Smolnica (województwo śląskie)

Według niemieckiego nauczyciela Heinricha Adamy’ego nazwa miejscowości pochodzi od polskiej nazwy "smoły"^[4] i wiąże ją z miejscem jej produkcji. W swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu jako najstarszą zanotowaną nazwę miejscowości wymienia on obecną polską nazwę w odmianie Smolnice podając jej znaczenie "Teerosenplatz" czyli po polsku "miejsce smoły"^[4]. Niemcy zgermanizowali początkowo nazwę na Smolitz^[4], a później na Smolnitz w wyniku czego utraciła ona swoje pierwotne znaczenie. Nazwa notowana była również w dokumentach spisanych po łacinie. W 1936 roku nazistowska administracja III Rzeszy ze względu na słowiańskie pochodzenie nazwy zmieniła ją na nową, całkowicie niemiecką Eichenkamp, która nie miała żadnego związku z poprzednią historyczną nazwą.

Nazwy wsi Smolnica na przestrzeni lat:

Smolitz - około 1228 roku
Smolitz - w 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego)^[5].
Smolicz - od 1447 roku
Smolice - 1679 rok
Smolitz, Schmolitz - 1687 rok
Schmolnitz (na mapie Śląska^[6] z 1736 roku)
Smolnitz - do 1936 roku
Eichenkamp - od 1936 do 1945 roku
Smolnica - od 1945 roku

Integralne części wsi Smolnica^[7]^[8]
SIMC	Nazwa	Rodzaj
1001800	Łęg	część wsi

Pierwsza wzmianka o wsi Smolnica pochodzi z roku 1228, a wzmianka o parafii w Smolnicy znajduje się w dokumencie Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis napisanym prawdopodobnie w 1295 roku^[5]. Tu podano, że wieś Smolitz została założona (wtórnie?) na prawie niemieckim. Prawdopodobnie wtórna lokacja została nadana dla zachęty do osadnictwa na terenach złupionych przez najazd Mongołów. Posiadała 47 łanów ziemi^[9].

W 1376 r. Smolnicę zarejestrowano jako samodzielną parafię w podziale biskupstwa - diecezji Wrocław, w ostatniej połowie XIV - archidiakonat Opole, archiprezbiterat Gliwice pod nr 8: Smolnitz. Smolnica figuruje jako samodzielna parafia. Tak samo w obrachunku świętopietrza z 1447 r. znowu pod nr 8 jako samodzielna parafia^[10]. W roku 1506 właścicielem Smolnicy był niejaki Mikołaj, który wraz z całą wsią wziął pożyczkę w wysokości 15 nowych groszy czeskich, od proboszcza Sośnicowic, prawdopodobnie na rozwój wsi podupadłej w wyniku wojen husyckich lub innych klęsk^[9]. W roku 1600 lub 1603 ewangelicy wybudowali istniejący do dzisiaj kościółek drewniany pw. św. Bartłomieja. W 1667 roku stał się kościołem filialnym parafii pilchowickiej, prawdopodobnie wcześniej Smolnica podupadła w wyniku wojny trzydziestoletniej. Lokalizacja pierwszego kościoła katolickiego nie jest znana, prawdopodobnie mógł zostać zniszczony w czasie wojny trzydziestoletniej. Z tego kościoła zachował się częściowo tryptyk z około 1470 roku, ze szkoły praskiej (obecnie w muzeum w Raciborzu)^[11]. Jego kopia znajduje się nad ołtarzem w nowym kościele. W 1943 roku Smolnica ponownie stała się niezależną parafią.

Miejscowa legenda wspomina że w czasie wojny trzydziestoletniej odbyła się tu walka z wojskami szwedzkimi. Inna legenda wspomina o skarbach zakopanych przez Szwedów pod Trzema Dębami (miejsce w pobliżu hałdy między Smolnicą a Leboszowicami przy ścieżce dydaktycznej w lasach smolnickich). W tym czasie istniała tam wieś (lub przysiółek) o prawdopodobnej nazwie Kozurowka (Kocurówka)^[6]. Jak wynika z miejscowych podań, mieszkali tam "Szwedzi" - prawdopodobnie dezerterzy z najemnej armii Ernsta von Mansfelda. Z podań wynika, że wieś ta wymarła na skutek degeneracji pokoleniowej, spowodowanej brakiem asymilacji osiedleńców.

W drugiej połowie XVII wieku Smolnica należała do dóbr Georga Bernharda von Welczek, kanclerza księstwa opolsko-raciborskiego. Jest on znany między innymi z powitania Jana III Sobieskiego na Śląsku, kiedy ten podążał na odsiecz Wiednia (wymieniony z tego powodu w poemacie "Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza jako hrabia Wilczek – austriacki poseł do króla Sobieskiego; opis zachowania posła niezgodny z pełnym uznania opisem w „Kurierze wojennym”^[12].).

Z kroniki parafialnej^[10]:

"Właścicielem wsi w latach 1715–1769 był Julius Gebhardt von Hoym, potem w latach 1769–1815 Amalia von Hohenlohe-Ingelfingen hrabina von Hoym. Potem w 1884 r. patronat objął Herzog von Ujest. W 1830 r. Smolnica należała administracyjnie pod zarząd okręgu Opole - Regierung Oppeln, do powiatu Tost-Glewitz; poczta była w Gliwicach. W tymże roku było w Smolnicy 58 domów, jeden pański folwark, 1305 mieszkańców, wszyscy katolicy. Kościół w Pilchowicach, pow. Rybnik, jedna katolicka szkoła i jeden nauczyciel, jeden młyn wodny, jedna kopalnia rudy żelaza z pięcioma szybami (5 Schachten). Pracowało w niej 17 robotników, którzy wydobywali 3216 wiader rudy żelaza. Folwark mieścił się w górnej wsi od strony wschodniej w kierunku Żernicy. Zaś w 1864 r. mieszkało tu czterech wielkich gospodarzy, dwudziestu pięciu średnio- i dziewięciu małorolnych oraz trzydziestu jeden chałupników. Znajduje się tu na cmentarzu stary, drewniany kościół, w którym poza odpustem, kiermaszem i uroczystymi pogrzebami nie ma nabożeństw. Jeden dzwon oznaczony jest rocznikiem 1603. Kościół parafialny jest w Pilchowicach. Od 1843 r. Smolnica ma własną, katolicką szkołę, do której w 1864 r. uczęszczało 130 dzieci uczonych przez jednego nauczyciela."

W latach 1937–1941 na terenie podmokłego lasku należącego do wsi Smolnica wybudowano osiedle Wilcze Gardło, które jest obecnie dzielnicą Gliwic.

W latach 1936–1945 miejscowość nosiła nazwę Eichenkamp^[3].

W latach 1975–1979 wybudowano nowy kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej.

W 1999 roku zamknięto szkołę podstawową.

Smolnica (województwo śląskie)

Informacje ogólne

Nazwa

Części wsi

Historia

Kościoły i kaplice

Edukacja

Turystyka

Przypisy

Wikiwand - on