Wilfried Achiel Emma Martens (wym. [ˈβ̞ɪlfɾiˑt ˈmɑɾtəns] ⓘ [ˈβ̞ɪlfɾiˑt ˈmɑɾtəns] ; ur. 19 kwietnia 1936 w Sleidinge , zm. 9 października 2013 w Lokeren [1] belgijski i flamandzki polityk , dziewięciokrotny premier Belgii (czterokrotnie w latach 1979–1981 i pięciokrotnie w latach 1981–1992), lider flamandzkich chadeków, parlamentarzysta krajowy i europejski. Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej od 1990 do 2013.
Szybkie fakty Pełne imię i nazwisko, Data i miejsce urodzenia ...
Zamknij
Édouard Balladur , Raymond Barre i Wilfried Martens na Światowym Forum Ekonomicznym , 1987
Pochodził z Flandrii Zachodniej . W 1960 ukończył studia prawnicze na Katholieke Universiteit w Leuven . W tym samym roku na tej uczelni uzyskał też licencjat w zakresie notariatu . Studiował również filozofię tomistyczną . W 1968 odbył międzynarodowe seminarium na Harvard University .
Od 1960 praktykował jako adwokat przy sądzie w Gandawie . Wkrótce zaangażował się w działalność partii chadeckiej, przewodniczył organizacji młodzieżowej (1967–1971), był doradcą premierów Pierre’a Harmela i Paula Vanden Boeynants , a także urzędnikiem w administracji Leo Tindemansa . Po powstaniu dwóch odrębnych (flamandzkiego i walońskiego) ugrupowań działał w Chrześcijańskiej Partii Ludowej (CVP), przekształconej w 2001 w partię Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V). Od 1972 do 1979 pełnił funkcję przewodniczącego tego ugrupowania[2] Europejskiej Partii Ludowej (EPP), kierując przez rok jej komitetem programowym.
Między 1974 a 1991 sprawował mandat posła do Izby Reprezentantów , następnie przez trzy lata zasiadał w belgijskim Senacie . Od 3 kwietnia 1979 do 6 kwietnia 1981 po raz pierwszy zajmował stanowisko premiera , stojąc na czele czterech kolejnych koalicyjnych rządów. Ponownie funkcję tę objął po około ośmiu miesiącach, a następnie od 17 grudnia 1981 do 7 marca 1992 nieprzerwanie kierował pięcioma gabinetami.
Od 10 maja 1990 przewodniczy Europejskiej Partii Ludowej (w 2009 wybrany na kolejną kadencję). W 1993 stanął także na czele Europejskiej Unii Chrześcijańskich Demokratów (EUCD), doprowadzając do jej połączenia się z EPP w 1996. Skutecznie (wspólnie z Saulim Niinistö ) przeprowadził też proces przyłączenia się do Europejskiej Partii Ludowej grupy Europejskiej Unii Demokratycznej (EDU). Udana fuzja wszystkich międzynarodowych zrzeszeń w ramach EPP doprowadziła od powstania największej transnarodowej frakcji w Parlamencie Europejskim .
W latach 1994–1999 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego IV kadencji. Był przewodniczącym frakcji Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) , członkiem Komisji ds. Instytucjonalnych oraz Komisji ds. Rozwoju i Współpracy[3] Międzynarodówki Chadeckiej (CDI).
W 1998 został odznaczony nagrodą Premio Europeo Carlos V za wkład w rozwój Unii Europejskiej . W 2000 wyróżniony Krzyżem Wielkim Orderu Leopolda II .
