Struga (województwo dolnośląskie)

Struga (niem. Adelsbach^[4]) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wałbrzyskim, w gminie Stare Bogaczowice.

Zobacz też: Struga w innych znaczeniach tego słowa.

Struga

wieś
Pałac w Strudze
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	wałbrzyski
Gmina	Stare Bogaczowice
Wysokość	380-400 m n.p.m.
Liczba ludności (III 2011)	859[1]
Strefa numeracyjna	74
Kod pocztowy	58-311[2]
Tablice rejestracyjne	DBA
SIMC	0855345
Położenie na mapie gminy Stare Bogaczowice Struga
Położenie na mapie Polski Struga
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Struga
Położenie na mapie powiatu wałbrzyskiego Struga
50°49′21″N 16°13′35″E[3]

Widok wsi

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wałbrzyskiego.

Zabudowa

Struga charakteryzuje się zabudową łańcuchową.

Położenie

Struga leży na północno-zachodnich przedpolach Wałbrzycha, w dolinie Czyżynki, wśród wzniesień Pogórza Wałbrzyskiego, w okolicach Masywu Trójgarbu, do którego ze Strugi prowadzi niebieski szlak. Przez miejscowość przebiega także Szlak Ułanów Legii Nadwiślańskiej.

Nazwa

12 listopada 1946 nadano miejscowości polską nazwę Struga^[4].

Historia

Pierwsze wzmianki o miejscowości pochodzą z XIII w., w związku z budową zamku Cisy^[5]. W okolicach Strugi dwukrotnie staczane były też przed kilkoma wiekami głośne w swoim czasie bitwy.

Adelsbach 1762

Po raz pierwszy batalia taka odbyła się 6 lipca 1762 r. podczas wojny siedmioletniej. Nastąpiła ona na skutek manewru realizowanego przez pruski korpus gen. Karla Wieda, mającego na celu odciągnięcie oddziałów austriackich od kluczowej w tej kampanii i obsadzonej przez wojska Habsburgów twierdzy w Świdnicy. Była też pierwszym znaczącym starciem obydwu przeciwników na Śląsku w 1762 r., mogącym rzutować na dalszy przebieg wojny. W jej trakcie dowodzone bezpośrednio przez króla pruskiego Fryderyka II połączone (po cudzie domu brandenburskiego) oddziały prusko-rosyjskie, liczące ponad 20 tysięcy żołnierzy, starały się przełamać obronę niewielkiego, złożonego z ok. 6000 ludzi korpusu austriackiego gen. Josefa Brentano. Kilkugodzinne zmagania, których stawką była ochrona skrzydła całej armii austriackiej feldmarszałka Dauna, zakończyły się niepowodzeniem atakujących. Mimo ponad trzykrotnej przewagi liczebnej Prusacy przerwali bitwę i pokonani wycofali się ze Strugi, tracąc 1352 żołnierzy oraz przynajmniej 3 chorągwie. Po stronie austriackiej straty były o wiele niższe i wynosiły zaledwie 254 ludzi. W bitwie ogromną rolę odegrało korzystne dla Austriaków ukształtowanie terenu (w tym wzgórze Sas) i sprawne dowodzenie, a także odwaga i brawura żołnierzy – zwłaszcza tych z węgierskiego regimentu Bethlen oraz łączonego batalionu grenadierów. W dowód zasług na polu walki głównodowodzący korpusem austriackim odznaczony został Krzyżem Wielkim Orderu Marii Teresy, a Krzyżami Kawalerskimi uhonorowano dwóch innych oficerów^[6].

Bitwa pod Strugą

Czterdzieści pięć lat później miejsce to ponownie okazało się być pechowe dla żołnierzy pruskich. 15 maja 1807 r. miała miejsce w bliskiej okolicy Strugi na Czerwonym Wzgórzu bitwa polskich ułanów z Legii Polsko-Włoskiej z Prusakami, która zakończyła się dotkliwą porażką tych ostatnich.

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są^[7]:

• kościół pw. Matki Bożej Bolesnej, XIV-wieczny, przebudowany w 1532 r., następnie odnawiany w 1860 r., 1930 r. i 1960 r. Wewnątrz budynku znajduje się m.in. rzeźba Madonny z Dzieciątkiem w stylu gotyckim, pochodząca z drugiej połowy XV wieku. Niedaleko budynku kościoła położone są nagrobki z lat 1541–1605^[5].
• dzwonnica cmentarna, z XVII w.
• zespół pałacowy, z XVII-XIX w.:
  • pałac Czettritzów^[8][9], kamienno-ceglany z około 1730 r. Pałac powstał w miejscu zamku obronnego z drugiej połowy XVI wieku. Od lat 60. XX w. popadał w ruinę, od 2003 r. stopniowo odbudowywany^[10].
  • oficyna, z 1560 r., przebudowana w 1730 r., przełom XIX/XX w.
  • park