Raymond Barre

Raymond Barre (ur. 12 kwietnia 1924 w Saint-Denis, zm. 25 sierpnia 2007 w Paryżu^[1]) – francuski polityk, nauczyciel akademicki i samorządowiec, komisarz europejski, minister i parlamentarzysta, w latach 1976–1981 premier Francji.

Raymond Barre

Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1924 Saint-Denis
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 2007 Paryż
Premier Francji
Okres	od 25 sierpnia 1976 do 21 maja 1981
Przynależność polityczna	Unia na rzecz Demokracji Francuskiej
Poprzednik	Jacques Chirac
Następca	Pierre Mauroy
Odznaczenia

Życiorys

Ukończył studia prawnicze, uzyskał dyplom Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. Pracował jako nauczyciel akademicki, specjalizując się w ekonomii politycznej. Był profesorem na uniwersytetach w Caen i Paryżu, a także w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu^[2] oraz w École centrale Paris^[3]. W 1958 został dyrektorem w fundacji naukowej FNSP^[2].

W latach 1959–1962 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra przemysłu Jeana-Marcela Jeanneneya. Po kilku latach powrócił do pracy w administracji^[2]. W 1967 został wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej, gdzie do 1973 odpowiadał za sprawy finansowe i gospodarcze^[4]. Następnie był m.in. przewodniczącym komisji zajmującej się reformą systemu finansowania mieszkalnictwa i członkiem rady francuskiego banku centralnego^[2]. Od stycznia do sierpnia 1976 sprawował urząd ministra handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Jacques Chirac^[5].

Był jednym z najbliższych współpracowników prezydenta Valéry’ego Giscarda d’Estainga^[4]. W sierpniu 1976, po rezygnacji gaullisty Jacques’a Chiraca, objął urząd premiera. Sprawował go do maja 1981, stojąc na czele trzech kolejnych gabinetów. W dwóch pierwszych do kwietnia 1978 jednocześnie był ministrem gospodarki i finansów^[5]. Zakończył pełnienie funkcji premiera, gdy urzędujący prezydent nie uzyskał reelekcji, przegrywając z François Mitterrandem.

Dołączył w międzyczasie do prezydenckiej Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Z jej ramienia w 1978 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Ponownie wybierany w 1981, 1986, 1988, 1993 i 1997, wykonywał mandat deputowanego do 2002^[1]. W 1988 kandydował w wyborach prezydenckich. Z wynikiem 16,5% głosów zajął trzecie miejsce, wyprzedzili go socjalista François Mitterrand i gaullista Jacques Chirac^[6]. Od odejścia z rządu kontynuował działalność naukową. W latach 1995–2001 zajmował stanowisko mera Lyonu^[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony m.in. Legią Honorową IV klasy i Krzyżem Wielkim Orderu Narodowego Zasługi^[2]. Otrzymał doktoraty honoris causa m.in. uniwersytetów w Barcelonie, Budapeszcie, Ottawie^[2], Łodzi^[7] i Bratysławie^[8].

Życie prywatne

Od 1954 był żonaty z Evą Hegedüs, miał dwoje dzieci^[2].

Skład rządów Raymonda Barre

Pierwszy gabinet (od sierpnia 1976 do marca 1977)

• Raymond Barre – premier, minister gospodarki i finansów^[5][9]
• Olivier Guichard – minister stanu, minister sprawiedliwości
• Michel Poniatowski – minister stanu, minister spraw wewnętrznych
• Jean Lecanuet – minister stanu odpowiedzialny za planowanie i rozwój regionalny
• Louis de Guiringaud – minister spraw zagranicznych
• Yvon Bourges – minister obrony
• René Haby – minister edukacji
• Robert Galley – minister ds. współpracy
• Jean-Pierre Fourcade – minister ds. zaopatrzenia
• Pierre Brousse – minister handlu i rzemiosła
• André Rossi – minister handlu zagranicznego
• Robert Boulin – minister ds. kontaktów z parlamentem
• Christian Bonnet – minister rolnictwa
• Christian Beullac – minister pracy
• Simone Veil – minister zdrowia
• Michel d’Ornano – minister przemysłu i badań naukowych
• Vincent Ansquer – minister ds. jakości życia

Drugi gabinet (od marca 1977 do kwietnia 1978)

• Raymond Barre – premier, minister gospodarki i finansów^[5][9]
• Alain Peyrefitte – minister sprawiedliwości
• Louis de Guiringaud – minister spraw zagranicznych
• Christian Bonnet – minister spraw wewnętrznych
• Yvon Bourges – minister obrony
• Robert Galley – minister ds. współpracy
• Michel d’Ornano – minister kultury i środowiska
• Jean-Pierre Fourcade – minister ds. zaopatrzenia i rozwoju regionalnego (26 września 1977 resort przejął Fernand Icart)
• René Haby – minister edukacji
• Pierre Méhaignerie – minister rolnictwa
• René Monory – minister przemysłu, handlu i rzemiosła
• Christian Beullac – minister pracy
• Simone Veil – minister zdrowia i ochrony socjalnej
• André Rossi – minister handlu zagranicznego
• Alice Saunier-Seïté – minister ds. uniwersytetów (od 10 stycznia 1978)

Trzeci gabinet (od kwietnia 1978 do maja 1981)

• Raymond Barre – premier^[5][9]
• Alain Peyrefitte – minister sprawiedliwości
• Simone Veil – minister zdrowia i rodziny (do 4 lipca 1979)
• Jacques Barrot – minister zdrowia i ochrony socjalnej (od 4 lipca 1979)
• Christian Bonnet – minister spraw wewnętrznych
• Louis de Guiringaud – minister spraw zagranicznych (29 października 1978 resort przejął Jean François-Poncet)
• Yvon Bourges – minister obrony (2 października 1980 resort przejął Joël Le Theule, który zmarł 14 grudnia 1980; 22 grudnia 1980 resort przejął Robert Galley)
• Robert Boulin – minister pracy i partycypacji pracowniczej (zmarł 29 października 1979; 8 listopada 1979 resort przejął Jean Mattéoli)
• Robert Galley – minister ds. współpracy
• René Monory – minister gospodarki
• Maurice Papon – minister budżetu
• Michel d’Ornano – minister środowiska i warunków życia
• Christian Beullac – minister edukacji
• Alice Saunier-Seïté – minister ds. uniwersytetów
• Pierre Méhaignerie – minister rolnictwa
• André Giraud – minister przemysłu
• Joël Le Theule – minister transportu (2 października 1980 resort przejął Daniel Hoeffel)
• Jacques Barrot – minister handlu i rzemiosła (4 lipca 1979 resort przejął Maurice Charretier)
• Jean-François Deniau – minister handlu zagranicznego (2 października 1980 resort przejął Michel Cointat)
• Jean-Pierre Soisson – minister ds. młodzieży, sportu i rekreacji
• Jean-Philippe Lecat – minister kultury i komunikacji