Miał pięcioro dzieci, dwoje z małżeństwa z Lieve Verschroeven i troje z małżeństwa z Ilse Schouteden. Z drugą żoną rozwiódł się w 2007, rok później po raz trzeci zawarł związek małżeński z Miet Smet [4]
Wilfried Martens (CVP), premier[5] Paul Vanden Boeynants (PSC), wicepremier, minister obrony (do października 1979)José Desmarets (PSC), wicepremier, minister obrony (od października 1979)Willy Claes (SP), wicepremier, minister spraw gospodarczychGuy Spitaels (PS), wicepremier, minister budżetuRenaat Van Elslande (CVP), minister sprawiedliwościHenri Simonet (PS), minister spraw zagranicznychAlfred Califice (PSC), minister opieki społecznej i emeryturWilly Calewaert (SP), minister służb publicznych i reform instytucjonalnychAlbert Lavens (CVP), minister rolnictwa i klasy średniejJos Chabert (CVP), minister komunikacjiJef Ramaekers (SP), minister edukacjiRika De Backer-Van Ocken (CVP), minister ds. wspólnoty flamandzkiejLuc Dhoore (CVP), minister zdrowia publicznego i środowiskaGaston Geens (CVP), minister finansówLucien Outers (FDF), minister handlu zagranicznego i polityki naukowej (do stycznia 1980)Léon Defosset (FDF), minister ds. Regionu Stołecznego Brukseli (do stycznia 1980)Jean-Maurice Dehousse (PS), minister ds. Regionu WalońskiegoGuy Mathot (PS), minister robót publicznychRobert Urbain (SP), minister handlu zagranicznegoMark Eyskens (CVP), minister współpracy rozwojowejRoger De Wulf (SP), minister zatrudnienia i pracyJacques Hoyaux (PS), minister edukacjiGeorges Gramme (PSC), minister spraw wewnętrznych i reform instytucjonalnychMarc Galle (SP), minister ds. Regionu FlamandzkiegoMichel Hansenne (PSC), minister ds. wspólnoty francuskiejWilfried Martens (CVP), premier[6] José Desmarets (PSC), wicepremier, minister obronyWilly Claes (SP), wicepremier, minister spraw gospodarczychGuy Spitaels (PS), wicepremier, minister budżetuRenaat Van Elslande (CVP), minister sprawiedliwościHenri Simonet (PS), minister spraw zagranicznychAlfred Califice (PSC), minister opieki społecznej i emeryturAlbert Lavens (CVP), minister rolnictwa i klasy średniejJos Chabert (CVP), minister komunikacjiJef Ramaekers (SP), minister edukacjiRika De Backer-Van Ocken (CVP), minister ds. wspólnoty flamandzkiejLuc Dhoore (CVP), minister zdrowia publicznego i środowiskaGaston Geens (CVP), minister finansówJean-Maurice Dehousse (PS), minister ds. Regionu WalońskiegoGuy Mathot (PS), minister robót publicznychRobert Urbain (SP), minister handlu zagranicznegoMark Eyskens (CVP), minister współpracy rozwojowejRoger De Wulf (SP), minister zatrudnienia i pracyJacques Hoyaux (PS), minister edukacjiGeorges Gramme (PSC), minister spraw wewnętrznych, reform instytucjonalnych i polityki naukowejMarc Galle (SP), minister ds. Regionu FlamandzkiegoMichel Hansenne (PSC), minister ds. wspólnoty francuskiejAndré Baudson (PS), minister poczty, telefonii i telegrafówCécile Goor-Eyben (PSC), minister ds. Regionu Stołecznego BrukseliWilfried Martens (CVP), premier[7] Guy Spitaels (PS), wicepremier, minister komunikacjiHerman Vanderpoorten (PVV), wicepremier, minister sprawiedliwości i reform instytucjonalnychWilly Claes (SP), minister spraw gospodarczychJosé Desmarets (PSC), minister planowania i polityki naukowejRobert Henrion (PVV), minister finansów (do czerwca 1980)Paul Hatry (PRL), minister finansów (od czerwca 1980)Jos Chabert (CVP), minister robót publicznychCharles-Ferdinand Nothomb (PSC), minister spraw zagranicznychCharles Poswick (PRL), minister obronyAlfred Califice (PSC), minister zdrowia publicznego i środowiskaWilly Calewaert (SP), minister edukacjiAlbert Lavens (CVP), minister rolnictwa i klasy średniejRika De Backer-Van Ocken (CVP), minister ds. wspólnoty flamandzkiejHerman De Croo (PVV), minister ds. emerytur, poczty, telefonii i telegrafówLuc Dhoore (CVP), minister opieki społecznejAndré Kempinaire (PVV), minister ds. wspólnoty flamandzkiejGaston Geens (CVP), minister budżetuJean-Maurice Dehousse (PS), minister ds. Regionu WalońskiegoGuy Mathot (PS), minister edukacjiRobert Urbain (SP), minister handlu zagranicznegoMark