Stanisław Rawicz-Dziewulski

Stanisław Dziewulski herbu Rawicz (ur. 6 listopada 1869 w Okninach w powiecie łukowskim, zm. 18 października 1939 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Dziewulski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1869 Okniny w powiecie łukowskim
Data i miejsce śmierci	18 października 1939 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	4 Pułk Jazdy 2 Brygada Jazdy
Stanowiska	dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Grób gen. Stanisława Rawicz-Dziewulskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Jelizawetgradzie i od 1894 zawodowy oficer rosyjskiej kawalerii. Dowódca szwadronu i rotmistrz (1914). Podczas I wojny światowej walczył na froncie niemieckim na różnych stanowiskach. W grudniu 1916 awansował na pułkownika, a w lipcu 1917 objął dowództwo pułku kawalerii. W okresie od grudnia 1917 do maja 1918 dowódca Legionu Rycerskiego Jazdy w I Korpusie Polskim w Rosji.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, organizator i dowódca 4 pułku ułanów^[1], dowódca Grupy Zaniemeńskiej i dowódca 2 Brygady Jazdy na froncie bolszewickim. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[2]. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika^[3]. Zamieszkał w Warszawie.

26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów^[4].

Podczas kampanii wrześniowej zgłosił się do służby, włączył się do walki w obronie stolicy. Zmarł na skutek odniesionych ran. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B10-1-15)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4367^[1][6]
• Krzyż Walecznych (1921)^[7]

Przypisy

1. Polak (red.) 1991 ↓, s. 39.
2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 399.
3. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 16 z 23 kwietnia 1921 r. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 108 błędnie podał datę 1 lutego 1921 r.
4. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 7 listopada 1923 r.
5. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
6. Dekret Wodza Naczelnego L. 3115 z 30 czerwca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 28, poz. 1117)
7. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2027 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1533)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.