Remove ads
polska malarka i kolekcjonerka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Waleria Tarnowska, z domu Stroynowska (ur. 9 grudnia 1782 w Horochowie[1], zm. 23 listopada 1849 w Dzikowie) – polska malarka i kolekcjonerka.
Waleria Tarnowska była córką Waleriana Stroynowskiego i Aleksandry Tarnowskiej, 7 września 1800 poślubiła krewnego po kądzieli Jana Feliksa Tarnowskiego, była babką Jana Dzierżysława, Stanisława zw. czarnym, Władysława oraz Stanisława zw. białym[2][3]. Odebrała wykształcenie domowe, ale prócz guwernantki do jej nauczycieli należeli m.in. archeolog i historyk Wawrzyniec Surowiecki i Jędrzej Śniadecki[4]. Od roku 1810 prowadziła w Warszawie salon literacko-artystyczny[5].
Wraz z mężem zapoczątkowała kolekcję obrazów, szkiców, rzeźb, książek i antyków w Dzikowie, która obejmowała dzieła takich mistrzów jak: Lorenzo Lotto, Guercino, Guido Reni, Rembrandt, Annibale Carracci, Salvator Rosa, Hans Holbein młodszy, van Dyck, Anton Raphael Mengs, Bernini, Antonio Canova. Wiele z nich w czasie podroży do Włoch w latach 1803–1804, wówczas Waleria zawarła znajomość z Angeliką Kauffmann i Canovą od którego otrzymała rzeźbę Perseusza. Waleria także odziedziczyła kilka obrazów po stryju bp. Hieronimie Stroynowskim rektorze Uniwersytetu Wileńskiego m.in. Lisowczyka Rembrandta[6].
Malarstwa uczyła się najpierw 3 lata w rodzinnym Horochowie u Constantino Villaniego, miniaturzysty de Hoflize[7] następnie u Wincentego Lesseura, najpierw w Dzikowie, gdzie przebywał często w latach 1800–1803, a od r. 1810 również w Warszawie[8][9][10]. następnie u miniaturzystki T.C. Maron, z domu Mengs i jej męża[11] (córki saskiego nadwornego miniaturzysty I. Mengsa a siostry Antona Raphaela), a lekcje rysunku u ich ucznia Antonia Cherubiniego w Rzymie, potem pobierała nauki u przebywającego w jej gościnie Domenico del Frate, który do r. 1806 malował też portrety członków jej rodziny i obraz Najświętszej Marii Panny do kaplicy w Dzikowie[5]. Następnym nauczycielem Walerii był Filippo Giacomo Remondini, który był też malarzem nadwornym księżnej kurlandzkiej w Żaganiu[12]; a potem przez pewien czas w Paryżu w latach 1824–1826[8][13][14], Maria Zientara uważa, że kształcenie plastyczne Walerii było „za przykładem dworu królewskiego”[15].
Waleria była miniaturzystką, malowała portrety i obrazy o tematyce religijnej[8]. Swoje prace często sygnowała: „V. T.”[16] Miniatury malowała na kości słoniowej, zwykle akwarelą, czasem gwaszem i akwarelą lub tylko gwaszem[17]. Obrazy Walerii to często kopie w miniaturze obrazów innych malarzy, albo podobizny członków rodziny[5].
Obrazy Walerii Tarnowskiej do II wojny światowej znajdowały się w zbiorach poza Niemcami, spore zbiory posiadała rodzina Walerii Tarnowskiej w rezydencjach Tarnowskich: Dzikowie, Chorzelowie i Rudniku, oraz Śniatynce i Chorzelowie; a także w Wiśniowej należącej do Mycielskich[50]. Po drugiej wojnie światowej część zbiorów znalazła się w Muzeum w Rapperswilu[51], część trafiła do różnych muzeów i bibliotek w Polsce: Muzeów Narodowych w Krakowie i Warszawie, Muzeum Wnętrz Pałacowych w Pszczynie, i Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie (rysunki)[5].
Waleria miała kilkoro dzieci: Kazimierza (1801–1803), Rozalię (1803–1804), Jana Bogdana (1805–1850), Marię Felicję (1807–1870) z męża Małachowską, Waleriana Spycimira (1811–1861), Rozalię Wiktorię (1814–1815), Annę (1816–1893) i Tadeusza Antoniego (1819–1890)[2][3]. Ją i męża bardzo dotknęła śmierć pierwszych dzieci, ulgę niosło im wychowywanie sierot, z biegiem lat kilkunastu, o których wykształcenie i przyszłą pomyślność zadbali[54]. Zmarła 23 listopada 1849 po 17 dniach od udaru[55]. Pochowana w krypcie Tarnowskich w kościele oo. Dominikanów w Tarnobrzegu (Dzikowie)[56].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.