Wojciech Jastrzębowski (przyrodnik)

Wojciech Bogumił Jastrzębowski (ur. 15 kwietnia lub 19 kwietnia 1799^[a] w Szczepkowie-Giewartach, parafia Janowo koło Mławy^[1], zm. 30 grudnia 1882 w Warszawie^[2]) – polski przyrodnik, pedagog i krajoznawca, profesor botaniki, fizyki, zoologii i ogrodnictwa w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa na Marymoncie koło Warszawy. Jeden z twórców ergonomii.

Ten artykuł dotyczy przyrodnika. Zobacz też: Wojciech Jastrzębowski (artysta).

Wojciech Jastrzębowski

Pobóg
Data i miejsce urodzenia	15 lub 19 kwietnia 1799 Szczepkowo-Giewarty
Data i miejsce śmierci	30 grudnia 1882 Warszawa
Ojciec	Maciej Jastrzębowski
Matka	Marianna Leśnikowska

Pamiątkowa tablica w Broku

Grób Wojciecha Jastrzębowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Pochodził ze starej szlachty herbu Pobóg, której gniazdem jest wieś Janowiec-Jastrząbki w parafii Janowiec Kościelny na Pobożanach. Jego ojciec Maciej Jastrzębowski, syn Baltazara, ożenił się w 3 maja 1780 z Marianną Leśnikowską, dziedziczką części wsi Szczepkowo-Giewarty. Wkrótce po ślubie przeniósł się do dóbr swej żony. Znakomita większość ich dzieci, w tym Wojciech Bogumił, została ochrzczona w pobliskim miasteczku Janowo nad Orzycem w powiecie przasnyskim. Jedynie metryki syna Jana w 1788 i córki Franciszki w 1791 zostały odnotowane w rodzimej parafii. Maciej Jastrzębowski zmarł dnia 26 września 1807 w Szczepkowie-Giewartach podczas epidemii „biegunki”^[3].

Uczył się w szkole elementarnej w Janowie, a następnie w szkole wojewódzkiej w Płocku. Od 1816 uczęszczał do Liceum Warszawskiego, gdzie zdał maturę. Następnie studiował na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Warszawskiego. Utrzymywał się głównie z udzielania korepetycji, dopiero pod koniec nauki został laborantem w gabinecie fizycznym. Studia ukończył z odznaczeniem w 1825. Od 1828 był adiunktem-naturalistą na Uniwersytecie Warszawskim^[4].

Brał udział w powstaniu listopadowym jako artylerzysta. Uniknął zsyłki, jednak przez dłuższy czas nie mógł znaleźć pracy. Dopiero w 1836 został profesorem w Instytucie Agronomicznym, w którym zdobył sobie ogromne uznanie kolejnych roczników studentów – za ogromną wiedzę praktyczną i zaangażowanie w proces dydaktyczny, ale również za bezpośredniość i gorący patriotyzm. W procesie dydaktycznym stosował metody poglądowe, prowadząc ze studentami badania terenowe i angażując ich do gromadzenia zbiorów botanicznych i mineralogicznych. W czasie wakacji odbywał ze studentami wędrówki po wzorowo prowadzonych majątkach ziemskich, w których zapoznawał ich z nowoczesnymi metodami upraw rolnych, hodowlą i przemysłem spożywczym.

Członek honorowy Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858^[5].

Na skutek wzmagającej się krytyki władz uczelni podał się do dymisji w 1858. Początkowo przyjął stanowisko inspektora szkoły powszechnej przy ul. Rymarskiej w Warszawie, później został komisarzem leśnym w powiecie łomżyńskim. Następnie utworzył Zakład Praktyki Leśnej, będący pierwszą instytucją doskonalenia zawodowego dla leśników, oraz wzorcową szkółkę leśną, zlokalizowane w Feliksowie w okolicach Broku. Zajmował się również propagowaniem nasadzeń ochronnych wzdłuż linii kolejowych. W 1874 przeszedł na emeryturę. W tym czasie założył w Warszawie na Czystem plantację rzadkich w Polsce gatunków drzew. Po śmierci spoczął na warszawskich Starych Powązkach (kwatera 162-5-16/17)^[6]. Na jego grobie ustawiono marmurowy obelisk z płaskorzeźbą dłuta Andrzeja Pruszyńskiego^[4].

Był m.in. autorem zegara słonecznego w warszawskich Łazienkach oraz twórcą urządzenia Do określania kompasów na jakiejkolwiek bądź przestrzeni i w każdym położeniu. Członek Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk (od 1828 r.), Towarzystwa Naukowego Krakowskiego (od 1849 r.)^[7], Kieleckiego Towarzystwa Rolniczego oraz Towarzystwa Rolniczego we Lwowie. Członek korespondent Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego (1857–1882)^[8]. Był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk^[9].

