Remove ads
Ulica Bartosza Głowackiego w Sanoku – ulica w dzielnicy Zatorze miasta Sanoka.
| Zatorze | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Początek ulicy i most nad Potokiem Płowieckim | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Sanoka  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu sanockiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 49°33′06,7″N 22°11′40,0″E | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Została nazwana imieniem Bartosza Głowackiego w 1913 i wyznaczona na tzw. Przeddworciu od stacji kolejowej Sanok Miasto (skąd odbiega na północ także ustanowiona wówczas ulica Henryka Sienkiewicza) w kierunku południowym do Stróż Małych[1][2]. W przeszłości wzdłuż biegu późniejszej ulicy znajdowały się ogrody należące do fundacji szpitalnej; później na tym terenie powstał dwuszeregowy pas wybudowanych willi[3] z początku XX wieku[4]. Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej ulica została przemianowana na Bergstrasse[5].
W początku biegu ulica stanowi most nad Potokiem Płowieckim.
Ulica Bartosza Głowackiego przynależy do rzymskokatolickiej parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku. Do ulicy dojeżdża linia autobusowa nr 7 MKS w Sanoku.
Remove ads
.jpg)
Ulica została utworzona w 1908 na gruncie należącym wcześniej do Stupnickiej[6]. Leżała na terenie gminy Posada Sanocka, włączonej do miasta Sanoka w 1910[7] w wyniku decyzji Wydziału Krajowego we Lwowie z 1909 roku[8]. Następnie znalazła się w miejskiej dzielnicy Zatorze[9].
Głównym architektem ulicy był architekt Stanisław Mazurek[6] (mieszkał w domu nr 7). W latach od 1900 do 1908 w obrębie obecnej ulicy zostało wybudowanych kilkanaście domów, w których zamieszkiwali m.in. urzędnicy miejscy[10]. W przeszłości, głównie do końca istnienia II Rzeczypospolitej przy ulicy zamieszkiwali zwykle przedstawiciele inteligencji, profesorowie, urzędnicy (z tego względu osiedle zostało określone jako kolonia urzędnicza[10][11]). W czasie I wojny światowej budynki przejęli Rosjanie, a w czasie okupacji podczas II wojny światowej okupanci niemieccy[6].
Przy ulicy zamieszkiwali: ww. architekt Mazurek[6]; w domu wybudowanym w 1905 pod obecnym numerem 1 rodzina Dukietów (w tym prokurator Władysław Dukiet i jego syn Mieczysław – późniejszy lekarz, Janusz – prawnik i oficer, Włodzimierz, Zbigniew – późniejszy urzędnik bankowy[12]), a później rodzina Czechów (w tym lekarz Edward Czech[13]); rodzina Brzozowskich (w tym radca sądowy i sędzia Ksawery Korab-Brzozowski, jego synowie, żołnierze artylerii Wojska Polskiego: Wacław, Witold i Władysław); rodzina Zembatych (w tym sędzia)[6]; Zofia Skołozdro w domu pod numerem 4[14][15]; w domu pod numerem 6 lekarz dr Kazimierz Niedzielski[16][17][18]; w domu pod obecnym numerem 8 rodzina Groblewskich (w tym Michał Groblewski, powstaniec styczniowy z 1863, właściciel obszarów ziemskich w Szczawnem[6][19]); pod numerem 10 dr Bolesław Skwarczyński[20]; pod obecnym numerem 13 rodzina Fastnachtów[6][21] (dom wybudowany przez Władysława Fastnachta – pierwotnie pod numerem 11[22], zamieszkiwał w nim m.in. jego syn Adam Fastnacht[5], po wojnie w zmienionym numerze 17 jego córka Janina Fastnacht[23] i jej syn Marian); w domu pod numerem 17 Zofia Rajchel[16], rodzina Wajdów (w tym inż. Roman Wajda)[24]; w domu pod numerem 12 prokurator Mieczysław Hepter (do 1939)[16], rodzina Ćwiertniów[6] (w tym inż. Aleksander Ćwiertnia[13]); w domu pod numerem 18 mieszkała pianistka i pedagog Wanda Kossakowa[25][6]; w domu pod numerem 19 zamieszkiwał wraz z rodziną sędzia i radca prawny dr Bolesław Gawiński[26][27][6], po jego śmierci dom nabył lekarz weterynarii i oficer Wojska Polskiego por. dr Ludwik Hellebrand[6][28], a pod koniec lat 50. jego syn, aktor teatralny Zbigniew Hellebrand, sprzedał dom na rzecz rodziny Włodzimierza Marczaka, który zamieszkiwał tam do śmierci w 2016[29]; obok domu Gawińskiego na przełomie 1912/1913 wybudował dom Kwoczyński[30], rodzina Edwarda Pilawskiego[6][31] (majstra kolejowego w Fabryce Wagonów, działającego w ruchu socjalistycznym); w domu pod obecnym numerem 27, o zwyczajowo przyjętej nazwie „koci zamek” (zbudowany albo 1875-1899 albo 1910-1911 przez urzędnika Lubowieckiego) po 1918 zamieszkiwał w niej z rodziną funkcjonariusz żandarmerii i policji Wilhelm Krebs[6] (1878-1953, z żoną Marią z domu Barońską 1883-1958, wówczas pod numerem 25[32][33]), a w okresie II wojny światowej Tadeusz Wójtowicz (kupiec[34], podczas okupacji niemieckiej budynek stanowił miejsce spotkań działaczy podziemnej konspiracji[35][36][37], po wojnie zamieszkała w nim rodzina Hydzików[38][39]); Stanisław Kawski[40], prezes sądu Stanisław Korman, Paweł Kosina[41], Stanisław Jan Piątkiewicz (zm. 1970)[42]; w domach pod numerami 7 i 17 rodzina Poschingerów (w tym mjr Kazimierz Poschinger)[43], w domach pod numerami 4 i 6 rodzina Teodorowiczów, z których Józef i Romualda byli farmaceutami[44]; nauczyciele i pedagodzy: Rein[6] (profesor sanockiego gimnazjum), Artur Wojtowicz[45], w domu pod numerem 7 Halina Frippel[46], pod numerem 8 Bogdan Siekierzyński i ks. Józef Siekierzyński[14], pod numerem 21 ppłk Henryk Trzos (do 1939)[47], Maria Gładysz[48], w domu pod numerem 23 Józef Bogaczewicz[49], a od 1946[50] Józef Stachowicz[51], pod numerem 30 Bruno Latawiec (do 1939), pod numerem 32 Zofia Rozenbajgier[52]. Przy ulicy zamieszkiwał radca sądu krajowego Franciszek Limbach[53], Stefan Rapf (c.k. geometra ewidencyjny)[54], Roman Skoczyński (z rodziną, w tym z synem Jerzym)[55], rodzina drogomistrza Alfreda Lubowieckiego (w tym syn Józef)[56].
Do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015, zostały wpisane budynki pod numerami 1, 5, 7, 8, 10, 12, 13, 16, 17, 18, 19, 20, 23, 25, 26, 27a ulicy[57].
Poeta Janusz Szuber zawarł odniesienia do ulicy i jej mieszkańców w swojej publikacji pt. Mojość z 2005[58].
Remove ads
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads