Zbigniew Bujak

Zbigniew Bujak (ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie) – polski polityk i politolog, działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, poseł na Sejm I i II kadencji.

Zbigniew Bujak

Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1954 Łopuszno
Zawód, zajęcie	polityk, politolog
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	poseł na Sejm I i II kadencji (1991–1997), prezes Głównego Urzędu Ceł (1999–2001)
Partia	ROAD (1990–1991) RDS (1991–1992) UP (1992–1998) UW (1998–2005) PD (2005–2007)
Odznaczenia

Zbigniew Bujak (trzeci od lewej) podczas konferencji poświęconej 25. rocznicy utworzenia Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” (2007)

Życiorys

Syn Jana^[1]. W 1972 ukończył Technikum Elektroenergetyczne w Żyrardowie^[2][3]. W 1998 został absolwentem studiów politologicznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego^[3].

W latach 1972–1973 był pracownikiem zakładu Polfa w Grodzisku Mazowieckim. W latach 1973–1981 zatrudniony w Zakładach Mechanicznych Ursus. Od 1974 do 1976 odbywał zasadniczą służbę wojskową. Był wiceprzewodniczącym Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej^[3]. Od 1978 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Robotnika”.

W 1980 zaangażował się w działalność w opozycji demokratycznej, był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie. W latach 1980–1981 zasiadał w Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku, następnie był członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uniknął zatrzymania w sopockim Grand Hotelu, pozostawał następnie w ukryciu. Przewodniczył Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”, zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Był jednym z najdłużej ukrywających się członków tej organizacji. Został aresztowany w maju 1986, zwolniono go we wrześniu tego samego roku na mocy amnestii. W latach 1986–1987 wchodził w skład tymczasowej rady związku, a od 1987 do 1989 w skład Krajowej Komisji Wykonawczej.

W 1989 uczestniczył w obradach plenarnych Okrągłego Stołu, nie wystartował w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był też jednym z trzech (obok Andrzeja Wajdy i Aleksandra Paszyńskiego) założycieli Agory S.A., m.in. wydawcy „Gazety Wyborczej”. W 1990 poparł kandydaturę Tadeusza Mazowieckiego na prezydenta. Był współzałożycielem ROAD, a po przystąpieniu tego ugrupowania do Unii Demokratycznej stanął na czele niewielkiego Ruchu Demokratyczno-Społecznego. W 1991 wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę Przepraszam za Solidarność.

W wyborach parlamentarnych w 1991 został jedynym posłem swojej partii z okręgu warszawskiego. W Sejmie I kadencji przystąpił do koła poselskiego Solidarności Pracy. W 1992 w wyniku połączenia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, Solidarności Pracy i Polskiej Unii Socjaldemokratycznej został jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy (obok Ryszarda Bugaja i Wiesławy Ziółkowskiej). W wyborach w 1993 po raz drugi uzyskał mandat poselski z listy UP. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (UP nie przekroczyła progu wyborczego).

Sprzeciwiając się planom nawiązania przez Unię Pracy współpracy z SLD, w 1998 odszedł z partii wraz z grupą byłych posłów i działaczy, przystępując do Unii Wolności. W 1999 został mianowany prezesem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka. Stanowisko to zajmował do grudnia 2001.

W wyborach w 2002 był kandydatem Unii Samorządowej na urząd prezydenta m.st. Warszawy, uzyskując 2,7% głosów^[4]. Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego^[5]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej, w której działał do 2007.

Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W 2014 współtworzył Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU)^[6]. Opublikował książkę pt. Konstytucja starsza niż myślisz. Czyli o tym, co z historycznego dorobku państwa polskiego znajdziemy w naszej konstytucji (Milanówek 2017, ISBN 978-83-949692-0-2)^[7].

W 2019 wystartował w wyborach do Parlamentu Europejskiego jako lider listy Wiosny Roberta Biedronia w województwie lubelskim^[8], zdobywając 11 640 głosów (1,57% głosów w okręgu) i nie uzyskując mandatu^[9].

Wieloletni mieszkaniec Podkowy Leśnej; w 2020 otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta^[10].

Odznaczenia

• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – 2011^[11]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1990, nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie^[12]

Wyniki wyborcze

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1991		Ruch Demokratyczno-Społeczny	Sejm I kadencji	nr 1	12 236 (1,70%)[13]
1993		Unia Pracy	Sejm II kadencji	nr 16	32 431 (6,25%)[14]
1997			Sejm III kadencji		11 975 (2,30%)[15]
2002		Unia Samorządowa	Prezydent miasta stołecznego Warszawy		14 506 (2,70%)[4]
2004		Unia Wolności	Parlament Europejski VI kadencji	nr 5	2989 (0,87%)[5]
2019		Wiosna	Parlament Europejski IX kadencji	nr 8	11 640 (1,57%)[9]