adnotacja

adnotacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌadnɔˈtat͡sʲja], AS: [adnotacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	adnotacja	adnotacje
dopełniacz	adnotacji	adnotacji / przest. adnotacyj[2]
celownik	adnotacji	adnotacjom
biernik	adnotację	adnotacje
narzędnik	adnotacją	adnotacjami
miejscownik	adnotacji	adnotacjach
wołacz	adnotacjo	adnotacje

(1.1) uwaga, dopisek, przypisek, notatka^[1]

(1.2) inform. w Javie: metadane dodawane na poziomie kodu źródłowego do klas, metod, zmiennych, pakietów i parametrów

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Urzędniczka zrobiła adnotację na dole strony.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) komentarz, uwaga

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. adnotowanie n

czas. adnotować ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. adnotatio < łac. adnotare^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) annotation; (1.2) annotation
• białoruski: (1.1) паметка ż
• esperanto: (1.1) notaĵo, rimarko, piednoto
• francuski: (1.1) annotation ż, glose ż, note ż
• japoński: (1.1) 注釈, 付記
• litewski: (1.1) anotacija, išnaša
• łaciński: (1.1) adnotatio ż, nota ż
• ukraiński: (1.1) анотація ż; (1.2) анотація ż
• włoski: (1.1) annotazione ż

źródła:

1. Elżbieta Sobol, Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2005
2.  Hasło „adnotacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
3. Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Podręczny słownik terminów literackich, wyd. Open, Warszawa 1999, s. 10.