Xavier Malisse
tenisista belgijski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
tenisista belgijski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Xavier Malisse (ur. 19 lipca 1980 w Kortrijk) – belgijski tenisista, zwycięzca French Open 2004 w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.
.jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 lipca 1980 |
| Wzrost |
185 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1998 |
| Zakończenie kariery |
2013 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
3 |
| Najwyżej w rankingu |
19 (12 sierpnia 2002) |
| Australian Open |
3R (2003, 2011) |
| Roland Garros |
4R (2002, 2004) |
| Wimbledon |
SF (2002) |
| US Open |
4R (2003, 2005) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
9 |
| Najwyżej w rankingu |
25 (7 listopada 2011) |
| Australian Open |
2R (2003–2006, 2011, 2013) |
| Roland Garros |
W (2004) |
| Wimbledon |
3R (2005) |
| US Open |
3R (2011) |
| Strona internetowa | |
Do 13 roku życia trenował obok tenisa piłkę nożną, decydując się ostatecznie na karierę tenisisty. W swoim debiutanckim sezonie doszedł do finału rozgrywek ATP World Tour w Meksyku, gdzie nie sprostał Czechowi Jiříemu Novákowi.
W 1999 roku był w finale w Delray Beach, przegrywając decydujący mecz z Lleytonem Hewittem. W dalszej części sezonu Malisse dotarł m.in. do III rundy US Open. Większość sezonu, podobnie jak i kolejnego, występował jednak w imprezach niższej rangi, ATP Challenger Tour; wygrał m.in. w San Antonio w 2000 roku, pokonując w finale haitańskiego weterana Ronalda Agénora. W sezonie 2001 awansował do czołowej „pięćdziesiątki” rankingu światowego dzięki kolejnym dwóm finałom kategorii ATP World Tour - w Delray Beach (przegrał z Janem-Michaelem Gambillem) i Atlancie (przegrał z Andym Roddickiem). Był także w IV rundzie wielkoszlemowego US Open.
W sezonie 2002 Belg był w półfinałach turniejowych w Memphis i Scottsdale, a także osiągnął półfinał na Wimbledonie, pokonując m.in. Rosjanina Kafielnikowa, Brytyjczyka Rusedskiego oraz dawnego mistrza tego turnieju Holendra Krajicka; w półfinale, w meczu wielokrotnie przerywanym opadami deszczu i toczonym przez kilka dni, przegrał z Argentyńczykiem Nalbandianem. Wynik ten (a także IV runda Rolanda Garrosa miesiąc wcześniej) dał mu awans na najwyższą pozycję w karierze w rankingu gry pojedynczej - nr 19.
W kolejnych kilku latach Malisse był w następnych finałach turniejowych (2004 St. Poelten, porażka z Filippo Volandrim; 2004 Lyon, porażka z Robinem Söderlingiem), by ostatecznie wygrać swój pierwszy turniej w cyklu ATP World Tour w Delray Beach w 2005 roku po zwycięstwie w finale z Novákiem. Dzięki temu zakończył sezon 2005 pod koniec czołowej „pięćdziesiątki” rankingu. Sezon 2006 rozpoczął od finału turnieju w Adelajdzie, ulegając ostatecznie Francuzowi Florentowi Serze. W kolejnych miesiącach ponownie doszedł do finału w Delray Beach, jednak w decydującym meczu nie sprostał Tommy'emu Haasowi. W 2007 roku Belg zagrał w dwóch finałach, które zakończyły się jego zwycięstwem, najpierw w Ćennaju, a następnie w Delray Beach. Po blisko czterech latach w styczniu 2011 roku Belg doszedł do finału w Ćennaju. Spotkanie finałowe przegrał w trzech setach ze Stanislasem Wawrinką.
