Łacha (województwo podlaskie)

Łacha – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie kolneńskim, w gminie Turośl^[5][3]. Wioska położona jest na północ od niewielkiego jeziora Łacha.

Integralne części wsi Łacha^[5][3][6]

SIMC	Nazwa	Rodzaj
0409321	Rogatka	część wsi
0409338	Ugory	część wsi
0409344	Za Jeziorem	część wsi

Ten artykuł dotyczy wsi w województwie podlaskim. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Łacha

wieś
Łacha
Państwo	Polska
Województwo	podlaskie
Powiat	kolneński
Gmina	Turośl
Liczba ludności (2019)	497[1]
Strefa numeracyjna	86
Kod pocztowy	18-525[2]
Tablice rejestracyjne	BKL
SIMC	0409315[3]
Położenie na mapie gminy Turośl Łacha
Położenie na mapie Polski Łacha
Położenie na mapie województwa podlaskiego Łacha
Położenie na mapie powiatu kolneńskiego Łacha
53°27′48″N 21°44′59″E[4]

Jezioro Łacha

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Rocha w Lemanie^[7] lub do parafii Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Koźle^[8].

Historia

W latach 1921–1939 wieś leżała w województwie białostockim, w powiecie kolneńskim (od 1932 w powiecie ostrołęckim), w gminie Turośl.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwały 623 osoby, 620 było wyznania rzymskokatolickiego, a 3 ewangelickiego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 115 budynków mieszkalnych^[9]. Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w m. Turośli. Podlegała pod Sąd Grodzki w Kolnie i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Turośl a z urząd z dostępem do telefonu m. Kolno^[10].

W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka Straży Celnej „Łacha”^[11].

W wyniku agresji Niemiec we wrześniu 1939, miejscowość znalazła się pod okupacją i do stycznia 1945 była przyłączona do III Rzeszy i znalazła się w strukturach Landkreis Scharfenwiese (ostrołęcki) w rejencji ciechanowskiej (Regierungsbezirk Zichenau) Prus Wschodnich^[12].

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa łomżyńskiego.

We wsi znajduje się brogowa kapliczka z ludową rzeźbą św. Jana Nepomucna. Niegdyś była w niej rzeźba wybitnego rzeźbiarza kurpiowskiego z XIX w. Andrzeja Kaczyńskiego (aktualnie w Muzeum Ziemi Kurpiowskiej w Ostrołęce)^[13].

Przypisy

1. Raport o stanie gminy za rok 2019. Stan ludności 31.12.2019 [dostęp 2021-03-31]
2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 685 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
3. GUS. Rejestr TERYT
4. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 71036
5. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
6. KSNG: Wykaz urzędowych nazw miejscowości i ich części. opublikowany [w:] Dz.U. z 2013 r. poz. 200 ze zmianami w Dz.U. z 2015 r. poz. 1636. [dostęp 2018-01-06]. (pol.).{{Cytuj stronę}} Linki zewnętrzne: "opublikowany".
7. Opis parafii na stronie diecezji
8. Opis parafii na stronie diecezji
9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 47.
10. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 928.
11. Kalendarz z szematyzmem funkcjonariuszy Straży Celnej na rok 1927, Nakładem Zarządu Internatu imienia dra Władysława Rasińskiego dla Dzieci Funkcjonariuszy Straży Celnej, 1927, s. 168.
12. Gemeindeverzeichnis Landkreis Scharfenwiese [Stand: 1. 1. 1945] [online], www.territorial.de [dostęp 2020-04-15].
13. Kapliczka brogowa w Łasze na Kurpiach. kapliczki.info.pl, 23 lutego 2014. [dostęp 2016-04-15].

Linki zewnętrzne

• Łacha (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 565.