Remove ads
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tachykardia zatokowa (łac. tachycardia sinusalis) – przyspieszenie fizjologicznego rytmu serca (tak zwanego rytmu zatokowego, czyli nadawanego przez węzeł zatokowy), powyżej 100 uderzeń na minutę. Warunkiem rozpoznania tachykardii zatokowej, jest występowanie prawidłowych pobudzeń serca, a jedynym stwierdzanym odchyleniem jest przyspieszenie jego rytmu.
Tachykardia zatokowa jest prawidłową reakcją organizmu w sytuacji, gdy pojawia się zwiększone zapotrzebowanie metaboliczne lub konieczność podtrzymania lub podwyższenia wysokości ciśnienia tętniczego. Dochodzi do tego zarówno w sytuacjach fizjologicznych, jak i patologicznych:
Tachykardia zatokowa, będąc reakcją fizjologiczną, pozostaje pod kontrolą homeostazy organizmu. Gdy zaczyna się wymykać spod kontroli – pojawia się stan zwany nieadekwatną tachykardią zatokową. Szybkość akcji mieści się zwykle w granicach 100–160 uderzeń na minutę i może wystąpić zwiększona męczliwość lub nawet omdlenie.
Stan ten jest uzależniony od zwiększonej aktywności receptorów β serca, dlatego w leczeniu tego stanu stosuje się leki beta-adrenolityczne, a w przypadku ich nieskuteczności ablację węzła przedsionkowo-komorowego z następowym wszczepieniem rozrusznika serca[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.