Jego największym osiągnięciem deblowym jest wygrana w wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie z roku 2004. Występował w parze z rodakiem Olivierem Rochusem; Belgowie pokonali w turnieju m.in. Argentyńczyków Mariano Hooda i Sebastiána Prieto, duet Jonas Björkman i Todd Woodbridge, parę Martín Rodríguez i Gastón Etlis, Hindusa Mahesha Bhupathiego i Białorusina Maksa Mirnego, a w finale Francuzów Michaëla Llodrę i Fabrice'a Santoro[1]. Wygrana w turnieju wielkoszlemowym pozwoliła Belgom na udział w turnieju Tennis Masters Cup w 2004 roku, który jednak zakończyli już na etapie rozgrywek grupowych z jedną wygraną i dwiema porażkami. Drugie wspólne zwycięstwo turniejowe odnieśli u progu sezonu 2005 w Adelajdzie. W 2007 roku Malisse wygrał dwa deblowe turnieje - w Ćennaju w parze z Dickiem Normanem oraz w Delray Beach z Hugo Armando. Rok później osiągnął również finał turnieju w Auckland tworząc duet z Jürgenem Melzerem. Po trzech latach, w lutym 2011 roku Belg ponownie doszedł do finału zawodów deblowych, podczas rywalizacji w San José. Razem z Alejandro Fallą przegrali jednak mecz finałowy z Amerykanami Scottem Lipskym oraz Rajeevem Ramem. Tegoż samego roku wspólnie z Ołeksandrem Dołhopołowem Malisse wygrał zmagania deblowe w Indian Wells. W rundzie finałowej wygrali z Rogerem Federerem i Stanislasem Wawrinką. Pod koniec sierpnia 2011 roku Malisse wraz z Markiem Knowlesem zdobył tytuł w Los Angeles po wygranej w finałowym spotkaniu z parą Somdev Devvarman-Treat Huey. W lutym 2012 roku belgijski tenisista razem z Markiem Knowlesem zwyciężyli w zmaganiach w San José, pokonując w finale Kevina Andersona i Franka Mosera. W maju 2012 roku razem z Dickiem Normanem wystąpił w finale turnieju w Monachium. W meczu o mistrzostwo ulegli parze František Čermák–Filip Polášek 4:6, 5:7. W lipcu tego samego roku wraz z Michaelem Russellem dotarli do finału turnieju w Atlancie, lecz w ostatnim pojedynku przegrali z parą Matthew Ebden i Ryan Harrison. Ósmy deblowy tytuł Malisse wywalczył razem z Rubenem Bemelmansem w Los Angeles, po zwycięstwie w decydującej rundzie z Kenem Skupskim i Jamiem Delgado. W lutym 2013 roku tenisista belgijski ponownie zwyciężył w zawodach gry podwójnej, w San José. Partnerem deblowym Malissa był Frank Moser, a w rundzie finałowej byli lepsi od Lleytona Hewitta i Marinko Matoševicia.
W 2013 roku Malisse zakończył zawodową karierę[2].
Jako reprezentant Belgii Malisse był członkiem drużyny w Pucharze Davisa w latach 1998–2011. Odniósł 12 zwycięstw, poniósł 12 porażek. Miał znaczący udział w odzyskaniu przez Belgię miejsca w najwyższej klasie rozgrywek Pucharu Davisa, grupie światowej, w 2002 roku, kiedy pokonał w meczu z Zimbabwe obu braci Blacków, Byrona i Wayne'a. Bez powodzenia startował natomiast na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku, wyeliminowany w I rundzie singla przez Rosjanina Michaiła Jużnego oraz debla (w parze z Olivierem Rochusem) przez Llodrę i Santoro[3].
