Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (WDC-P) (ang. Multinational Division Central-South – MND C-S) – związek taktyczny utworzony w 2003 roku do administrowania centralno-południowym sektorem Iraku po zakończeniu II wojny w Zatoce, dowodzona przez dowództwo Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
3 września 2003 (przejęcie kontroli nad strefą) |
| Rozformowanie |
4 października 2008 (oddanie kontroli nad strefą) |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. Andrzej Tyszkiewicz |
| Ostatni |
gen. Andrzej Malinowski |
| Działania zbrojne | |
| Stabilizacja Iraku | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Camp Babilon (sztab do 2004) |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Kombinowane Połączone Siły Zadaniowe 7 (do 2004) |
| Skład |
3 brygady i 6 batalionów (2003) |
W maju 2003 Stany Zjednoczone zaprosiły Polskę do operacji wojskowej w Iraku, gdzie miała objąć dowództwo nad organizowaną Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe. Pierwsze oddziały I zmiany PKW przybyły w czerwcu, a po nich kolejne z 20 różnych krajów.
3 września, licząca 8500 żołnierzy (w tym 2500 z Polski) WDC-P oficjalnie rozpoczęła działalność. W jej skład wchodziły:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (12 DZ) – gen. Andrzej Tyszkiewicz
1 Brygadowa Grupa Bojowa (12 BZ) – gen. Marek Ojrzanowski
2 Brygadowa Grupa Bojowa (5 BZ) – gen. Serhij Bezłuszczenko
4 Grupa Bojowa (51 sbz) 5 Grupa Bojowa (52 sbz)
3 Brygadowa Grupa Bojowa (B Plus-Ultra) – gen. Alfredo Cardona Torrez
6 Grupa Bojowa (lbp)
7 Grupa Bojowa (SGT)
8 Grupa Bojowa (6 bpg)
9 Grupa Bojowa (b Cuscatlan) Samodzielna Grupa Powietrzno-Szturmowa (25 BKPow, 1 psk) Batalion Dowodzenia (12 bdow) Batalion Logistyczny (10 BLog)
Batalion Inżynieryjny (96 binż)
Batalion Inżynieryjny
Batalion Transportowy
Jednostki wsparcia ogólnegoPonadto w polskiej strefie stacjonował 2,5-tysięczny kontyngent Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych[uwaga 1]. Nie wchodził on w skład dywizji, ale był do dyspozycji jej dowódcy[1].
Były one rozlokowane w 5 prowincjach, o obszarze łącznie 64 058 km² i zamieszkanych przez 3 600 000 Irakijczyków:
Camp Babilon, Camp Charlie – Babilon Camp Lima – Karbala Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Golf – An-Nadżaf Camp Delta – WasitDywizja wykonywała głównie zadania stabilizacyjne, czyli:
II zmiana oficjalnie działała od 13 lutego 2004, kontynuując zadania stabilizacyjne. W tym czasie, po zamachu bombowym w Madrycie, wycofana została Brygada Plus-Ultra (3 BGB), czyli kontyngenty z: Hiszpanii, Hondurasu i Dominikany (salwadorski pozostał). Nowe OdeB MNDC-S, liczącej 6500 żołnierzy, wyglądało następująco:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (11 DKPanc) – gen. Mieczysław Bieniek
1 Brygadowa Grupa Bojowa (6 BDSz) – gen. Edward Gruszka
2 Brygadowa Grupa Bojowa (6 BZ) – gen. Serhij Ostrowski
4 Grupa Bojowa (61 sbz) 5 Grupa Bojowa (62 sbz) Samodzielna Grupa Powietrzno-Szturmowa (25 BKPow, 1 psk) Grupa Bojowa (b Cuscatlan) Batalion Dowodzenia (11 bdow) Batalion Logistyczny (10 BLog) Batalion Inżynieryjny Batalion Inżynieryjny Batalion Transportowy Jednostki wsparcia ogólnegoDywizja kontrolowała już tylko 4 prowincje (An-Nadżaf przejęli Amerykanie, a Al-Kadisijję Polacy), o powierzchni 40 079 km² i zamieszkanych przez 3 100 000 Irakijczyków:
Camp Babilon, Camp Charlie – Babilon Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Lima, Camp Juliet – Karbala (rejon stoczenia bitwy o ratusza) Camp Delta – WasitIII zmiana rozpoczęła działalność 18 lipca 2004, wciąż wykonując te same zadania, co poprzednie. Zmianą było przeniesienie siedziby dowództwa z Obozu Babilon do Obozu Echo pod koniec roku.