Jastrzębowski był żonaty z Anielą z d'Cherów i miał pięć córek i dwóch synów. Spośród jego potomków szczególnie się wyróżnił wnuk Wojciech Jastrzębowski (1884–1963), plastyk, senator II RP, profesor.

Publikacje

Był encyklopedystą. Wymieniony został jako redaktor Encyklopedii obrazowej systematycznej wydanej w Warszawie w latach 1835–1838^[10].

W. Jastrzębowski był autorem szeregu artykułów oraz książek, m.in.:

• Kompas polski^[11] (1843),
• Historia naturalna w 2 tomach (1848, 1849),
• Mineralogia^[12] (1851),
• Rośliny polskie (1873)^[4].
• Był też autorem pionierskiej rozprawy ergonomicznej Rys ergonomji czyli nauki o pracy, opartej na prawdach poczerpniętych z Nauki Przyrody (1857).
• Napisał też Traktat o Wiecznym Przymierzu Między Narodami Ucywilizowanymi – Konstytucja dla Europy (1831, patrz niżej).

O wiecznym pokoju między narodami

Wojciech Jastrzębowski podczas przerw w walkach o obronę Warszawy w bitwie o Olszynkę Grochowską (25 lutego 1831) sformułował tekst, który można określić jako projekt pierwszej w historii konstytucji zjednoczonej Europy jako jednej republiki bez wewnętrznych granic, z jednolitym prawodawstwem oraz organami władzy złożonej z przedstawicieli wszystkich narodów. Projekt ten O wiecznym pokoju między narodami – Wolne chwile żołnierza polskiego, czyli myśli o wiecznym pokoju między narodami cywilizowanymi, (w skrócie zwany „O wiecznym pokoju między narodami”) składał się z 77 artykułów. Został opublikowany 3 maja 1831 r. w rocznicę majowej Konstytucji^[13]. Jastrzębowski napisał m.in.:

„wszystkie narody europejskie mają się wyrzec swojej wolności i zostać niewolnikami praw, wszyscy monarchowie mają być odtąd tylko stróżami i wykonawcami tychże praw i nie tytułować się inaczej tylko ojcami narodów”.

Upamiętnienia

• Tablice pamiątkowe, poświęcone W. Jastrzębowskiemu, znajdują się w Warszawie: w kościele św. Krzyża, na budynku Państwowego Pogotowia Opiekuńczego oraz elewacji Pałacu Staszica^[14].
• W 2004 r. w Broku odsłonięto pomnik Jastrzębowskiego^[15].
• W województwie mazowieckim znajduje się ścieżka rowerowa nazwana imieniem Jastrzębowskiego. Biegnie od Ostrowi Mazowieckiej do Broku^[16].
• Ulice Wojciecha Jastrzębowskiego znajdują się w Będzinie^[17] i na warszawskim Ursynowie^[18].
• Od 29 grudnia 2014, za zasługi w działalności państwowej, samorządowej, gospodarczej, kulturalnej, społecznej na rzecz rozwoju gminy Janowo, jest nadawana Odznaka Honorowa im. Wojciecha Bogumiła Jastrzębowskiego^[19].
• W dniu 8 grudnia 2017 r. przez Olgierda Łukaszewicza ustanowiona została fundacja pod nazwą „My Obywatele Unii Europejskiej – Fundacja im. Wojciecha B. Jastrzębowskiego”^[20].
• Z inicjatywy Fundacji My Obywatele Unii Europejskiej im. Wojciecha B. Jastrzębowskiego Senat RP przyjął w dniu 18 czerwca 2020 r. uchwałę o znaczeniu edukacji europejskiej, w której rekomenduje Wojciecha Bogumiła Jastrzębowskiego jako patrona polskiej edukacji proeuropejskiej^[21].

Uwagi

1. Datę urodzin 19 kwietnia 1799 podają m.in.: Benon Dymek, Profesor Wojciech Bogumił Jastrzębowski (1799-1882), „Rocznik Mazowiecki”, T. 14, 2002, s. 195-214 oraz Stanisław Felisiak (red.), Słownik biologów polskich, Polska Akademia Nauk, PWN, 1987. Według publikacji: A. Massalski, Słownik biograficzny. Nauczyciele szkół średnich rządowych męskich w Królestwie Polskim 1833-1862, s. 177 oraz S. Szenic, Cmentarz Powązkowski 1851-1890 zmarli i ich rodziny, Warszawa 1979. Wojciech Jastrzębowski urodził się 15 kwietnia 1799.