Eyskens (CVP), minister współpracy rozwojowejRoger De Wulf (SP), minister zatrudnienia i pracyMarc Galle (SP), minister ds. wspólnoty flamandzkiejMichel Hansenne (PSC), minister ds. wspólnoty francuskiejCécile Goor-Eyben (PSC), minister ds. Regionu Stołecznego BrukseliElie Deworme (PS), minister służb publicznychPhilippe Moureaux (PS), minister spraw wewnętrznych i reform instytucjonalnychWilfried Martens (CVP), premier[8] Guy Spitaels (PS), wicepremier, minister komunikacji (do lutego 1981)Guy Mathot (PS), minister spraw wewnętrznych i budżetu (do lutego 1981), od lutego 1981 wicepremier, minister budżetuWilly Claes (SP), wicepremier, minister spraw gospodarczychJosé Desmarets (PSC), wicepremier, minister klasy średniej i planowaniaJos Chabert (CVP), minister robót publicznych i reform instytucjonalnychCharles-Ferdinand Nothomb (PSC), minister spraw zagranicznychWilly Calewaert (SP), minister edukacjiAlbert Lavens (CVP), minister rolnictwaLuc Dhoore (CVP), minister opieki społecznej i zdrowia publicznegoGaston Geens (CVP), minister ds. wspólnoty flamandzkiejJean-Maurice Dehousse (PS), minister ds. Regionu WalońskiegoPhilippe Busquin (PS), minister edukacji, od lutego 1981 minister spraw wewnętrznychRobert Urbain (SP), minister handlu zagranicznegoMark Eyskens (CVP), minister finansówRoger De Wulf (SP), minister zatrudnienia i pracyMarc Galle (SP), minister ds. wspólnoty flamandzkiejMichel Hansenne (PSC), minister ds. wspólnoty francuskiejPhilippe Moureaux (PS), minister sprawiedliwości i reform instytucjonalnychDaniël Coens (CVP), minister współpracy rozwojowejPhilippe Maystadt (PSC), minister służb publicznych i polityki naukowejAndré Degroeve (PS), minister ds. Regionu Stołecznego BrukseliPierre Mainil (PSC), minister ds. emeryturFreddy Willockx (PVV), minister poczty, telefonii i telegrafówFrank Swaelen (CVP), minister obronyValmy Féaux (PS), minister komunikacji (od lutego 1981)Wilfried Martens (CVP), premier[9] Jean Gol (PRL), wicepremier, minister sprawiedliwości i reform instytucjonalnych, od stycznia 1985 minister handlu zagranicznegoWilly De Clercq (PVV), wicepremier, minister finansów i handlu zagranicznego (do stycznia 1985)Frans Grootjans (PVV), wicepremier minister finansów i klasy średniej (od stycznia 1985)Charles-Ferdinand Nothomb (PSC), wicepremier, minister spraw wewnętrznych, służb publicznychLeo Tindemans (CVP), minister spraw zagranicznychMark Eyskens (CVP), minister spraw gospodarczychLouis Olivier (PRL), minister robót publicznych, od stycznia 1983 do stycznia 1985 minister klasy średniejHerman De Croo (PVV), minister komunikacji, poczty, telefonii i telegrafówMichel Hansenne (PSC), minister zatrudnienia i pracyDaniël Coens (CVP), minister edukacjiPhilippe Maystadt (PSC), minister budżetu, polityki naukowej i planowaniaAlbert Demuyter (PRL), minister ds. Regionu Stołecznego Brukseli i klasy średniej (do stycznia 1983)Paul Hatry (PRL), minister ds. Regionu Stołecznego Brukseli (od stycznia 1983)Alfred Vreven (PVV), minister obronyMichel Tromont (PRL), minister edukacji (do czerwca 1983)André Bertouille (PRL), minister edukacji (od czerwca 1983)Jean-Luc Dehaene (CVP), minister spraw społecznychWilfried Martens (CVP), premier[10] Jean Gol (PRL), wicepremier, minister sprawiedliwości i reform instytucjonalnychCharles-Ferdinand Nothomb (PSC), wicepremier, minister spraw wewnętrznych, służb publicznych i decentralizacji (do października 1986)Joseph Michel (PSC), minister spraw wewnętrznych, służb publicznych i decentralizacji (od października 1986)Guy Verhofstadt (PVV), wicepremier, minister budżetu, polityki naukowej i planowaniaLeo Tindemans (CVP), minister spraw zagranicznychMark Eyskens (CVP), minister finansówLouis Olivier (PRL), minister robót publicznychHerman De Croo (PVV), minister komunikacji i handlu zagranicznegoMichel Hansenne (PSC), minister zatrudnienia i pracyDaniël Coens (CVP), minister edukacjiPhilippe Maystadt (PSC), minister spraw gospodarczych, od października 1986 wicepremierJean-Luc Dehaene (CVP), minister spraw społecznych i reform