Loading AI tools
rosyjski dyplomata Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siergiej Wiktorowicz Ławrow (ros. Сергей Викторович Лавров; ur. 21 marca 1950 w Moskwie) – rosyjski polityk i dyplomata. W latach 1992–1994 wiceminister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. W latach 1994–2004 stały przedstawiciel Federacji Rosyjskiej przy ONZ i Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Od 9 marca 2004 minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. Stały członek Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej[1].
Siergiej Ławrow (2019) | |
Data i miejsce urodzenia |
21 marca 1950 |
---|---|
Minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej | |
Okres |
od 9 marca 2004 |
Poprzednik | |
Stały przedstawiciel Federacji Rosyjskiej przy ONZ i Radzie Bezpieczeństwa ONZ | |
Okres |
od 22 września 1994 |
Poprzednik | |
Następca |
Andriej Denisow |
Odznaczenia | |
Urodził się w rodzinie o gruzińsko-ormiańskim pochodzeniu[2]. W 2005 w Erywaniu, odpowiadając na pytanie, czy jego ormiańskie korzenie pomagają mu w jego pracy, Ławrow odpowiedział: „moje korzenie są gruzińskie – mój ojciec pochodzi z Tbilisi, ale krew jest naprawdę ormiańska”[3].
W 1972 został absolwentem Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych.
Początkowo zatrudnienie znalazł w Ministerstwie Spraw Zagranicznych ZSRR. Później został wysłany na Sri Lankę, gdzie pracował w ambasadzie ZSRR w Kolombo. Ławrow był wówczas tłumaczem, osobistym sekretarzem i asystentem ambasadora Rafiqa Nishonova. Po jakimś czasie uzyskał rangę attaché[4].
W 1976 wrócił do Moskwy. Pracował jako III i II sekretarz w Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych ZSRR. W latach 1981–1988 pełnił funkcje I sekretarza, radcy i starszego radcy w Stałym Przedstawicielstwie ZSRR przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. Po powrocie do kraju był zastępcą szefa, a od 1990 szefem Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych ZSRR[4].
Do 1991 był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego[5]. Później pozostał politykiem bezpartyjnym.
W 1991, po rozpadzie Związku Radzieckiego, przeszedł do pracy w służbie dyplomatycznej Federacji Rosyjskiej. W 1992 został mianowany na stanowisko dyrektora Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Problemów Globalnych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej. 3 kwietnia 1992 objął stanowisko wiceministra spraw zagranicznych[6]. Odpowiadał za działalność Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Międzynarodowej Współpracy Gospodarczej, Wydziału ds. Praw Człowieka i Międzynarodowej Współpracy Kulturalnej oraz Departamentu ds. Wspólnoty Niepodległych Państw. Ze stanowiska został odwołany 3 listopada 1994[7].
Od 1994 do 2004 pełnił funkcje Stałego Przedstawiciela Federacji Rosyjskiej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Radzie Bezpieczeństwa ONZ.
9 marca 2004 objął funkcję ministra spraw zagranicznych w Federacji Rosyjskiej w nowo utworzonym rządzie Michaiła Fradkowa.
10 kwietnia 2010, decyzją premiera Władimira Putina, został jednym z członków specjalnej rosyjskiej komisji rządowej do zbadania przyczyn katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku[8].
W 2012 był członkiem rosyjskiej delegacji, która udała się do Damaszku, aby potwierdzić poparcie rządu Federacji Rosyjskiej dla prezydenta Baszszara al-Asada[9].
W październiku 2019 potępił decyzję Donalda Trumpa o wysłaniu wojsk amerykańskich w celu ochrony pól naftowych Syrii i możliwej ich eksploatacji, argumentując, że „eksploatacja zasobów naturalnych suwerennego państwa bez jego zgody jest niezgodna z prawem”[10]. Skrytykował także turecką inwazję na Rożawę i zaapelował do Turcji o poszanowanie integralności terytorialnej Syrii[11].
Po referendum w sprawie statusu Krymu w marcu 2014 zaproponował, żeby Ukraina stała się niezależna od jakiegokolwiek bloku politycznego, ponadto powinna uznać język rosyjski jako drugi oficjalny na swoim terytorium i uchwalić konstytucję, przekształcającą ją w państwo federalne[12].
Kiedy liderzy G8 zagłosowali za oficjalnym zawieszeniem członkostwa Federacji Rosyjskiej, Ławrow oświadczył, że G8 była nieformalną organizacją, a członkostwo w niej było dla Rosji jedynie opcjonalne[13].
Ławrow przyznał, że Rosja ma kontakt z rebeliantami walczącymi z wojskami ukraińskimi, zaprzeczył jednak zarzutom USA i UE, że władze rosyjskie sponsorują działania separatystów na wschodzie Ukrainy[14][15].
Ławrow porównał wojnę słów między prezydentem Stanów Zjednoczonym Donaldem Trumpem i przywódcą Korei Północnej Kim Dzong Unem do walki między dwojgiem dzieci. Wezwał do podjęcia rozmów z Chinami, w celu konstruktywnego rozwiązania kryzysu[16]. Powiedział również, że Stany Zjednoczone nie przeprowadzą ataku militarnego na Koreę Północną, ponieważ mają świadomość posiadania przez to państwo arsenału nuklearnego[17].
Wielokrotnie krytykował brak obywatelstwa dla Rosjan mieszkających na Łotwie i w Estonii, nazywając problem „hańbą dla Unii Europejskiej”[18].
Ławrow krytykował sankcje nakładane przez Stany Zjednoczone wobec krajów takich jak Iran, Turcja i Rosja[19]. W lutym 2022 stał się jedną z osób objętych sankcjami po rosyjskim ataku na Ukrainę[20].
Żonaty z Marią Aleksandrowną[21]. Ma córkę Jekatierinę (ur. 1982 w Nowym Jorku)[22]. W 2010 został dziadkiem[23].
Siergiej Ławrow potrafi mówić płynnie po angielsku, francusku, malediwsku i syngalesku[24].
Order Wspólnoty (Wspólnota Niepodległych Państw, 2007)
Krzyż Wielki Orderu Świętej Agaty (San Marino, 2019)[48]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.