Roman Skoczyński
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Tomasz Skoczyński (ur. 21 grudnia 1876 w Bukowsku, zm. 22 lipca 1932 w Sanoku) – polski żołnierz, urzędnik pocztowy, działacz ludowy, radny miasta Sanoka.
Roman Tomasz Skoczyński urodził się 21 grudnia 1876 w Bukowsku[1]. Był synem Jana Skoczyńskiego (w Bukowsku zastępca c. k. Prokuratorii Państwa do pełnienia funkcji oskarżyciela publicznego dla przestępstw w okręgu Sądu Obwodowego w Sanoku[2]) i Teresy z domu Błonarowicz (zm. 1920 w wieku 78 lat jako wdowa[3][4])[5][1].
W cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej został mianowany na stopień kadeta nieaktywnego z dniem 1 stycznia 1902[6], a około 1909 został awansowany na stopień chorążego (Fähnrich) ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1902[7][8]. W tym czasie od około 1902 do 1911 pozostawał w grupie nieaktywnych żołnierzy 34 Pułku Piechoty k.k. Landwehry z Jarosławia[9][10][11]. W 1908 otrzymał austriacki Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych[10].
Na przełomie XIX/XX wieku pełniąc stanowisko naczelnika poczty został działaczem Stronnictwa Ludowego[12]. Na początku XX wieku był c. k. starszym oficjałem pocztowym[13]. Pełniąc stanowisko poczmistrza w podsanockich Olchowcach, po osobiście przeprowadzonej kontroli (rewizji) przez komisarza dyrekcji pocztowej ze Lwowa, w kwietniu 1914 został zawieszony w urzędowaniu[14]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1906)[15]. W 1908 został wybrany członkiem wydziału[16].
Brał udział w I wojnie światowej. U schyłku wojny od 1 listopada 1918 działał w Sanoku na rzecz odzyskania niepodległości państwa i przejmowania miasta lokalnie w ręce polskie; jako były oficer armii austriackiej w stopniu podporucznika pełnił funkcję zastępcy komendanta placu[17][18]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pod koniec 1918 został wybrany do Rady Miasta Sanoka jako działacz ludowy[18]. U zarania II Rzeczypospolitej współpracował z dr. Janem Rajchlem na rzecz Polskiego Stronnictwa Ludowego „Piast”[19], które zwyciężyło w Sanoku podczas pierwszych po odzyskaniu niepodległości wolnych wyborów parlamentarnych 26 stycznia 1919. Obaj byli redaktorami pisma „Sanoczanin” (dwa numery na przełomie lutego i marca 1919)[20][21], a potem pisma pod nazwą „Ziemia Sanocka” od 1919 do 1921[22] (Rajchel był redaktorem naczelnym tego pisma do numeru 26 z 7 września 1919, po czym zastąpił go Roman Skoczyński jako redaktor odpowiedzialny od numeru 27 z 12 października 1919[23] oraz jako wydawca[24]). Działając w piśmie obaj prowadzili akcje agitacyjne wspierające kandydatów PSL „Piast”[18].
e.jpg)
W 1919 i w latach 20. był przewodniczącym zarządu powiatowego Związku Inwalidów Wojennych RP w Sanoku[25]. Jako inwalida wojenny otrzymał od władz koncesję na prowadzenie trafiki w Dukli oraz kina w Sanoku, które od 1919 działało pod nazwą „Uciecha” na piętrze budynku Ramerówka (przy ówczesnej ulicy 3 Maja)[26][27][28][29][30]. W 1920 był inicjatorem skierowania delegacji Sanoka do Warszawy celem działań do pierwotnie planowanego utworzenia województwa sanockiego (ostatecznie Sanok nie został stolicą województwa)[31]. Uchwałą Rady Miejskiej z 21 sierpnia 1919 został uznany przynależnym do gminy Sanok[32]. W pierwszej poł. lat 20. był radnym miejskim w Sanoku, wybrany także w wyborach w 1924[33]. W 1924 przystąpił do Stronnictwa Chłopskiego i organizował wiece polityczne w kinie „Uciecha”[34]. W latach 30. pozostawał radnym miejskim w Sanoku[35], zasiadając w kole IV[36]. W późniejszym czasie przeszedł do ugrupowania BBWR[37].
W 1930 wziął udział w konkursie publicystycznym zorganizowanym przez FIDAC w Paryżu na temat „Jak zapewnić pokój światowy?”, a jego praca była jedną z dwudziestu autorów z Polski, które zostały zakwalifikowane do ściślejszego etapu (łącznie było 212 zgłoszeń z Polski)[38]. Planem Romana Skoczyńskiego było wybudowanie nowej siedziby kina przy ulicy Henryka Sienkiewicza w Sanoku (naprzeciw siedziby starostwa powiatowego, obecna lokalizacja oddziału PGNiG), jednakże zamiary zniweczyła jego śmierć[28][29].
Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z 16 marca 1937 został odznaczony Medalem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości[39].
Po raz pierwszy był żonaty od 1905 z Marią Pocałuń z Nowotańca[40], po której przed 1912 został wdowcem (w tym czasie zamieszkiwał w Olchowcach)[1]. Miał z nią syna Jerzego Mieczysława (1906–1940, oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej) oraz córkę Marię Danutę (ur. 1908)[41]. 20 stycznia 1912 ożenił się powtórnie, zawierając związek małżeński z Anielą Teresą z domu Kalita (ur. 1893 w Radomyślu, zamieszkała w Posadzie Olchowskiej)[1][42], z którą miał córki Janinę (ur. 1912, po mężu Noworyta)[43], Bogusławę (ur. ok. 1914)[44]. Po 1918 zamieszkiwał z rodziną przy ul. ulicy Bartosza Głowackiego w Sanoku[45]. Zmarł 22 lipca 1932 w Sanoku[42][46]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 27 lipca 1932[42].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.jpg)
