Wilhelm Zwonarz
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm Zwonarz (ur. 26 maja 1883, zm. 1957) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data urodzenia |
26 maja 1883 |
|---|---|
| Data śmierci |
1957 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
10 pułk piechoty, |
| Stanowiska |
komendant pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 26 maja 1883. Był synem Adalberta (Wojciecha, 1855–1902) i Weroniki (1861–1941) Zwonarzów, bratem Eugeniusza (1881–1945), Józefa (1899–1984, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata), Rudolfa, Jolanty, Jadwigi, Matyldy[1]. Z rodziną zamieszkiwał pod Stanisławowem, a po śmierci ojca, wraz z matką będącą pochodzenia węgierskiego i rodzeństwem zamieszkiwał czasowo w Budapeszcie[1].
Został żołnierzem cesarskiej i królewskiej armii. Jako wychowanek kadeckiej szkoły dla piechoty we Lwowie w sierpniu 1905 został mianowany kadetem zastępcą oficera przy 10 pułku piechoty Austro-Węgier[2]. Służąc w tej jednostce ze stopnia kadeta zastępcy oficera w maju 1908 został mianowany podporucznikiem[3]. Podczas I wojny światowej służył w szeregach armii austriackiej[1]. 1 września 1915 roku został mianowany kapitanem. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był nadal c. i k. 10 pułk piechoty[4]. Jesienią 1915 został wzięty do niewoli[5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości dowodził przybyłym w listopadzie 1918 z Nowego Sącza do Przemyśla batalionem zapasowym b. austriackiego 10 pułku piechoty i pod koniec tego miesiąca w stopniu kapitana był tymczasowym komendantem tzw. 10 pułku piechoty „Dzieci Przemyskich”[6][7][8][9]. Dekretem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego z 27 grudnia 1918 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i rozkazem z 27 grudnia 1918 Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał przydział do Generalnego Okręgu Kraków[10][11]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[12]. 16 kwietnia 1919 przybył wraz z dowodzonym batalionem zapasowym do Łęczycy, gdzie wybrano garnizon dla 37 pułku piechoty (przemianowany 10 pułk piechoty)[13]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1].
22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[14]. W 1923 był komendantem Kadry batalionu zapasowego 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich[15]. Od 1924 był zastępcą dowódcy 38 pułku piechoty[16][17]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku w korpusie oficerów piechoty[18][19]. 5 maja 1927 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów w celu odbycia praktyki poborowej[20]. We wrześniu 1927 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja I na stanowisko komendanta[21]. W kwietniu 1928 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[22][23]. Z dniem 31 października 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[24]. Osiadł w Płasiowie koło Stanisławowa[25]. W 1934 jako podpułkownik stanu spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Stanisławów[26].
Podczas II wojny światowej pod koniec okupacji niemieckiej przeniósł się do rodziny swojego brata Józefa w Lesku[1]. Był zaangażowany w działalność konspiracji, wymierzonej w Niemców[27]. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Żegiestowie[1]. Zmarł w 1957[28].
Ordery i odznaczenia
austro-węgierskie
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.