynamonie
wołacz	cynamonie

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Posyp ciastka cynamonem, będą lepiej smakowały.

składnia:

kolokacje:

(1.1) laska cynamonu

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) przyprawa

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cynamonowiec m, cynamonka ż

przym. cynamonowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. cinnamum^[1] < gr. κινναμον (kinnamon)^[2]

uwagi:

zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• amharski: (1.1) ቀረፋ ż (qäräfa)
• angielski: (1.1) cinnamon
• arabski: (1.1) قرفة ż (qírfa)
• baskijski: (1.1) kanela
• białoruski: (1.1) цынамон m
• bułgarski: (1.1) канела ż, дарчин m
• chorwacki: (1.1) cimet m
• czeski: (1.1) skořice ż
• duński: (1.1) kanel w/n
• esperanto: (1.1) cinamo
• fiński: (1.1) kaneli
• francuski: (1.1) cannelle ż
• hiszpański: (1.1) canela ż
• islandzki: (1.1) kanill m
• jidysz: (1.1) צימרינג m (cimring)
• kataloński: (1.1) canyella ż
• kazachski: (1.1) даршын
• kurmandżi: (1.1) darçîn ż
• niemiecki: (1.1) Zimt m
• nowogrecki: (1.1) κανέλα ż
• rosyjski: (1.1) корица ż
• słowacki: (1.1) škorica ż
• szwedzki: (1.1) kanel w
• tuvalu: (1.1) kinamoni
• tybetański: (1.1) ཤིང་ཚ (shing tsha)
• ukraiński: (1.1) кориця ż, przest. цинамон m, dial. кірка ż
• węgierski: (1.1) fahéj
• wilamowski: (1.1) cīmət m, cynamuən m

źródła:

1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 137.
2. James A. Jobling: cinnamomeus w: The Key to Scientific Names (en). The Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2023-11-21].