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1 listopada 1998 | Meksyk | Ceglana |  Jiří Novák |
3:6, 3:6 |
| Finalista | 2. | 9 maja 1999 | Delray Beach | Ceglana |  Lleyton Hewitt |
4:6, 7:6(2), 1:6 |
| Finalista | 3. | 11 marca 2001 | Delray Beach | Twarda |  Jan-Michael Gambill |
5:7, 4:6 |
| Finalista | 4. | 29 kwietnia 2001 | Atlanta | Ceglana | Andy Roddick |
2:6, 4:6 |
| Finalista | 5. | 23 maja 2004 | St. Pölten | Ceglana |  Filippo Volandri |
1:6, 4:6 |
| Finalista | 6. | 10 października 2004 | Lyon | Dywanowa (hala) |  Robin Söderling |
2:6, 6:3, 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 6 lutego 2005 | Delray Beach | Twarda | Jiří Novák |
7:6(6), 6:2 |
| Finalista | 7. | 8 stycznia 2006 | Adelaide | Twarda |  Florent Serra |
3:6, 4:6 |
| Finalista | 8. | 5 lutego 2006 | Delray Beach | Twarda |  Tommy Haas |
3:6, 6:3, 6:7(5) |
| Zwycięzca | 2. | 7 stycznia 2007 | Ćennaj | Twarda |  Stefan Koubek |
6:1, 6:3 |
| Zwycięzca | 3. | 4 lutego 2007 | Delray Beach | Twarda | James Blake |
5:7, 6:4, 6:4 |
| Finalista | 9. | 9 stycznia 2011 | Ćennaj | Twarda |  Stanislas Wawrinka |
5:7, 6:4, 1:6 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 6 czerwca 2004 | French Open, Paryż | Ceglana |  Olivier Rochus |
Michaël Llodra Fabrice Santoro |
7:5, 7:5 |
| Zwycięzca | 2. | 9 stycznia 2005 | Adelaide | Twarda | Olivier Rochus |
Simon Aspelin Todd Perry |
7:6(5), 6:4 |
| Zwycięzca | 3. | 7 stycznia 2007 | Ćennaj | Twarda | Dick Norman |
 Rafael Nadal Bartolomé Salvá-Vidal |
7:6(4), 7:6(4) |
| Zwycięzca | 4. | 4 lutego 2007 | Delray Beach | Twarda | Hugo Armando |
 James Auckland Stephen Huss |
6:3, 6:7(4), 10–5 |
| Finalista | 1. | 12 stycznia 2008 | Auckland | Twarda | Jürgen Melzer |
 Luis Horna Juan Mónaco |
4:6, 6:3, 7–10 |
| Finalista | 2. | 13 lutego 2011 | San José | Twarda (hala) |  Alejandro Falla |
Scott Lipsky Rajeev Ram |
4:6, 6:4, 8–10 |
| Zwycięzca | 5. | 20 marca 2011 | Indian Wells | Twarda |  Ołeksandr Dołhopołow |
Roger Federer Stanislas Wawrinka |
6:4, 6:7(5), 10–7 |
| Zwycięzca | 6. | 31 lipca 2011 | Los Angeles | Twarda |  Mark Knowles |
 Somdev Devvarman Treat Huey |
7:6(3), 7:6(10) |
| Zwycięzca | 7. | 19 lutego 2012 | San José | Twarda (hala) | Mark Knowles |
 Kevin Anderson Frank Moser |
6:4, 1:6, 10–5 |
| Finalista | 3. | 6 maja 2012 | Monachium | Ceglana | Dick Norman |
František Čermák Filip Polášek |
4:6, 5:7 |
| Finalista | 4. | 22 lipca 2012 | Atlanta | Twarda | Michael Russell |
Matthew Ebden Ryan Harrison |
3:6, 6:3, 6–10 |
| Zwycięzca | 8. | 29 lipca 2012 | Los Angeles | Twarda | Ruben Bemelmans |
Jamie Delgado Ken Skupski |
7:6(5), 4:6, 10–7 |
| Zwycięzca | 9. | 17 lutego 2013 | San José | Twarda (hala) | Frank Moser |
Lleyton Hewitt Marinko Matošević |
6:0, 6:7(5), 10–4 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
