Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilfried Achiel Emma Martens (wym. ⓘ; ur. 19 kwietnia 1936 w Sleidinge, zm. 9 października 2013 w Lokeren[1]) – belgijski i flamandzki polityk, dziewięciokrotny premier Belgii (czterokrotnie w latach 1979–1981 i pięciokrotnie w latach 1981–1992), lider flamandzkich chadeków, parlamentarzysta krajowy i europejski. Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej od 1990 do 2013.
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Wilfried Achiel Emma Martens |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 kwietnia 1936 |
| Data i miejsce śmierci |
9 października 2013 |
| Premier Belgii | |
| Okres |
od 3 kwietnia 1979 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Belgii | |
| Okres |
od 17 grudnia 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej | |
| Okres |
od 1990 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 | |
Pochodził z Flandrii Zachodniej. W 1960 ukończył studia prawnicze na Katholieke Universiteit w Leuven. W tym samym roku na tej uczelni uzyskał też licencjat w zakresie notariatu. Studiował również filozofię tomistyczną. W 1968 odbył międzynarodowe seminarium na Harvard University.
Od 1960 praktykował jako adwokat przy sądzie w Gandawie. Wkrótce zaangażował się w działalność partii chadeckiej, przewodniczył organizacji młodzieżowej (1967–1971), był doradcą premierów Pierre’a Harmela i Paula Vanden Boeynants, a także urzędnikiem w administracji Leo Tindemansa. Po powstaniu dwóch odrębnych (flamandzkiego i walońskiego) ugrupowań działał w Chrześcijańskiej Partii Ludowej (CVP), przekształconej w 2001 w partię Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V). Od 1972 do 1979 pełnił funkcję przewodniczącego tego ugrupowania[2]. Jako lider CVP w 1976 brał udział w powołaniu Europejskiej Partii Ludowej (EPP), kierując przez rok jej komitetem programowym.
Między 1974 a 1991 sprawował mandat posła do Izby Reprezentantów, następnie przez trzy lata zasiadał w belgijskim Senacie. Od 3 kwietnia 1979 do 6 kwietnia 1981 po raz pierwszy zajmował stanowisko premiera, stojąc na czele czterech kolejnych koalicyjnych rządów. Ponownie funkcję tę objął 17 grudnia 1981, po czym do 7 marca 1992 nieprzerwanie kierował pięcioma gabinetami.
Od 10 maja 1990 przewodniczy Europejskiej Partii Ludowej (w 2009 wybrany na kolejną kadencję). W 1993 stanął także na czele Europejskiej Unii Chrześcijańskich Demokratów (EUCD), doprowadzając do jej połączenia się z EPP w 1996. Skutecznie (wspólnie z Saulim Niinistö) przeprowadził też proces przyłączenia się do Europejskiej Partii Ludowej grupy Europejskiej Unii Demokratycznej (EDU). Udana fuzja wszystkich międzynarodowych zrzeszeń w ramach EPP doprowadziła od powstania największej transnarodowej frakcji w Parlamencie Europejskim.
W latach 1994–1999 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego IV kadencji. Był przewodniczącym frakcji Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci), członkiem Komisji ds. Instytucjonalnych oraz Komisji ds. Rozwoju i Współpracy[3]. Od października 2000 do listopada 2001 stał na czele Międzynarodówki Chadeckiej (CDI).
W 1998 został odznaczony nagrodą Premio Europeo Carlos V za wkład w rozwój Unii Europejskiej. W 2000 wyróżniony Krzyżem Wielkim Orderu Leopolda II.
Miał pięcioro dzieci, dwoje z małżeństwa z Lieve Verschroeven i troje z małżeństwa z Ilse Schouteden. Z drugą żoną rozwiódł się w 2007, rok później po raz trzeci zawarł związek małżeński z Miet Smet[4], byłą minister w swoim rządzie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.