Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Gunia (ur. 1983 w Nowym Sączu) – polski pisarz, autor utworów prozą poruszających się w rejonach dziwności i grozy, także fotograf, publicysta oraz tłumacz[1].
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość |
polska |
| Język |
polski |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Literatura grozy, fotografia |
| Strona internetowa | |
Literaturoznawca, absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Zadebiutował w 2013 roku w antologii Po drugiej stronie. Weird fiction po polsku.
W 2018 roku objął funkcję redaktora prowadzącego polskiego rocznika weird fiction pt. Sny umarłych[2].
Prowadzi bloga Labirynt z liści[3][4].
W 2021 roku zadebiutował jako fotograf. Złe wszechświaty – połączenie albumu fotograficznego i zbioru prozy poetyckiej[5] – ukazały się nakładem Wydawnictwa IX.
Mieszkał w Krakowie i Belgradzie[6]. Obecnie mieszka z rodziną w Warszawie.
Prozę Guni zaludniają anonimowi antybohaterowie stawiani najczęściej w niemożliwych do zniesienia sytuacjach, co odzwierciedla skrajny nihilizm autora. Gunia niejednokrotnie sięga po motywy klasyków literatury absurdu: w Powrocie odnaleźć można nawiązanie do Zamku, zaś w Domu wszystkich snów pojawia się motyw z Becketta, gdzie narratorzy czekają na kogoś, kto nie nadejdzie.
W grudniu 2021 roku zadebiutował na amerykańskim rynku książkowym. Opowiadanie pt. Wojna z debiutanckiego Powrotu ukazało się w antologii Book of World Horror Stories[7] z ramienia wydawnictwa Valancourt Books[8], pomieszczającej autorów literatury grozy z całego świata.
Wojciech Gunia pytany o najważniejsze[9] inspiracje dla swojego pisarstwa, podaje Samuela Becketta, Franza Kafkę, Bruno Schulza, Stanisława Lema oraz Fernanda Pessoę. Klasycy literatury grozy – Edgar Allan Poe i H.P. Lovecraft także są dla niego ważni. Gunia także wysoko ceni opowiadania Stefana Grabińskiego, krótkie prozy Andrzeja Bursy[6] oraz prozę poetycką Zbigniewa Herberta[6]. Współczesny pisarz poruszający się w obszarach dziwności i grozy – Thomas Ligotti, również miał silny wpływ na prozę Gunii.
Wysoko ceni także Zagubioną autostradę Davida Lyncha[10]
Głównymi inspiracjami[6] dla fotografii Guni są prace Edwarda Hartwiga i Tomasza Gudzowatego.
Gunia już od momentu debiutanckiego Powrotu stał się ważnym głosem w polskiej literaturze grozy. O Powrocie Jakub Winiarski pisał: „Cóż za kosmiczna afera! Jak niebywałe pisarskie ambicje! Co za styl! Zaprawdę, powiadam wam: sięgając po Powrót Wojciecha Guni, pakujecie się w poezję, metafizykę i grozę. Nie mówcie, że nie ostrzegałem”[14]. Dawid Kain również wyraził uznanie, pisząc: „Opowiadania Wojciecha Guni czyta się, jakby były efektem tajnej współpracy Bruno Schulza, Franza Kafki i Thomasa Ligottiego. To nastrojowa proza skupiona na sprawach ostatecznych”[14].
W 2017 roku za Nie ma wędrowca otrzymał nagrodę im. Stefana Grabińskiego[15].
W 2021 roku jako pierwszy w historii otrzymał w tym samym roku dwie najważniejsze nagrody środowiska literatury fantastycznej: nagrodę im. Macieja Parowskiego[16] przyznawaną przez redakcję Nowej Fantastyki oraz nagrodę główną im. Jerzego Żuławskiego[17] za "Dom Motta" (powieść w ramach tomu "Dom wszystkich snów").
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
