cieść

cieść (język polski)

wymowa:

^{[uwaga 1]} IPA: [t͡ɕɛ̇ɕt͡ɕ], AS: [ćėść], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. ojciec żony^[1]

(1.2) daw. ojciec męża^[2]

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cieść	cieście
dopełniacz	cieścia[3] albo ćcia[2], także tścia[4]
celownik
biernik
narzędnik
miejscownik
wołacz

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cieść	cieście[2]
dopełniacz	cieści[2]
celownik
biernik
narzędnik
miejscownik
wołacz

(2.1) daw. synowa^[3]

odmiana:

(1.1-2)

 

(2.1)

 

przykłady:

(1.1) Cieść, to jest żony mojej ojciec […]^[1]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) teść

(1.2) świekier

(2.1) daw. niewiastka^[3], daw. sneszka^[3]

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cieścia

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) Pod wpływem pojawiania się form deklinacyjnych tścia, tściu, tściem powstała dzisiejsza postać teść, którą z czasem zaczęto odmieniać: teścia, teściowi, teściem itd.^[4]

1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: teść

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: świekier

(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: synowa

źródła:

1.  Hasło „pokrewieństwa” w: Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900–1903.
2.  Hasło „cieść” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 333.
3.  Hasło „ciesc” w: Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814, s. 304.
4. Jan Łoś, Nazwy stopni pokrewieństwa i powinowactwa w dawnej Polsce, „Język Polski” nr 1/1914, s. 5.