Zamek w Janowcu
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zamek w Janowcu – renesansowy zamek budowany w latach 1508–1526 na wysokiej skarpie wiślanej w Janowcu w powiecie puławskim.
nr rej. A/500 z 17 maja 1971 | |
Widok z lotu ptaka (2017) | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Styl architektoniczny |
renesansowy, po przebudowie barokowy |
Architekt |
1577-1587 Santi Gucci, po 1667 Tylman z Gameren |
Rozpoczęcie budowy |
1508 |
Ukończenie budowy |
1526 |
Ważniejsze przebudowy |
1565–1585, 1 poł. XVII w. |
Zniszczono |
spalony w 1656 |
Pierwszy właściciel | |
Kolejni właściciele |
Piotr Firlej, 1553 Andrzej Firlej, Jan Karol Tarło, 1654 Jerzy Sebastian Lubomirski, Jerzy Marcin Lubomirski, 1783 Mikołaj Piaskowski, 1931 Leon Kozłowski |
Obecny właściciel |
Muzeum Nadwiślańskie |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu puławskiego | |
Położenie na mapie gminy Janowiec | |
51°19′28,25″N 21°53′36,44″E | |
Strona internetowa |
Budowę zamku w 1508 rozpoczął Mikołaj Firlej, późniejszy starosta kazimierski. Kontynuował ją jego syn, wojewoda ruski Piotr Firlej. Był to późnogotycko-renesansowy zamek obronny, ufortyfikowany przez basteje wysunięte przed linię murów. Miał możliwość prowadzenia ostrzału wzdłuż obwarowań[1].
W latach 1565–1585 miała miejsce przebudowa zamku w stylu późnorenesansowo-manierystycznym, którą kierował architekt włoski Santi Gucci. Dobudowano dwa skrzydła, do których dostęp umożliwiał krużganek. Budynki od południa i północy posiadały attykę[1].
Na początku XVII w., po przejęciu zamku przez rodzinę Tarłów w 1593, rozbudowano część mieszkalną i dobudowano cylindryczną wieżę zachodnią i wschodnią[1].
W 1606 na zamku miało miejsce pojednanie króla Zygmunta III Wazy z marszałkiem wielkim koronnym Mikołajem Zebrzydowskim, przywódcą rokoszu Zebrzydowskiego.
Kolejni właściciele, Lubomirscy ok. 1654 wybudowali kaplicę[1].
W dniu 7 lutego 1656 zamek został ograbiony i spalony podczas najazdu Szwedów pod dowództwem Karola Gustawa. Następnie odbudowany i rozbudowany w stylu barokowym przez rodzinę Lubomirskich, w których posiadaniu znajdował się do pierwszej połowy XVIII w. Odbudową kierował architekt holenderski Tylman z Gameren.
W 1783 Jerzy Marcin Lubomirski sprzedał zamek. Jego nowym właścicielem został Mikołaj Piaskowski. Jednak ani on, ani kolejni właściciele (m.in. Osławscy) nie byli w stanie utrzymać zamku. Sprzedali całe wyposażenie (nawet marmury zostały zdjęte ze ścian), a zamek został opuszczony i popadł w ruinę służąc jako zasoby surowca budowlanego[1].
W 1931 zamek został zakupiony przez warszawiaka Leona Kozłowskiego. Wyremontował on tylko dwa pomieszczenia w baszcie, ale – co ważniejsze – powstrzymał wandali. Zamek z przylegającymi do niego gruntami był majątkiem zbyt małym, by objęła go nacjonalizacja w ramach uchwalonej reformy rolnej. W efekcie Kozłowski był jedynym w bloku wschodnim właścicielem zamku[2]. W 1975 obiekt został zakupiony przez Muzeum Nadwiślańskie i od 1993 jest stopniowo remontowany[1][3].
Legenda o ukazującej się w ruinach nocami podczas pełni księżyca Czarnej Damie dotyczy ducha Heleny Lubomirskiej zakochanej w jednym z poddanych ojca. Nie mogąc poślubić ukochanego, rzuciła się z okna komnaty na zamkowy dziedziniec[1][4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.