Struktura Dywizji, po wycofaniu się kontyngentów z Tajlandii i Węgier, wyglądała następująco:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (16 DZ) – gen. Andrzej Ekiert
1 Brygadowa Grupa Bojowa (16 BZ) – gen. Włodzimierz Potasiński
2 Brygadowa Grupa Bojowa (7 BZ) – płk Jurij Toropow
4 Grupa Bojowa (71 sbz) 5 Grupa Bojowa (72 sbz) Samodzielna Grupa Powietrzno-Szturmowa (25 BKPow, 1 psk) Grupa Bojowa (b Cuscatlan) Batalion Dowodzenia (16 bdow) Batalion Logistyczny (10 BLog) Batalion Inżynieryjny Jednostki wsparcia ogólnegoPo przekazaniu Amerykanom Karbalii (gdzie pozostał jedynie polski szpital wojskowy), pod kontrolą Polaków znajdowały się 3 prowincje, o obszarze 31 944 km² i liczące 2 200 000 mieszkańców:
Camp Babilon, Camp Charlie – Babilon Camp Juliet – Karbala Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Delta – WasitIV zmiana, realizująca działania stabilizacyjno-szkoleniowe (przekazywanie odpowiedzialności Irakijczykom, ograniczone zadania operacyjne), działała od 1 lutego 2005. W skład zmniejszonej do 5500 żołnierzy (w tym 1700 polskich) Wielonarodowej Dywizji wchodziły:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (11 DKPanc) – gen. Waldemar Skrzypczak
Dywizja kontrolował wciąż te same trzy prowincje:
Camp Charlie – Babilon Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Delta – Wasit
V zmiana, mająca tym razem charakter szkoleniowo-stabilizacyjny (postawiono większy nacisk na szkolenie irackiej 8 Dywizji Piechoty), rozpoczęła działalność 26 lipca 2005. W związku z tym w WDC-P służyło już tylko 3500 żołnierzy (1400 polskich), podzielonych na następujące formacje:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (1 DZ) – gen. Piotr Czerwiński
Pod koniec roku odpowiedzialność za prowincję Babilon przekazano Amerykanom, więc polska strefa liczyła 24 263 km² powierzchni i 1 100 000 mieszkańców:
Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Delta – WasitVI zmiana, rozpoczęta 6 lutego 2006, realizowała zadania szkoleniowo-doradcze (szkolenie i wsparcie wojsk irackich). Przez to PKW został zmniejszony do 900 żołnierzy (jego liczebność już się nie zmieniła do października 2008), podczas gdy cała MNDC-S liczyła ich 3800, a jej skład przedstawiał się następująco:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (12 DZ) – gen. Edward Gruszka
Dywizja wciąż kontrolowała tylko 2 prowincje:
Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Delta – WasitVII zmiana, doradczo-szkoleniowa, działała od 18 lipca 2006. Wielonarodową Dywizja liczyła wtedy 1800 żołnierzy w składzie:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (16 DZ) – gen. Bronisław Kwiatkowski
Strefa odpowiedzialności pozostała taka sama:
Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Delta – WasitVIII zmiana, rozpoczęta 24 stycznia 2007, wciąż realizowała działania doradczo-szkoleniowe. Także stan osobowy WDC-P pozostał taki sam (1800), zmiany zaszły w strukturze organizacyjnej:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (11 DKPanc) – gen. Paweł Lamla
Strefa kontrolowana przez Polaków pozostała niezmienna:
Camp Echo – Al-Kadisijja (rejon operacji Czarny Orzeł) Camp Delta – Wasit25 lipca 2007 był początkiem działalność IX zmiany.
Dywizja, zmniejszona do 1200 żołnierzy miała w składzie:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (1 DZ) – gen. Tadeusz Buk
Wojska te dalej były rozlokowane w:
Camp Echo – Al-Kadisijja Camp Delta – Wasit
X, ostatnia zmiana działała od 30 stycznia 2008 roku. Głównym zadaniem Dywizji (liczącej 1200 żołnierzy), oprócz doradztwa i szkolenia 8 DP, było teraz przekazanie całości kontroli Irakijczykom, co nastąpiło 4 października i zabezpieczenie wycofania oddziałów koalicyjnych (ostatnie, salwadorskie powróciły w styczniu 2009). Do tego momentu tworzyły ją:
Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe (12 DZ) – gen. Andrzej Malinowski
Do października Polacy kontrolowali już tylko 1 prowincję, o powierzchni 8153 km² i zamieszkanej przez 925 000 mieszkańców:
Camp Echo – Al-KadisijjaW chwili przejęcia kontroli na strefą w MNDC-S służyli żołnierze z następujących krajów:
|
oraz wydzieleni oficerowie z:
|
W następnych latach doszły jeszcze kontyngenty z Armenii oraz Bośni i Hercegowiny, zaś w chwili oddawania kontroli nad strefą Dywizję tworzyły:
|
|
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
