Loading AI tools
poseł na Sejm Czteroletni, minister skarbu Królestwa Polskiego i Księstwa Warszawskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Wiktoryn Matuszewicz herbu Łabędź, występuje też pisownia: Matusewicz; Matusiewicz; Matuszewic, pseud.: X, (ur. 1765 w Raśni, zm. 31 października 1819 w Bolonii) – polski mówca, publicysta, tłumacz, poeta i krytyk teatralny. Minister skarbu Królestwa Polskiego w latach 1815–1817, członek Rządu Tymczasowego Królestwa Polskiego w 1815 roku[2], minister skarbu Księstwa Warszawskiego od 30 września 1811, radca Rady Stanu Księstwa Warszawskiego w 1810 roku[3], jeden z inicjatorów zawiązania Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego 28 czerwca 1812, członek Rządu Centralnego Wojskowego Tymczasowego Obojga Galicji w 1809, wolnomularz.
 | |
 Łabędź | |
| Rodzina |
Matuszewiczowie herbu Łabędź |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Anna Niemirowicz-Szczytt |
| Żona |
Marianna Felicja Przebendowska |
| Dzieci |
Zofia Kicka z d. Matuszewiczówna, ż. Ludwika Kickiego |
| Odznaczenia | |
    | |
Był synem Marcina Matuszewicza, stolnika, późniejszego kasztelana brzeskiego, i Anny z Niemirowiczów-Szczyttów, córki Józefa, kasztelana mścisławskiego, i Petronelli Wołodkowicz (Wołodkiewicz)[4]. Miał dwie siostry: Wiktorię za Samuelem hr. Golejewskim i Benedyktę Konstancję za Michałem Zaleskim[5]. Po III rozbiorze Polski osiadł na wsi, początkowo na Litwie, a następnie w Jasieńcu w Sandomierskiem. Tam też poślubił Mariannę Felicję Przebendowską, córkę Ignacego i Felicji z hr. Wielopolskich, rozwiedzioną wcześniej z Ignacym Dembińskim. Z Marianną doczekał się 3 dzieci: Zofii, Adama i Seweryna. Po jej śmierci w 1799 roku nigdy więcej się nie ożenił[6].
Pierwsze nauki pobierał w warszawskim kolegium Konarskiego. Był posłem z województwa brzeskolitewskiego: na sejm grodzieński (1784), na Sejm Czteroletni w 1788 roku[7], uczestniczył w opracowaniu projektu konstytucji 3 maja (działał w Deputacji do Ułożenia Konstytucji). Wybrany członkiem wyłonionej w 1788 roku przez Sejm Czteroletni Deputacji Interesów Zagranicznych[8]. Członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej[9]. W latach 1791–1792 współpracował z "Gazetą Narodową i Obcą". W czasie insurekcji kościuszkowskiej w 1794 był członkiem Rady Najwyższej Narodowej (jako zastępca radcy) i kierownikiem Wydziału Potrzeb Wojskowych. W 1812 roku jako członek Towarzystwa Królewskiego Gospodarczo-Rolniczego przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego[10].
Został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1811 roku był wielkim mówcą[11], a w 1812 roku wielkim namiestnikiem Wielkiego Wschodu Narodowego Polski[12]. W roku 1812 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[13]. Odznaczony krzyżem oficerskim Legii Honorowej (1809)[14], Orderem Orła Białego (1812), kawaler maltański od 1804[15]. W 1818 roku był członkiem loży wolnomularskiej Bouclier du Nord[16].
Kajetan Koźmian nie szczędził słów podziwu dla Matuszewicza, szczególnie jego talentu pisarskiego, tłumacza, a przede wszystkiem mówcy: "Mąż ten znakomity cnotą, nauką i wielkiemi talentami, a nadewszystko rzadkiem umiarkowaniem umysłu."[17] "Wszystko co tylko wyszło z pod pióra tego męża, nosi cechę wytwornego smaku, wzorowej ogłady, harmonii i płynności wiersza, a razem rzadkiej znajomości języka narodowego, którego, całą zamożność w wysokim stopniu posiadał." (tamże) Specjalne uznanie zdobył sobie krasomówstwem: "Lecz Matusewiczowi palma pierwszeństwa między oświeconymi rodakami należy się bez sporu z wymowy. ... Pisał prozą wybornie, mówił zwłaszcza nieprzygotowany jeszcze lepjej. — Ścisła logika, porządek w myślach, jasność w wysłowieniu, gładkość okresów, właściwość retorycznych ozdób, obfitość języka bez rozwlekłości, ogień bez zapędu, zgoła we wszystkiem szczęśliwa doskonałości miara, cechowały jego wymowę. Dodajmy do tego przyjemną postać, głos brzmiący, harmonijny i giętki, który mu posługiwał do wydania wszystkich uczuć jego serca, i który zaprawiał, że tak powiem, niepojętym urokiem to wszystko, co z ust jego wychodziło; gdy skończył mówić, chęć słuchania zawsze pozostawała w słuchaczach." (tamże)
Tak opisuje ostatnie lata życia Matuszewicza na jego pogrzebie Niemcewicz: "Złamanego trudami, przyjął Senat w sędziwe swe grono; tam acz widocznie juź były niknącemi fizyczne siły jego, przecież ta lepsza część człowieka, ten duch nieśmiertelny , ta stałość w prawidłach, to obywatelstwo, ta przekonywająca wymowa, jak w poranku życia, tak i z mierzchem onego równym zawsze blaskiem jaśniały. Upadł pozostały z niewielu filar, dźwigający starożytny przybytek ojczyzny naszej."[18] W przekonaniu Koźmiana, blisko zaprzyjaźnionego z Matuszewiczem, powodem trochę przedwczesnego – mimo zawodzącego go zdrowia – odejścia z życia publicznego były intrygi zawistnych polityków utrudniające działanie urzędu ministra. Miejscem jego odejścia stał się słynny Czarnolas, wniesiony przez żonę we wianie. Odejście na wieś, prócz schronienia przed nieżyczliwymi, życia według praw natury i spożytkowania uroków sielskiej prostoty miało i wymiar religijny: o tym świadczy tak przetłumaczenie O naśladowaniu Chrystusa, jak i wybudowanie w 1817 roku drewnianego kościoła w Ciachcinie.
Zostawił też trochę ulotnych wierszy, rozważań o synonimach i artykułów w czasopismach: "Dziennik Wileński" (tu: Wiersz do ks. A. Czartoryskiego. Naśladowania Pieśni Horacjusza, 1805), "Gazeta Korespondenta Warszawskiego" (1815-1819), "Gazeta Narodowa i Obca" (1791-1792), "Gazeta Warszawska" (1815-1819), "Kronika Rodzinna" (tu: Objaśnienia niektórych synonimów, 1855), "Pamiętnik Warszawski" (tu: Osobliwi goście, t. 16, 1820, s. 110-1270, "Przegląd Naukowy" (tu: Historia zbytku, 1842).
Wydany pod nazwiskiem Matuszewicza list poetycki: Odpis na list Kropińskiego... z Łańcuta do Sieniawy 1796 r., "Kronika Rodzinna" 1855 – wyszedł faktycznie spod pióra Kropińskiego.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
