Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Reinhold Frank (ur. 23 lipca 1896 w Bachhaupten, zm. 23 stycznia 1945 in Berlinie) – niemiecki prawnik, polityk katolickiej partii Zentrum (niem. Deutsche Zentrumspartei). Opozycjonista, zaangażowany w antynazistowską działalność konspiracyjną, m.in. w przypadku powodzenia zamachu z 20 lipca 1944 na Adolfa Hitlera, miał objąć wysokie stanowisko w strukturach nowych władz Badenii. Aresztowany, skazany na śmierć przez nazistowski Trybunał Ludowy (niem. Volksgerichtshof), stracony w więzieniu Plötzensee.
Reinhold Frank dorastał w rodzinie o silnych tradycjach katolickich. Obok swojej siostry bliźniaczki był najmłodszym[1] z siedmiorga rodzeństwa. Uczęszczał do szkoły katolickiej w Sigmaringen. Po wybuchu I wojny światowej zgłosił się ochotniczo do służby na froncie. Po powrocie podjął studia prawnicze na uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim. Był członkiem katolickiej korporacji akademickiej we Fryburgu Bryzgowijskim K.D.St.V. Arminia[1] zrzeszonej w Cartellverband.
Po okresie aplikacji prowadził wraz z Franzem Xaverem Honoldem (1881–1939) kancelarię prawną w Karlsruhe. W 1932 poślubił Annemarie Werner, z którą miał czworo dzieci: Hermanna, Agnes, Klausa i Evemarię.
W 1933, po dojściu Hitlera do władzy, Frank wstąpił do katolickiej partii Zentrum (niem. Deutsche Zentrumspartei) i przez 10 miesięcy zasiadał w radzie miejskiej, aż do jej rozwiązania przez narodowych socjalistów[1]. W owym okresie skupił wokół siebie grupę opozycyjnie nastawionych członków Zentrum, którzy podobnie jak Frank odrzucali doktrynę narodowo-socjalistyczną z powodu przekonań chrześcijańskich[1]. Spotkania opozycjonistów odbywały się w domu Honolda przy Hoffstrasse 2[1]. Jednocześnie, specjalizująca się dotychczas kancelaria Franka i Honolda, zaczęła coraz częściej prowadzić sprawy polityczne. Frank wielokrotnie reprezentował prześladowanych za przynależność polityczną czy religijną, m.in. socjaldemokratów i księży rzymskokatolickich, oskarżonych o krytyczne wypowiedzi na temat narodowego socjalizmu. Występował również w obronie alzackich bojowników ruchu oporu. W związku z prowadzonymi sprawami często jeździł do Berlina, gdzie występował przed Trybunałem Ludowym[1].
Poprzez Honolda Frank poznał byłego prezydenta Wirtembergii Eugena Bolza[1], który w lutym 1943 skontaktował Franka z Carlem Friedrichem Goerdelerem[2]. Frank zadeklarował, w przypadku powodzenia zamachu z 20 lipca 1944 na Adolfa Hitlera, gotowość objęcia czołowego stanowiska w przyszłych władzach Badenii. Jego nazwisko figurowało obok Albrechta Fischera na liście polityków i doradców, którzy mieli za zadanie wspierać dowódców wojskowych poszczególnych okręgów wojskowych (niem. Wehrkreis) w dniu zamachu[3]. Sam Frank, podobnie jak wielu innych cywili, których nazwiska znajdowały się na liście, nie był wtajemniczony w detale zamachu[1][2].
20 lipca 1944, w dniu nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera, Frank przebywał w Berlinie w związku z prowadzoną przez niego obroną przez Trybunałem Ludowym[1]. Został aresztowany po powrocie do Karlsruhe i przetransportowany z powrotem do Berlina[1]. 12 stycznia 1945 Trybunał Ludowy (niem. Volksgerichtshof) skazał go na śmierć. Frank został stracony 23 stycznia 1945 w więzieniu Plötzensee wraz z Helmutem Jamesem von Moltke, Theodorem Haubachem, Franzem Sperrem, Mikołajem Grossem, Eugenem Bolzem i Erwinem Planckiem.
Z chrześcijańskiej wiary w godność człowieka i wolność
Reinhold Frank
Urodzony 23 lipca 1896
Stracony 23 stycznia 1945
W Berlinie, w więzieniu Plötzensee
W opozycji do narodowosocjalistycznego bezprawia[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