instytucjonalnychFrançois-Xavier de Donnea (PRL), minister obrony i ds. Regionu Stołecznego BrukseliJacky Buchmann (PVV), minister klasy średniejAndré Damseaux (PRL), minister edukacji (do marca 1987)Antoine Duquesne (PRL), minister edukacji (od marca 1987)Wilfried Martens (CVP), premier[11] Jean Gol (PRL), wicepremier, minister sprawiedliwości i reform instytucjonalnychPhilippe Maystadt (PSC), wicepremier, minister spraw gospodarczychGuy Verhofstadt (PVV), wicepremier, minister budżetu, polityki naukowej i planowaniaLeo Tindemans (CVP), minister spraw zagranicznychMark Eyskens (CVP), minister finansówLouis Olivier (PRL), minister robót publicznychHerman De Croo (PVV), minister komunikacji i handlu zagranicznegoJoseph Michel (PSC), minister spraw wewnętrznych, służb publicznych i decentralizacjiMichel Hansenne (PSC), minister zatrudnienia i pracyDaniël Coens (CVP), minister edukacjiAntoine Duquesne (PRL), minister edukacjiJean-Luc Dehaene (CVP), minister spraw społecznych i reform instytucjonalnychFrançois-Xavier de Donnea (PRL), minister obrony i ds. Regionu Stołecznego BrukseliJacky Buchmann (PVV), minister klasy średniejWilfried Martens (CVP), premier[12] Philippe Moureaux (PS), wicepremier, minister ds. Regionu Stołecznego Brukseli (do lipca 1989), minister reform instytucjonalnych, od stycznia 1989 minister ds. restrukturyzacji edukacji, od lipca 1989 minister ds. restrukturyzacji ministerstwa ds. Regionu Stołecznego BrukseliWilly Claes (SP), wicepremier, minister spraw gospodarczych i planowania, minister edukacji (do stycznia 1989), od stycznia 1989 minister ds. restrukturyzacji edukacjiJean-Luc Dehaene (CVP), wicepremier, minister komunikacji i reform instytucjonalnychMelchior Wathelet (PSC), wicepremier, minister sprawiedliwości i klasy średniejHugo Schiltz (VU), wicepremier, minister budżetu i polityki naukowejLeo Tindemans (CVP), minister spraw zagranicznych (do stycznia 1989)Mark Eyskens (CVP), minister spraw zagranicznych (od stycznia 1989)Philippe Maystadt (PSC), minister finansówRobert Urbain (PS), minister handlu zagranicznegoMichel Hansenne (PSC), minister służb publicznych (do marca 1989)Raymond Langendries (PSC), minister służb publicznych (od marca 1989)Freddy Willockx (SP), minister poczty, telefonii i telegrafów (do stycznia 1989)Marcel Colla (SP), minister poczty, telefonii i telegrafów (od stycznia 1989)Philippe Busquin (PS), minister spraw społecznychGuy Coëme (PS), minister obronyPaula D’Hondt (CVP), minister robót publicznych (do stycznia 1989)Louis Tobback (SP), minister spraw wewnętrznych, modernizacji służb publicznych oraz krajowych instytucji kultury i naukiYvan Ylieff (PS), minister edukacji (do stycznia 1989)André Geens (VU), minister współpracy rozwojowejAlain Van der Biest (PS), minister ds. emerytur (do maja 1990)Gilbert Mottard (PS), minister ds. emerytur (od maja 1990)Luc Van den Brande (CVP), minister zatrudnienia i pracyWilfried Martens (CVP), premier[13] Philippe Moureaux (PS), wicepremier, minister reform instytucjonalnych, ds. restrukturyzacji edukacji, od stycznia 1992 minister spraw społecznychWilly Claes (SP), wicepremier, minister spraw gospodarczych i planowania, ds. restrukturyzacji edukacjiJean-Luc Dehaene (CVP), wicepremier, minister komunikacji i reform instytucjonalnychMelchior Wathelet (PSC), wicepremier, minister sprawiedliwości i klasy średniejWivina Demeester (CVP), minister budżetu i polityki naukowej (do stycznia 1992)Mark Eyskens (CVP), minister spraw zagranicznychPhilippe Maystadt (PSC), minister finansówRobert Urbain (PS), minister handlu zagranicznegoPhilippe Busquin (PS), minister spraw społecznych (do stycznia 1992)Guy Coëme (PS), minister obronyLouis Tobback (SP), minister spraw wewnętrznych, modernizacji służb publicznych oraz krajowych instytucji kultury i naukiErik Derycke (SP), minister współpracy rozwojowejGilbert Mottard (PS), minister ds. emeryturLuc Van den Brande (CVP), minister zatrudnienia i pracy (do stycznia 1992)Marcel Colla (SP), minister poczty, telefonii i telegrafówRaymond Langendries (PSC), minister służb publicznych 
