Remove ads
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Tadeusza Kościuszki w Płocku (dawniej Dominikańska) – ulica na Starym Mieście w Płocku. Zaczyna się przy placu Gabriela Narutowicza, kończy blisko 300 metrów dalej na skrzyżowaniu z ulicą Misjonarską, gdzie przechodzi w plac Jarosława Dąbrowskiego.
Stare Miasto | |||||||||||||||||||||||||||||||
Widok na ul. Kościuszki od strony placu Dąbrowskiego | |||||||||||||||||||||||||||||||
Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||
Długość |
290 m | ||||||||||||||||||||||||||||||
Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Płocka | |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |||||||||||||||||||||||||||||||
52°32′30,2″N 19°41′32,1″E |
Ulica początkowo była traktem prowadzącym do Wyszogrodu, Czerwińska i dalej na Ruś Kijowską. Kościół św. Dominika i pobliski cmentarz znajdujące się w rejonie obecnego placu Obrońców Warszawy wytyczały wschodnie granice miasta. Dalej trakt zakręcał w stronę dzisiejszych rogatek warszawskich. Na początku XIV w. rozwój miasta poszedł w przeciwnym kierunku, a tereny wokół traktu, nazywane przedmieściem wyszogrodzkim, pozostały niezmienione aż do końca XVII wieku. W wyniku II rozbioru Polski miasto zajęli Prusacy. Droga została wyprostowana, położono kostkę brukową, która przetrwała do dziś pod warstwą asfaltu. Wzdłuż ulicy zaczęły powstawać nieduże klasycystyczne domy z ogrodami dla urzędników niemieckich.
Niegdyś budynek należący do rodziny Górnickich, którym przypisuje się zelektryfikowanie Płocka. Górniccy uruchomili w nim pierwszą w mieście elektrownię[1]. Obecnie mieści Dział zbiorów audiowizualnych Książnicy Płockiej.
Budynek powstały w 1902 roku w celu stworzenia siedziby dla Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Zaprojektowany został przez dwóch polskich architektów: Apoloniusza Nieniewskiego i Władysława Kozłowskiego. Po przeniesieniu Towarzystwa Kredytowego do Warszawy budynek przejęły siostry zakonne. Pozostał w majątku zakonnym, nawet w okresie Polski Ludowej, kiedy był siedzibą Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Po roku 1989 budynek wykupiła Wojewódzka Biblioteka Publiczna, a następnie zaadaptowała do swoich potrzeb[2]. Obecnie jest to gmach główny Książnicy Płockiej im. Władysława Broniewskiego.
Neorenesansowy budynek z końca XIX wieku, początkowo siedziba Płockiego Towarzystwa Rolniczego.
Dziewiętnastowieczny piętrowy budynek, stojący przy zachodnim narożniku placu Obrońców Warszawy, dawna siedziba NKWD, obecnie Szkoła Języków Obcych.
Parterowy budynek z poddaszem z początku XIX wieku, do wybuchu pierwszej wojny światowej siedziba Poczty Polskiej
Budynek świątyni wzniesiono w latach 1227–1237, a około 1590 roku gruntownie przebudowano. Po zajęciu Płocka przez Prusaków kościół w 1805 r. został zamieniony na świątynię protestancką. Wystrój wnętrza sięga połowy XVIII wieku. Obecnie jest kościołem parafialnym parafii św. Maksymiliana Kolbego[2].
Klasztor dominikański ufundował w 1234 roku Konrad Mazowiecki. W latach 1570–1573 został powiększony o dom dla nowicjatu i kaplicę. W drugiej połowie XIX w. budynki zakonników zaadaptowano na cele mieszkalne, szkolne i jako archiwum. Obecnie klasztor służy za kościół parafialny prawosławnej parafii Przemienienia Pańskiego[2].
Gmach Akademickiego Liceum Ogólnokształcącego przy Akademii Mazowieckiej w Płocku. Dawniej siedziba Instytutu Języków Obcych PWSZ.
Niewielki, wzniesiony pod koniec XIX wieku budynek, w którym urodził się i mieszkał poeta Władysław Broniewski. Od strony ogrodu rozpościera się kilkusetletni dąb szypułkowy, o którym wspomniał w swych wierszach Broniewski. Obecnie siedziba płockiego okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego[2].
Dwukondygnacyjna XVIII-wieczna kamienica. W pierwszej połowie XVIII wieku za sprawą Michała Poniatowskiego przeniesiono tu Szpital św. Trójcy[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.