Wincenty Tymieniecki
biskup łódzki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Tymieniecki (ur. 3 kwietnia 1871 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 10 sierpnia 1934 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny łódzki w latach 1921–1934.
 | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1871 | |
| Data i miejsce śmierci |
10 sierpnia 1934 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup diecezjalny łódzki | ||
| Okres sprawowania |
1921–1934 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
6 stycznia 1895 | |
| Nominacja biskupia |
11 kwietnia 1921 | |
| Sakra biskupia |
29 czerwca 1921 | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
| Data konsekracji |
29 czerwca 1921 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Życiorys
Urodził się 3 kwietnia 1871 w Piotrkowie Trybunalskim[1]. W 1891 wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie, a 6 stycznia 1895 otrzymał święcenia kapłańskie. Najpierw posługiwał w Skierniewicach. Stąd, jako wikariusz, skierowany ok. połowy listopada 1895 r. do parafii Podwyższenia Świętego Krzyża w Łodzi[2].
W czasie I wojny światowej został wiceprezesem Komitetu Niesienia Pomocy Biednym w Łodzi[3], był pełnomocnikiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa na miasto Łódź i wiceprzewodniczącym Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa na województwo łódzkie w 1920[4].
Od czasu powołania diecezji łódzkiej 10 grudnia 1920 pełnił funkcję wikariusza generalnego. Bullą papieską z 11 kwietnia 1921 został powołany na pierwszego biskupa diecezjalnego diecezji łódzkiej. Sakrę biskupią przyjął 29 czerwca 1921. Konsekrował go kardynał Aleksander Kakowski[potrzebny przypis]. Na zawołanie biskupie przyjął słowa „In sudore vultus” (W pocie czoła)[5]. Zorganizował kurię, seminarium duchowne, sąd kościelny oraz kapitułę katedralną. Rozwinął działalność charytatywną i oświatową wśród robotników.
Został pochowany w krypcie łódzkiej katedry.
Odznaczenia, upamiętnienie
Dekretem z 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[6] „w uznaniu zasług, położonych dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu pracy filantropijnej i społecznej”[7].
Otrzymał również Złotą Odznakę Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[8].
Jego imieniem nazwano dawną ulicę Emilii w Łodzi[9].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.