Remove ads
Urbino (łac. Urvinum Mataurense) – miejscowość u podnóża Apeninu Umbryjsko-Marchijskiego i gmina w środkowych Włoszech, w regionie Marche[1]. Wraz z Pesaro jest stolicą prowincji Pesaro i Urbino. W 1998 roku centrum historyczne miasta zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. W latach 1212–1631 stanowiło siedzibę najpierw hrabstwa, a potem księstwa Urbino.
| gmina | |||
 | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Region | |||
| Prowincja | |||
| Kod ISTAT |
041067 | ||
| Powierzchnia |
228,07 km² | ||
| Wysokość |
485 m n.p.m. | ||
| Populacja (2004) • liczba ludności |
| ||
| • gęstość |
66,4 os./km² | ||
| Numer kierunkowy |
0722 | ||
| Kod pocztowy |
61029 | ||
Położenie na mapie Marche  | |||
Położenie na mapie Włoch  | |||
 43°43′N 12°38′E | |||
| Strona internetowa | |||
Według danych na rok 2007 gminę zamieszkiwało 15 444 osób, 66,4 os./km². W mieście znajduje się uniwersytet.
Z miastem związany był Rafael Santi, który się tutaj urodził, Piero della Francesca, który tworzył na dworze księcia Federica da Montefeltro, a także Baldassare Castiglione, który opisując wrażenia z życia w Urbino stworzył Dworzanina oraz Leone Battista Alberti, jeden z architektów włoskiego renesansu.
Remove ads
W Urbino, położonym na wysokości występuje klimat subtropikalny (podzwrotnikowy). Notuje się tu nieco większe ilości opadów niż na oddalonym o 30 km wybrzeżu Morza Śródziemnego, co wynika położenia miasta na wysokości 485 m n.p.m.
| Miesiąc | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Najwyższa temperatura dzienna (°C) | +10 | +10 | +14 | +18 | +23 | +27 | +30 | +29 | +25 | +19 | +14 | +11 |
| Najniższa temperatura nocna (°C) | +3 | +4 | +8 | +9 | +13 | +17 | +20 | +20 | +17 | +12 | +8 | +5 |
| Opady atmosferyczne (mm) | 44 | 49 | 59 | 57 | 60 | 48 | 36 | 59 | 59 | 78 | 89 | 56 |
| Liczba dni deszczowych | 4 | 4 | 5 | 5 | 5 | 3 | 0 | 2 | 2 | 5 | 5 | 5 |
Remove ads
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
kulturowy |
| Spełniane kryterium |
II, IV |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Obiekt zagrożony |
nie |
- Najbardziej znanym zabytkiem Urbino, a jednocześnie najczęściej odwiedzanym, jest Pałac Książęcy. Jest to jeden z przykładów architektonicznych i artystycznych z okresu renesansu włoskiego. Pałac jest siedzibą Narodowej Galerii w Marche. Charakterystyczne dla pałacu są wieżyczki od tylnej strony budynku[2].
- Dom Rafaela znajduje się przy ulicy Raffaello, pod numerem 57. Artysta urodził się tam w 1483 roku. W domu znajduje się muzeum, w którym można zobaczyć wyposażenie z czasów Rafaela i piętnastowieczne freski.
- Katedra jest zbudowana w stylu neoklasycystycznym (architekt Giuseppe Valadier). Można w niej znaleźć dzieła Federica Barocciego[3].
- W klasztorze świętej Klary działał architekt ze Sieny Francesco di Giorgio Martini.
- Pomnik Rafaela wyrzeźbiony przez Luigi Belliego i muzeum archeologiczne[4].
- Święty Jan na fresku stworzonym przez braci Salimbeni.
- Szkoła z internatem, w której uczył się do 12 roku życia Giovanni Pascoli. Szkoła imienia Rafaela była kierowana przez pijarów i miała swoją siedzibę na placu Republiki. Jej budowa rozpoczęła się w 1705 roku na życzenie papieża Klemensa XI[5].
- Około dwóch kilometrów od centrum historycznego znajduje się mauzoleum diuków stworzone przez Donato Bramante w drugiej połowie XV wieku z polecenia diuka Fryderyka II[6]. W mauzoleum znajdują się groby Fryderyka Guidobalda I – diuków z Urbino. Początkowo była tu także nastawa ołtarzowa Piera della Francesca, przedstawiająca Madonnę, Fryderyka II i niektórych świętych. Obecnie znajduje się ona w pinakotece Brera w Mediolanie.
- Kościół Świętego Franciszka z Asyżu został zbudowany w XIV wieku w stylu gotyckim przez architekta Luigi Vanvitellego[7].
- Brama Valbona jest główną bramą miasta. Obecny kształt otrzymała w 1621 roku z okazji zawarcia małżeństwa przez diuka Fryderyka Ubaldo z Klaudią de'Medici[8].
- Brama Santa Lucia, najbardziej na północ wysunięta brama miejska.
- Kościół Świętego Dominika zbudowany w XIV wieku i odnowiony wewnątrz w 1729 roku. Zewnętrzna część kościoła jest zbudowana w stylu gotyckim z renesansowym portalem zaprojektowanym przez Luca della Robbia w 1450 roku.
- Przed kościołem Świętego Dominika znajduje się egipski obelisk. Jego pochodzenie datuje się na około 550 rok przed naszą erą[9].
Remove ads
Liczba mieszkańców
Miejscowości partnerskie:
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads